Dit jaar was voor Nintendo behoorlijk succesvol, want in slechts zes maanden hebben ze kwalitatief hoogwaardige games uitgebracht, zoals Bayonetta Origins: Cereza en The Lost Demon. Kirby Return to Dream Land Deluxe en natuurlijk The Legend of Zelda: Tears of The Kingdom. Er waren echter ook titels die als een verrassing kwamen. Onder die snelle releases hadden we Metroid Primer Remastered en, meer recentelijk, Pikmin 1 + 2, die beide beschikbaar werden gesteld aan gebruikers tijdens evenementen van het bedrijf. Bijna hetzelfde gebeurde met de Everybody 1-2-Switch! waar niemand op rekende omdat de voorganger niet goed werd ontvangen toen deze in 2017 werd gelanceerd. Ik moet zeggen dat het behoorlijk verrassend nieuws was, niet omdat het een game was waar veel mensen op zaten te wachten, maar vanwege hoe vluchtig de aankondiging was en ook de releasedatum, die slechts twee weken uit elkaar lagen. Daar komt nog bij dat niemand ook maar een greintje verlangen had om een nieuwe aflevering van dit type op de console te hebben die naar verluidt al op weg naar het einde was.
Iets opmerkelijks is echter dat ze in hun commercials spreken over een groot aantal gelijktijdige gebruikers die deze ervaring kunnen proberen, allemaal dankzij de voordelen van de huidige technologie. Dus ja, het zou wel of niet de aandacht trekken van degenen die de eerste aflevering nooit hebben geprobeerd, die zelfs door Nintendo-fans onopgemerkt bleef. Dus eindelijk kwam de dag dat het spel officieel werd gelanceerd, en de mensen van Nintendo hebben ons een code gegeven zodat we je kunnen laten weten of deze aflevering het waard is om te kopen. Vooral voor degenen die wachten op een goed multiplayerproject met als doel een groep vrienden samen te brengen om plezier te hebben. Omdat dit videospel meer bedoeld is om het niveau van plezier te meten, zullen de mechanica niet het enige zijn waar we aan denken, omdat alles in feite is gebaseerd op de beweging van de Joy-Con. Onze focus zal iets meer gericht zijn op de verscheidenheid aan minigames en of deze goed genoeg kunnen zijn voor het aantal spelers.
Daar komt ook nog bij dat de tekst is geschreven door iemand die de eerste aflevering niet heeft geprobeerd, omdat het nooit aantrekkelijk leek om de volle prijs te betalen voor een spel van dit kaliber. In feite denken velen tot op de dag van vandaag dat het in de console had moeten worden opgenomen, zoals in het Wii-tijdperk met de zeer geliefde Wii Sports. Dus zal Everybody 1-2-Switch! het multiplayer party-spel zijn waar Nintendo op hoopt en dat een soort van verlossing is voor fouten uit het verleden? Of is het misschien gewoon een saaie ervaring die op dezelfde dag dat de gebruiker een fysieke of digitale aankoop doet, al verouderd zal zijn?
Om de party te beginnen met de Joy-Con Om te beginnen met deze recensie van Everybody 1-2-Switch! moet worden gezegd dat het een zeer bijzondere titel is, omdat het niet door één gebruiker kan worden benaderd, omdat er meer dan één nodig is om de titel te kunnen testen. Daarom wordt de bedoeling om mini-games tegen een soort CPU te spelen volledig uitgesloten.
Er zijn twee modi die kunnen worden aangepakt, de eerste richt zich op het gebruik van 8 Joy-Con tegelijk, met de mogelijkheid om in teams te splitsen of solo te gaan om de overwinning te behalen. Het moet worden opgemerkt dat de games kunnen variëren van een vrij korte sessie van 20 minuten tot een uur als de spelers erin opgaan.
Wat deze aflevering interessant maakt, is dat het meer inzet op het gebruik van kleine controles en de HD-trilling waarvan werd verondersteld dat we die hadden sinds de console uitkwam in 2017. Daar komt bij dat er een vermindering is in het aantal games, omdat er nu 17 zijn, waarvan er slechts enkele 4 varianten hebben.
Deze versie brengt ons nieuwe ervaringen zoals het verbergen van een van de Joy-Con, waardoor de tegenstander het in de kamer moet zoeken door middel van de trilling zodat het kan worden gevonden. We hebben ook een ballon die moet worden opgeblazen als een hendel, pas op, het doel is in feite om de limiet te bereiken maar niet te overdrijven en hem te laten knappen, omdat dat leidt tot onmiddellijk verlies.
Er zijn ook andere mini-reflexspellen zoals een waarin een kind naar een boom kijkt, dezelfde boom waar we met de controls naartoe moeten gaan en stoppen wanneer het in de stijl van de Squid Game draait. Er zijn er ook enkele waarbij we ninja-sterren kunnen gebruiken zodat de tegenstander probeert te blokkeren.
Op een algemeen niveau zijn het leuke minigames en hoe meer spelers er zijn, hoe beter, maar ik heb het gevoel dat ze tekortschieten in variatie, want zoals we al eerder zeiden, waren er eerst 28 en nu zijn er 17 met varianten die niet echt goed zijn. Natuurlijk kan het leuk zijn om tijd door te brengen met veel vrienden.
Er kunnen tot wel 100 mensen meedoen Iets om rekening mee te houden bij deze titel is dat niet alle minigames met de Joy-Con kunnen worden getest, omdat er een paar exclusief zijn voor het gebruik van een ander type besturing. Dit is gewoon het gebruik van mobiele telefoons van welk type dan ook om mee te kunnen doen aan het feest, in feite kunnen er wel 100 mensen meedoen, zolang ze een smartphone hebben.
Het positieve van het kunnen verbinden, ongeacht het apparaat of besturingssysteem, is dat het spel werkt via internetbrowsers, je hoeft alleen de QR-code te scannen om te beginnen met spelen. Natuurlijk moet de internetverbinding stabiel zijn, of je nu gegevens gebruikt of een draadloos netwerk met een router.
Onder de exclusieve minigames hebben we er een waarbij je een object van een bepaalde kleur moet zoeken, het bingospel dat het beste kan worden gebruikt om te ontspannen aan het einde van het feest en zelfs een waarbij we de volgorde moeten onthouden waarin ze ons om ijs vragen. Het concept van sommige van deze spellen is prima, maar eerlijk gezegd worden ze niet echt leuk.
Eerlijk gezegd zou het interessant zijn geweest als het spel online was geïmplementeerd, zodat het feest onder meer mensen kon worden verdeeld, aangezien het hebben van 100 mensen op één plek behoorlijk onwaarschijnlijk is. Hier komt bij dat het gebruik van dezelfde Wi-Fi-lijn logischerwijs zal leiden tot vertraging van het spel, vooral als het geen pakket is met veel megabytes upload- en downloadcapaciteit.
Nu Nintendo ervoor heeft gekozen om meer online ervaringen te hebben, leek het me echt vreemd dat ze geen spellen wilden spelen met vreemden, aangezien zelfs games als Mario Kart dergelijke opties hebben. Iets wat ik ook helemaal niet leuk vond, is dat je de minigames niet op een vrije manier kunt proberen totdat ze zijn ontgrendeld in de teamgevechtsmodus.
Voor wat het waard is, zijn er reddingskaarten voor degenen die niet zo goed presteren tijdens het spel, met hulp zoals het geven van extra punten of zelfs het verzamelen van een bepaalde hoeveelheid voor het volgende minigame. Het is de moeite waard om op te merken dat als er een gelijkspel is, gebruikers meer punten kunnen verdienen in het volgende spel.
Wat betreft de manier om minigames te selecteren, gebeurt dit willekeurig via een soort roulette die stopt bij een van hen. Hoewel er de mogelijkheid is om de gebruiker de kans te laten verliezen om er een te kiezen, zolang hij de actieknop raakt wanneer de bijbehorende pijl draait.
Dit is hoe we deze feestvideogame zouden samenvatten, die een beetje tekortschiet in vergelijking met de vorige. Als ik het over de goede dingen zou hebben, zou ik willen opmerken dat de minigames met Joy-Con leuk zijn, maar het is zo’n slechte selectie in termen van aantallen, dat de gasten na korte tijd verveeld zullen raken. Natuurlijk benadruk ik dat de titel is nagesynchroniseerd in het Spaans, wat impliceert dat de regio meer in overweging wordt genomen.
Een bijeenkomst die misschien onopgemerkt blijft In conclusie, Everybody 1-2-Switch! is een spel dat vermakelijk kan zijn maar niet voor lang, en dat komt precies door het kleine aantal minigames dat het met zich meebrengt, dat gemakkelijk wordt overtroffen door de vorige aflevering. De mogelijkheden voor iets ambitieus waren er, maar ze werden niet goed benut.
Het toevoegen van het gebruik van mobiele telefoons zal je waarschijnlijk niet bevallen, omdat er deelnemers kunnen zijn die ze niet hebben, zoals kinderen die willen spelen maar alle Joy-Con al bezet zijn. En het ontbreken van een online modus is enigszins onbegrijpelijk, aangezien Nintendo zoveel mogelijk gebruikers wil laten meedoen.
Uiteindelijk is het een vluchtige titel die door velen niet zal worden herinnerd, en nu begrijp je waarom het uit het niets werd aangekondigd en na een paar weken op de markt werd gebracht. Natuurlijk is het behoorlijk goedkoop, dus verzamelaars van Nintendo kunnen het op hun planken zetten, en vele uren voor het spel zitten is iets totaal anders, denk eerder aan een uurtje of twee dan ben je er echt wel klaar mee.