Het is december en daarmee zitten we bijna aan het einde van het jaar. Natuurlijk is dit een prachtige tijd voor mooie lijstjes en daarom hebben wij de 100 beste games aller tijden op een rijtje gezet. Het viel niet mee om een selectie te maken uit de vele duizenden games die er ooit zijn uitgekomen en daar komt nog bij dat we niet al die games hebben kunnen testen. Het kan dus zijn dat jouw favoriete game er niet bij staat of dat je het niet eens bent met onze keuzes, maar dan is het wel zo handig om ons te laten weten welke games jij had gekozen.
Elke dag onthullen wij 10 games uit de lijst, zodat de top 10 op 31 december wordt vrijgegeven. Ook behandelen we die dag een aantal games die de lijst net niet hebben gehaald, maar wel een eervolle vermelding verdienen.
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (100-91)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (90-81)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (80-71)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (70-61)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (60-51)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (50-41)
Dit zijn de 100 Beste Games Aller Tijden! (40-31)
90. Duck Hunt (1984, 1987) – Nintendo Entertainment System
Duck Hunt kwam samen met Super Mario Bros. bij de aankoop van een Nintendo Entertainment System (NES) en kon alleen maar gespeeld worden met de bijgeleverde NES Zapper. Je schiet op de rondvliegende eenden, terwijl gaming’s meest irritante hond je uitlachte op het moment dat je daar geen succes mee had. Persoonlijk weet ik nog goed dat mijn ouders zeiden dat de NES stom was, terwijl de geluiden van Duck Hunt nog tot diep in de nacht klonken toen ik al een tijd op bed lag.
Naast eenden kan er ook nog geschoten worden op kleiduiven en dat bracht de nodige variatie. Helaas werken games als Duck Hunt niet meer, omdat de techniek achter accessoires als de NES Zapper alleen maar werkt op oude tv’s. Dus voor een potje Duck Hunt zul je toch echt een oude tv op de kop moeten tikken. Laten we hopen dat er in de toekomst iemand op een geweldig idee komt om die het mogelijk maakt dit soort games op HD- en 4K-televisie’s te spelen. Misschien dat Nintendo tegen die tijd een remake, sequel of remaster van deze game kan uitbrengen.
89. Mortal Kombat (1992) – Arcade, Sega Mega Drive, Super Nintendo
Mortal Kombat was het Amerikaanse antwoord op Street Fighter 2 en veranderde de games-industrie voorgoed. De game zat vol geweld en heeft er, samen met Night Trap (Sega CD), voor gezorgd dat games een leeftijdssysteem kregen in Amerika. Aan het einde van elk gevecht krijgt de winnaar de kans om de tegenstander letterlijk een kop kleiner te maken en dat gaat gepaard met veel bloed en lugubere humor. Overigens moest je wel een Sega Mega Drive hebben om bloed te zien in de game (na het invoeren van de ‘blood-code’ A, B, A, C, A, B, B), want dit zat niet in de Super Nintendo-versie. Nintendo gaf aan tijdens een rechtszaak dat het nooit dat soort dingen zou laten zien op consoles van Nintendo, maar geld stinkt niet en dus zat er ‘gewoon’ bloed in Super Nintendo’s Mortal Kombat II.
Mortal kombat is een serie die nog steeds zo nu en dan zijn delen uitbrengt en inmiddels hoor je minder gezeur over het geweld in de serie, terwijl de nieuwere games behoorlijk heftig zijn. Dit jaar nog kwam Mortal Kombat 11 uit en het ziet ernaar uit dat we voorlopig nog niet van deze serie af zijn. ‘Get over here’!
88. Riven (1997) – PC
Riven is het vervolg op Myst en laat je ook puzzelen in een vreemde omgeving, net als het origineel. Eigenlijk klik je van dia naar dia, maar dat zag er in 1997 prachtig uit. De game houdt nergens je hand vast en de puzzels zijn niet voor de hand liggend. Sterker nog; om de puzzels op te kunnen lossen moet je soms een compleet andere taal leren of verbanden kunnen zien in verschillende tekens. Dit zie je helaas niet meer zo vaak, maar bij dit soort moeilijke games komt de gemiddelde gamer niet verder zonder het gebruik van een strategy guide.
Er zijn inmiddels een aantal ports van Riven verschenen, maar de beste ervaring is nog altijd op de PC. Ontwikkelaar Cyan Worlds maakt nog steeds games, al heeft het aangegeven zich vooral bezig te houden met Virtual Reality. En zeg nou zelf; een Myst/Riven-achtige game leent zich uitstekend voor een sterke VR-ervaring.
87. Super Meat Boy (2010) – Xbox 360
In 2008 bracht ontwikkelaar Team Meat een flash-game uit genaamd ‘Meat Boy’ en een super-versie werd twee jaar daarna losgelaten op Xbox Live Arcade. De besturing van deze snelle platformer is perfect, maar de moeilijkheidsgraad ligt lekker hoog. Hierdoor kun je het alleen jezelf kwalijk nemen dat je dood gaat in de game en dat zal vele malen gebeuren. Zodra je de game uitgespeeld denkt te hebben blijkt er nog een moeilijkere versie van elk level in het spel te zitten, terwijl jij je net een game-ninja waande.
Super Meat Boy draait om een homp vlees die er alles aan doet om zijn vriendin, Bandage Girl, te redden uit de handen van de schurk, Dr. Fetus. De wat oudere gamers zullen tijdens de ‘cut-scenes’ referenties herkennen van onder andere Street Fighter 2 en Castlevania. In 2014 bracht Team Meat Super Meat Boy: Forever uit op de huidige consoles, maar dit gaat helaas om een ‘endless runner’, al is het zeker geen slecht spel.
86. Burnout 3: Takedown (2004) – Xbox, PlayStation 2
Burnout is zo’n serie die al jaren geen echt nieuw deel heeft gekregen en dat is echt een gemis. Natuurlijk is er een remaster van Burnout Paradise uitgebracht en zagen we het saaie Burnout Crash voorbij komen, maar verder is het al een lange tijd stil rondom deze franchise. Niet iedereen is fan van de open wereld-aanpak van ontwikkelaar Criterion met Burnout Paradise. Nee, het hoogtepunt van de serie was absoluut Burnout 3: Takedown en daar valt nu eenmaal niet over te onderhandelen. Het is een arcade-racer waarbij het, naast eerste worden, de bedoeling is jouw concurrenten uit te schakelen door middel van beuken en afsnijden.
De crashes zagen er in die tijd fantastisch uit en sindsdien zijn er eigenlijk maar weinig games die ons op dat gebied zo hebben weggeblazen als die van de Burnout-serie. Stukjes glas en auto vliegen in prachtig in de lucht, terwijl de game opera-achtige muziek afspeelt. De crash-mode in deel 3 was perfect uitgewerkt, waarbij je geacht werd een groot ongeluk te veroorzaken met zoveel mogelijk schade. Deze mode voelde aan als een fijne puzzel en is in latere versies totaal uitgekleed. Tegenwoordig werkt de ontwikkelaar aan games als Batllefield V en heeft het nog niet zo lang geleden een Battle Royale-mode toegevoegd aan die game. Kom op EA en Criterion, geef ons een nieuwe Burnout!
85. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain (2015) – Xbox One, PlayStation 4, PC, Xbox 360, PlayStation 3
Misschien was deze games niet helemaal wat de die-hard Metal Gear Solid-fans hadden verwacht, maar de gameplay in The Phantom Pain is ijzersterk. Talloze missies mag jij helemaal op eigen inzicht afronden, terwijl jouw mogelijkheden steeds groter worden. Ook je tegenstanders reageren op jouw keuzes, want als je bijvoorbeeld vaak je tegenstanders van afstand door het hoofd schiet met een sniper zullen bepaalde tegenstanders een helm gaan dragen. De besturing is meesterlijk en dat is iets wat we waarschijnlijk moeten gaan missen in de serie aangezien het brein achter Metal Gear Solid, Hideo Kojima, inmiddels Konami verlaten heeft.
Waar eerdere delen vol zaten met ellenlange cut-scenes en radiogesprekken, krijg je in The Phantom Pain veel meer gameplay voor je geld. Zelf heb ik meer dan 200 uur in de game zitten en heb ik genoten van elke seconde. Het is een geweldige mix van stealth, spannende actie, vergaren van grondstoffen, bouwen van ‘Mother Base’, bestellen van wapens en het hersenspoelen van met ballonnen gevangen vijandelijke soldaten die daarna voor jou werken. Tel daarbij op dat je in kunt stellen dat je opgehaald wordt door een helikopter, terwijl ‘Take on me’ van ‘A-Ha’ door de speakers klinkt. Kojima werkt tegenwoordig bij Sony en heeft recentelijk nog Death Stranding afgerond in samenwerking met het Nederlandse Guerilla Games.
84. Rockband (2007) – PlayStation 3, Xbox 360, PlayStation 2, Wii
Guitar Hero-ontwikkelaar Harmonix liet ons spelen met een gitaar-controller en dat bleek ontzettend leuk. Na een breuk met Activision ontwikkelde Harmonix de grootste Guitar Hero-concurrent: Rockband. In deze fijne muziek-game speelde je niet alleen met een gitaar, maar ook met een basgitaar, drumstel en microfoon. Samen met vrienden beleefde je keer op keer geweldige avonden die het beste van gaming en karaoke bij elkaar voegde voor het ultieme plezier. Drummen bleek nog een hele opgave, maar dat mocht de pret niet drukken. Eigenlijk wordt een lokale multiplayer niet leuker dan dit, vooral vanwege het pure groepsgevoel die de game oproept.
Voor bepaalde achievements moest je de hele tracklist in één keer succesvol afronden en dat resulteerde in een hele dag lang Rockband-plezier. Man, wat waren wij blij met het halen van die achievement, al zullen mijn buren vast er een andere mening op na hebben gehouden. Overigens waren de instrumenten van mindere kwaliteit dan bijvoorbeeld die van Guitar Hero: World Tour, maar gelukkig kon je die instrumenten ook voor Rockband gebruiken. Er volgden nog vele versies van de game, bijvoorbeeld rondom bands als The Beatles en Green Day. De serie kreeg nog niet zo lang geleden een vierde deel, maar dat was geen succes. Helaas hebben we nooit een Nederlandse versie gezien met muziek van bijvoorbeeld Golden Earring, Doe Maar en The Scene.
83. Shenmue 2 (2001) – Dreamcast
Dit tweede deel uit de aparte Shenmue-serie was groter, mooier en spannender dan zijn geweldige voorganger. Jij bent Ryo Hazuki en je bent na de moord op je vader maar op één ding uit: wraak! Lan Di is de afschuwelijke dader en jij zoekt stad en land af om deze gevaarlijke man te vinden. Alle voorwerpen en moves die jij had gevonden in het eerste deel werden overgezet naar het tweede deel, waardoor je een gevoel van progressie kreeg. Het leuke aan de Shenmue-serie is dat je kunt doen wat je wilt in je vrije tijd, zoals bekende Sega-games spelen in de arcade. Ik zeg vrije tijd, omdat je in Shenmue moet werken voor je centen!
Het Shenmue-project heeft Sega veel geld gekost en uiteindelijk heeft de serie het stoppen van de Dreamcast-productie niet weten te voorkomen. Dat terwijl het verhaal nog verre van af was. Gelukkig hebben we dit jaar eindelijk een derde deel gekregen, al is de productiewaarde helaas niet zo hoog als die van de eerste twee delen. Voor wraak op Lan Di moet je echter nog langer wachten, al is het nog maar de vraag of we ooit een vierde deel te zien krijgen. Hoe dan ook; Shenmue 2 is met grote afstand de beste uit de serie. Overigens kwam er in 2018 een HD-remaster uit van de eerste twee Shenmue’s op de huidige consoles.
82. God of War (2018) – PlayStation 4
De God of War-serie is er eentje van hoge kwaliteit. De eerste paar delen kwamen uit op PlayStation 2 en deze waren al fantastisch, maar God of War 3 spande lange tijd de troon. Grootse gevechten vonden plaats op enorme vijanden en de schaal hiervan zorgde voor een episch spektakel. Maar toen kwam er in 2018 een reboot van de serie en werd de Griekse mythologie ingewisseld voor de Noorse, met succes. De sfeer van de game game bleef nog steeds wreed, maar het verhaal en de gameplay een stuk persoonlijker. Je bent als Kratos op stap met je zoon en terwijl je hem de fijne kneepjes van ‘het vak’ probeert te leren, probeer je hem ook veilig te houden van al het kwaad dat je onderweg tegenkomt.
De graphics van alle God of War-games zijn mooi en fantasierijk, terwijl de reboot werkelijk alle uit de PS4-kast haalt om een adembenemende wereld neer te zetten. Dit is typisch zo’n voorbeeld van een verhaal-gedreven PlayStation-exclusive, waarvan de kwaliteit afdruipt als een zwembroek die net uit het water komt. Laten we hopen dat dit niet het laatste is wat we van Kratos te zien hebben gekregen en met de PlayStation 5 in aantocht wordt het vast smullen geblazen.
81. Streets of Rage 2 (1992) – Sega Mega Drive
Capcom’s Final Fight was immens populair en kwam via de arcade terecht op de Super Nintendo. Sega moet dit hebben gezien en vond dat ze dit veel beter konden dan Capcom en zo kwam Streets of Rage in de arcade-hallen en Sega Mega Drive. Het vervolg van deze game was inderdaad beter dan Final Fight, terwijl het overduidelijk veel elementen heeft gehaald uit Capcom’s serie. De besturing voelt beter aan en daarnaast is de muziek om van te smullen. En dat was best een prestatie in die tijd, omdat het geluid van de Sega Mega Drive normaal gesproken vele malen minder klinkt dan die van de Super Nintendo. Yuzo Koshiro en Motohiro Kawashima wisten als geen ander om te gaan met de audio van Sega’s 16-bit console.
Er kwam ook nog een derde deel uit, maar die speelde op de een of andere manier minder goed en de personages waren ongeïnspireerd. Jarenlang heeft Sega niets anders gedaan met de serie dan het eindeloos porten van de eerste twee games, maar het lange wachten zal dit jaar worden beloond. Er komt een heus vierde deel aan die de stijl van de eerste games eer aan doet, terwijl het er ook nog eens fris uitziet. Of die game net zo lekker speelt als Streets of Rage 2 is nog even afwachten. Overigens speelt ondergetekende deze game nog wekelijks!
Tot morgen!