DayZ is een game die ik altijd al heb willen spelen en gelukkig heb ik daar inmiddels flink wat tijd voor gehad. In mijn speelsessies met de game merkte ik dat je eigenlijk verschillende fases beleeft, terwijl je constant je eigen verhaal maakt. Tijdens deze fases ontdek je steeds meer mogelijkheden, maar loop je ook weer tegen nieuwe problemen aan. Dit maakt van DayZ een unieke ervaring, die naast bakken vol plezier ook gepaard gaat met veel frustraties. Deze avonturen zijn herkenbaar als je de game zelf veel speelt, maar bieden potentiële nieuwe spelers een kans om voorbereid te zijn op een eventuele aanschaf van het spel.
Allereerst wil ik je vertellen waarom ik erg uitkeek om DayZ te kunnen spelen op een Xbox One, omdat dit wat inzicht geeft in mijn beleving van de game. Ondanks dat DayZ al jaren te spelen was op de PC, kwam ik er door technische redenen nooit aan toe om deze game te kunnen spelen. Toch kwamen er door de jaren heen wat YouTube-video’s voorbij die mijn aandacht wisten te trekken, maar heb ik nooit een PC gehad die deze game aan kon. Daarnaast ben ik sowieso opmerkelijk slecht met een muis en keyboard als het aankomt op games en speel ik shooters liever met een controller. Natuurlijk weet ik dat het niet echt stoer overkomt en daarnaast kun je eenmaal minder acties op een controller kwijt ten opzichte van een keyboard. Toen DayZ eindelijk in de game preview van Xbox kwam kon ik het niet laten om even te juichen, maar het duurde daarna tot december vorig jaar voordat ik de game eindelijk kon spelen.
DayZ leek mij zo ontzettend leuk en dat is best bijzonder, aangezien ik weinig geef om zombie-games. Uiteindelijk is het de vrijheid die mij zo aanspreekt, terwijl het gevoel van gevaar altijd aanwezig is. Zelf ben ik niet bepaald een held als het aankomt op geweld en overleven, maar dat gegeven zorgt er juist voor dat ik compleet in zo’n game kan zitten. Daarnaast is er geen objective en hoef je andere users niet te doden, terwijl je niemand echt kunt vertrouwen. Tel daarbij op dat je veel spullen kunt vinden, craften en ontdekken en je hebt een spel waarbij je helemaal je eigen verhaal kunt maken. Voordat ik aan DayZ begon wist alleen Minecaft mij dit gevoel te geven, al was ik daar na meer dan 10 jaar spelen toch wat op uitgekeken.
Dit avontuur zal ik verder compleet vertellen vanuit mijn ervaring en de fases die ik onderging tijdens mijn avonturen. Houd er rekening mee dat ik meestal mezelf probeer te spelen in dit soort games en ikzelf totaal geen held ben. Waar jij misschien al het vanaf het begin allerlei mensen hebt uitgeschakeld, loop ik nog bang rond en geniet daar nog van ook. In een echte oorlog of een zombie-apocalyps zul je mij ook bang zien rondlopen en door zo te spelen beleef ik een ervaring die bij mij past. Dat wil niet zeggen dat ik mij niet uiteindelijk zou kunnen ontwikkelen tot een bruikbare strijder, maar dit zou langer kunnen duren dan bij een ander.
Honger
Met veel enthousiasme start ik DayZ op en een lekker spannend muziekje brengt mij meteen in de juiste sferen; ik ben klaar voor het grote avontuur! Je krijgt gelijk de keuze op welke server je wilt spelen en mijn keuze viel op server met de pakkende naam ‘3945’, maar niet dat ik ook maar enig idee had wat mij te wachten stond. Dit bleek een public server te zijn en ik werd vervolgens in een wachtrij geplaatst. Er waren blijkbaar 8 wachtenden voor mij en dus moest ik even wachten. Toen ik aan de beurt was kreeg ik eerst een timer te zien die aangaf dat ik nog even nog wat seconde moest wachten voordat ik ergens op de map zou spawnen. Na het aftellen kwam ik terecht in een laadscherm die ook weer de nodige tijd toevoegde aan het wachten. Na 3 minuten wachten in totaal zat ik eindelijk in een ‘pot’ DayZ.
De game ziet er werkelijk prachtig uit, al zit dat hem vooral in de behoorlijke draw distance. Je kunt heel ver kijken en dat zorgt voor een acuut gevoel van schaal. Zelf sta ik op een strand en vergaap ik mij aan de grote zee en de meewaaiende bomen. Na wat ronddraaien van de camera en uitproberen van de actieknoppen besluit ik te gaan lopen richting een dorpje. Om bij het eerste huis aan te komen steek ik een klein stuk moeras over en dat blijkt mijn kleren kletsnat te maken. ‘Geen probleem’, denk ik nog en terwijl ik het huis benader zie ik dat de deur openstaat. Er blijkt helemaal niets in het huisje te liggen en rest mij niets anders dan een kijkje te gaan nemen in één van de andere huizen in het dorp, maar al snel blijkt dat ook daar de deuren allemaal openstaan. Er valt hier een duidelijke conclusie te trekken: iemand anders heeft alle huizen al leeggeplunderd en dat is een probleem.
Inmiddels geeft een appel op het scherm aan dat ik honger begin te krijgen en dat zorgt voor extra stress tijdens het spelen. Zonder eten zul je dood gaan en dat wil je juist voorkomen in DayZ (en in het ‘echte’ leven). Waar ik ook kijk; ik vind nergens iets te eten en daarnaast blijk ik ook nog eens flink verkouden te zijn geworden. Al vrij snel sterf ik een verschrikkelijke hongerdood en krijg ik de keuze om weer te respawnen in het spel. Uiteraard wil ik dat en vervolgens spoel ik random weer ergens aan op het strand, maar dit keer als vrouw. Na een kijk in mijn inventory blijkt dat ik een appel op zak heb en het daarmee moet doen. Gelukkig ben ik dichtbij een dorp en kan ik dus zo snel mogelijk opzoek gaan naar meer spullen en voedsel. Dit keer zorg ik ervoor dat ik ren en eerst kijk of de deuren van de huizen open of dicht staan om mijzelf kostbare tijd te besparen. Helaas was ook deze stad inmiddels leeggeplunderd en ik besluit dan maar het bos in te rennen, waar ik na een korte tijd tóch weer een vreselijke hongerdood sterf.
Nog meer honger
Ondanks de slechte resultaten besluit ik gek genoeg om het dwalen door de bossen toch de tactiek te maken en vertik ik het om informatie op het internet te gaan zoeken, want dit soort games zijn het leukst als je beetje bij beetje weer nieuwe dingen ontdekt. Deze manier van spelen liet mij ook een lange tijd met spanning Minecraft beleven en dat is precies wat ik zoek. Gelukkig vind ik een appel naast een boom en heb ik dus nu twee stukken fruit om met mij mee op reis te nemen. Onwetend duik ik gelijk de bossen in om eens verder op de map te gaan kijken naar huizen met gesloten deuren. Tijdens mijn wandeltocht vraag ik mij af hoe je eigenlijk het beste kunt navigeren en ik kies ervoor om de stand van de zon te gaan volgen. Uiteraard begin ik na een tijd wandelen honger te krijgen en zie ik wat huizen in de verte, maar blijk ik weer terug naar het strand gelopen te zijn en sterf ik weer een verschrikkelijke dood. Het wordt blijkbaar eens tijd voor een andere aanpak!
Nadat ik weer ben aangespoeld op het strand zie ik dat de zon onder begint te gaan en ik besluit om toch maar weer het bos in te duiken en dit keer recht vooruit te lopen. Eenmaal in het bos aangekomen gaat de zon helemaal onder en zie ik letterlijk geen hand voor de ogen. Op gevoel loop ik dan maar ‘gewoon’ rechtdoor, terwijl ik het blijkbaar erg koud krijg en daardoor sneller honger heb. Uiteraard sterf ik nu ook een bijzonder onprettige dood en neem ik eens een kijkje op een andere server. Maar ook daar is het donker en besluit ik nogmaals een andere server uit te proberen, maar ik krijg een waarschuwing van het spel dat dit niet de bedoeling is. Dit komt omdat je eventueel spullen kunt meenemen naar een andere server en het als cheaten wordt beschouwd wanneer je van server naar server hopt. De lege huizen waar ik het eerder over had zouden nog wel eens ongeplunderd kunnen zijn op een andere server en het is oneerlijk als je daaruit voordeel haalt.
Zombies en mensen
Na verloop van tijd kom ik erachter dat je op het strand boten kunt vinden met kans op voedsel, maar ik begin ook eetbare dingen tegen te komen in tuinen en kassen. Bij het vinden van fruit kun je gelijk beginnen met eten als je wilt, maar als je bijvoorbeeld een blik bonen vindt krijg je deze niet open zonder een tool als een mes of blikopener. Tijdens mijn zoektocht naar spullen word ik ontdekt door een agressieve zombie en raak ik in een gevecht. Uiteraard sla ik de zombie zo hard mogelijk in zijn gezicht, maar het hele tafereel trekt inmiddels vijf andere zombies die met veel enthousiasme op mij in beginnen te beuken. Je zou kunnen stellen dat ik vooruitgang heb geboekt, want dit keer sterf ik geen hongerdood! Toch is in elkaar geslagen worden door een groep zombies, totdat de dood erop volgt, nu niet echt een minder verschrikkelijke manier om het leven te laten in DayZ.
Daar gaan we weer: van bootjes zoeken op het strand, naar een dorp dat al geplunderd is. Gelukkig ben ik inmiddels zo slim om elke keer één zombie ergens naar binnen te lokken en deze aan te vallen nadat ik de deur netjes achter mij had dichtgedaan. Na het neerslaan van meerdere zombies blijken zij ook af en toe eten bij zich te hebben. Blijkbaar lopen deze niet alleen maar rond om je het leven zuur te maken en dragen zij soms mutsen, rugzakken, tools of eten bij zich. Dat is natuurlijk erg prettig en op het moment dat ik het huis uitloop sta ik oog in oog met een andere speler! Ten eerste schrik ik mij een digitaal hoedje en ook hij moet zichtbaar even wennen aan het feit dat hij ineens zo dichtbij een andere speler van digitaal vlees en bloed staat.
Met een druk op de D-Pad probeer ik een gesprek aan te gaan: ‘Hey how are you doing?’ Vervolgens pakt hij een honkbalknuppel en slaat mij een paar keer, totdat ik bewusteloos op de grond lig. Het scherm is zwart en ik kan niets bewegen, maar ook niet in mijn inventory kijken. Ondanks dat ik weet dat dit je kan overkomen in DayZ, voel ik mij toch aangedaan en vraag ik mij af wat er voor winst voor hem hier te halen is. Ik heb geen bijzondere spullen, ben dichtbij het strand en die ene appel kan hij zelf ook gaan zoeken. Blijkbaar komt inmiddels het beeld weer een beetje terug en blijk ik niet te zijn gedood, maar wel compleet te zijn uitgekleed. Die andere speler heeft mij aan mijn lot overgelaten en al mijn spullen gejat, tot mijn schoenen aan toe. Uitdagend staat hij wel op zo’n 25 meter afstand naar mij te kijken en geef ik via mijn microfoon aan dat hij dit niet had hoeven doen. Zichtbaar geniet hij juist van mijn verbazing en uit woede besluit ik achter hem aan te gaan rennen in de hoop hem een lesje te leren. Met twee stappen blijken mijn voeten te zijn gaan bloeden, omdat ik geen schoenen draag en het hele gebeuren krijgt een beetje een lugubere inslag als ik compleet leegbloed terwijl iemand al dansend van mijn overlijden geniet. Welkom in DayZ…