We gaan weer verder met de lijst, waar we nu de top 50 inwandelen. De eerste 50 games waren al enorme klassiekers, maar nu komen we bij de games die iedereen eigenlijk in huis heeft moeten liggen,
De 100 beste games aller tijden (2024)! (100-96)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (95-91)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (90-86)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (85-81)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (80-76)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (75-71)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (70-66)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (66-61)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (60-56)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (55-51)
50. Guitar Hero: World Tour (2008)
De oplettende lezer heeft eerder al Rock Band voorbij zien komen en vraagt zich misschien af wat Guitar Hero: World Tour nu eigenlijk beter doet. Het is heel simpel: de ‘bijgeleverde’ instrumenten zijn van ongekend hoge kwaliteit, of in ieder geval stukken beter dan die je bij Rock Band-games krijgt.
Nu zijn de instrumenten in de gehele Guitar Hero-serie wel van een goede kwaliteit, maar in deze versie heeft je gitaar een extra touch pad waardoor je nog meer het idee hebt dat jij ‘echt’ gitaar aan het spelen ben. Er zit ook een drumstel bij en ook daarover zijn we zeer te spreken. Bij Rock Band moest je het doen met een hoop plastic,, waardoor elke slag op de drums door je hele straat te horen was. Door een laagje rubber op de drums (en bekkens) klinkt het een stuk minder hard en voelt het ook nog eens aan alsof het vele malen langer mee kan.
Uiteraard zitten er ook veel heerlijke rock songs in Guitar Hero: World Tour, al is dat ook wel een kwestie van smaak. De buren kennen mijn gebral tijdens Rebel Yell maar al te goed en als je samen speelt valt alles perfect samen. Nu kun je de gehele set ook gebruiken tijdens Rock Band, maar de manier waarop Guitar Hero: World Tour het drummen weergeeft voelt is ook van hoge kwaliteit.
49. WipeOut (1995)
Begin jaren ’90 speelde je op een console van Nintendo of Sega en als een andere partij een poging deed om ook een deel van de markt te veroveren liep dat meestal fout af. Sony wilde ook graag meedoen en even leek het erop dat ze zouden gaan samenwerken met Nintendo door een cd-uitbreiding voor de SNES te ontwikkelen, genaamd Play Station. Uiteindelijk is de deal door Nintendo afgeblazen, maar Sony gaf niet op. Zo werd de PlayStation geboren en Sony had daarbij goed nagedacht over hun ‘oorlogsstrategie’; gamen moest stoer zijn.
Om het apparaat een beetje aan de man te brengen stonden er veel PlayStations in allerlei winkels die verder niets met gamen te maken hadden. Meestal draaide op zo’n showmodel een stoer uitziende game, genaamd WipeOut. Het gaat hier om een futuristische racer met snelle actie, prachtige beelden en een soundtrack die bol staat van tracks met pompende beats. De besturing was even wennen, maar al snel vielen veel mensen voor de aantrekkingskracht van een PlayStation.
Uiteraard zijn er in de loop der jaren misschien wat betere delen of versies uitgebracht, maar wij durven te stellen dat WipeOut, samen met de stoere marketingcampagne van Sony, grotendeels gezorgd heeft voor het enorme succes van het merk PlayStation. Ja, Ridge Racer en Tekken waren ook erg populair, maar WipeOut heeft er voor gezorgd dat wij nog steeds de C&A in lopen in de hoop een speelbare console tegen te komen.
48. Sonic & Sega All Stars Racing (2010)
Sinds Nintendo de eerste Mario Kart uitbracht op hun Super Nintendo (SNES) zijn er talloze pogingen van andere ontwikkelaars voorbijgekomen om ook een beetje van het succes te profiteren. Deze pogingen zijn meestal vele malen minder goed dan Mario Kart zelf en blijkbaar is het heel moeilijk om een kartracer te maken die min of meer dezelfde kwaliteit heeft, laat staan nóg beter is. Ook bij Sega dachten ze een poging te wagen en het resultaat was eigenlijk stiekem bijzonder goed.
Het concept is hetzelfde (bekende personages in een autootje), maar in plaats van de focus op één game te leggen, krijg je in deze game allerlei Sega-games te zien. Sonic the Hedgehog, Ryo Hazuki (Shenmue), Billy Hatcher, Amigo (Samba Di Amigo), Ulala (Space Channel 5) en Aiai (Super Monkey Ball) zijn niet allemaal de meest populaire personages, maar hun werelden lenen zich verrassend genoeg voor prachtig vormgegeven racetracks. Uiteraard kun je ook allerlei power-ups oppakken en daarmee je tegenstanders lastigvallen, net zoals je dat ook doet in Mario Kart.
Wat de game uiteindelijk zo ontzetten goed maakt zijn de racingmechanics en die zijn verzocht door de mensen achter de sublieme Xbox-port van Outrun 2. Hierdoor speelt de game als een zonnetje en drift je. á la Outrun 2, heerlijk door de straten van de Sega-games. Later kwam er een sequel, Sonic and Sega All Stars Racing: Transformed, en die was ook heerlijk om te spelen. Helaas is men daarna zich alsnog gaan focussen op alleen Sonic en, ondanks dat wij graag Sonic-games spelen, vinden wij de andere personages saai. Het is nog steeds een schande dat men deze franchise zo heeft laten vallen, want wij hadden graag nog dieper in de wereld van Sega geracet. Daarnaast is het fijn als de Mario Kart-serie de nodige concurrentie heeft.
47. Elden Ring (2022)
Bij ons op de redactie zijn we stuk voor stuk ‘doorgewinterde gamers’, waar we ontzettend vaak de wereld hebben gered of prinsessen hebben bevrijd en wij beschouwen onszelf ook als ‘best wel goede gamers’. Daar is Elden Ring het totaal niet mee eens, want geen andere game weet ons mentaal, maar eigenlijk ook fysiek, compleet in elkaar te slaan. We beginnen altijd met goede moed en lopen soms voor de zekerheid alsnog de tutorial door, maar bij de eerste serieuze vijand veranderen we al snel in een stel bange honden.
Gelukkig speelt Elden Ring zich af in een enorme open wereld en slaan we die vijand gewoon over, totdat we wat beter in de het spel zijn. Althans, dat is het idee, maar daar heeft de game niet zoveel mee. Nee, dan stuurt het gewoon nóg grotere of nóg sterkere vijanden op je af. Gelukkig kun je allerlei powers ontwikkelen door de juiste dinge te vinden, maar die raak je dan weer kwijt als je dood gaat. Geen nood, je kunt ze gewoon weer terugkrijgen van waar je bent dood gegaan, maar dat moet je dan wel doen voordat je weer doodgaat anders ben je het alsnog kwijt. Uitkomst: wij zijn het dus alsnog kwijt.
Gelukkig is het een open wereld en kun je vijanden gewoon overslaan, waardoor je wat meer van de prachtig vormgegeven wereld ziet. Het is allemaal zo groots en alles is doordrenkt met verhalen en sfeer. Maar als we heerlijk aan het rondreizen zijn blijkt dat Elden Ring helemaal niet wil dat jij dat doet en worden we vanuit het niets getrakteerd op een rood gloeiend, veel te krachtig persoon, die ons genadeloos hard in elkaar komt timmeren. Je begrijpt ons verdriet misschien wel, we willen zo graag goed zijn in deze game, we willen zo graag meer zien! Elke keer dat wij langs het doosje van de game lopen lopen wij schamend, en met gebogen hoofd en voelen wij dat de game ons maar een stel n00bs vindt en wij zien voorlopig nog geen reden tot optimisme. Door Elden Ring voelen wij ons de slechtste gamers ooit!
46. Star Fox (1993)
Tegenwoordig zijn games oogverblindend mooi en toch horen we nog steeds mensen zeuren over de graphics. Dat terwijl oudere gamers vroeger nog hun fantasie moesten gebruiken om een gamewereld tot leven te laten komen. We moesten het sowieso doen met 2d-games en we vonden het helemaal prima, totdat we de eerste 3d-games voorbij zagen komen. Hiervoor moest je dan wel weer een dure pc aanschaffen of wachten op de aankomende 32-bit-consoles. En toen werden we weggeblazen door Star Fox op de 16-bit Super Nintendo en dat allemaal door een toegevoegde chip.
De Super FX-chip zat in elke verkochte cartridge en zorgde voor prachtige 3d-graphics, al ziet het er nu wat primitief uit. Wij werden compleet weggeblazen door de beelden, maar ook de gameplay stond als een huis. Tel daarbij op dat de geluiden ook subliem waren en je echt het idee gaven dat je met nieuwe technologie bezig was en dat op een Super Nintendo!
Is deze game nog steeds leuk om te spelen? Nee, nieuwkomers zullen zich ongetwijfeld afvragen wat hier nu zo leuk aan is, maar oudere gamers zullen vooral de nostalgie voelen. Star Fox heeft absoluut niet meer de impact die het toen had, maar als je die tijd hebt meegemaakt kun je niet anders dan deze mijlpaal in gaming te respecteren. Daarnaast laat het ons beseffen dat die mooie graphics van nu helemaal niet zo vanzelfsprekend zijn als dat veel gamers denken. Nee, gaming kwam op alle gebieden van heel ver en het is een wonder dat we nu zo verwend zijn.
