De 100 beste games aller tijden (2024)! (100-96)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (95-91)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (90-86)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (85-81)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (80-76)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (75-71)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (70-66)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (66-61)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (60-56)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (55-51)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (50-46)
45. The Orange Box (2007)
Je kunt zeggen wat je wil, maar 2007 is een van de geweldigste gamejaren ooit! Zo hebben we achterlijk veel uren besteed aan Halo 3 en Call of Duty 4: Modern Warfare, terwijl we ook absoluut hebben genoten van Bioshock, Crysis, Mass Effect, Super Mario Galaxy en Uncharted. Als je kijkt naar de game die het meeste ‘bang for your buck’ gaf dan is het wel The Orange Box van Valve (tegenwoordig vooral bekend van Steam). Deze ‘box’ bevatte Half Life 2 (plus de extra episodes), Team Fortress 2 en Portal.
Half Life 2 was al eerder uitgekomen, maar opzichzelfstaand is dit nog steeds een regelrechte klassieker. Terwijl het eerste deel al dik in orde was, zit Half Life 2 boordevol coole mechanics die nu vrij normaal zijn geworden in games, waaronder veel op fysics gebaseerde puzzels en een enorme interactiviteit met de wereld. Hierdoor kan je creatief tewerk gaan tegen de aliens en andere tegenstanders, terwijl je met de Gravity Gun allerlei voorwerpen kunt manipuleren. Nogmaals, tegenwoordig zijn dit soort dingen vrij standaard in games, maar dat komt dus mede door Half Life 2. Als je de main story uit hebt gespeeld ga je gewoon verder met de twee uitbreidingen, Episode 1 & 2. Weet wel dat er geen einde aan dat extra verhaal zit, want het beloofde Episode 3 is uiteindelijk nooit verschenen, tot grote frustratie van de diehard Half Life-fans.
Portal is een kleinere game, waarbij je allerlei puzzels op dient te lossen met een Portal-gun. Hiermee schiet je portals waar je vervolgens doorheen kunt lopen. Naast de Ghost uit de Halo-serie en de Katamari-bal uit de Katamari-serie, staat de Portal-gun ook hoog op ons lijstje ‘voorwerpen uit games die we graag in het echt zouden willen bezitten’. Hoe fijn is het als je vanaf de bank in je woonkamer effe een welgemikte portal in de keuken plaatst (het liefst nét naast de koelkast) om snel even een blikje cola of bier te pakken, om vervolgens weer door de portal op je bank te vallen. Overigens kunnen wij ons voorstellen dat Team Fortress 2-fans zich tekortgedaan voelen in dit geschreven stukje, maar eerlijk gezegd hebben wij die game amper gespeeld.
44. Rayman Legends (2013)
In de jaren ’90 kon er geen maand voorbijgaan zonder een nieuwe 2d-platformer. Het genre was erg populair en paste technisch gezien ook perfect bij de mogelijkheden van de consoles van toentertijd. Elke console en uitgever had ook nog eens zijn eigen ‘mascotte’, een meestal ietwat geforceerd ‘cool’ figuur die allerlei ‘coole avonturen’ beleefde in een 2d-platformspel. Sommige games uit het genre waren erg goed, zoals Sega’s Sonic the Hedgehog, Nintendo’s Super Mario en Ubisoft’s Rayman. Maar je had nóg meer slechte games, zoals Sunsoft’s Aero the Acro-Bat, Accolade’s Bubsy en Atari’s Zool. Door de overkill aan (slechte) 2d-platformgames, maar ook doordat de aandacht verschoof naar 3d-games, stierf het eens zo populaire genre een snelle dood.
Na een lange tijd van rust voor het genre, kwam Nintendo halverwege de jaren ’00 met een nieuwe Super Mario-serie met 2d-gameplay op de proppen, maar eerlijk gezegd is die ‘New’ Super Mario Bros.-serie niet van het niveau van de oude Mario-games. Hoe je zo’n revival wél moest aanpakken, dat liet Ubisoft zien met Rayman Origins, gemaakt door dezelfde ontwikkelaar (Michel Ancel) als de eerste Rayman-game. De game zit boordevol mooie animaties, humor en leuke gameplay-elementen. Net als bij de New Super Mario Bros.-serie kun je de game met meerdere spelers tegelijk spelen, maar dat werkt een heel stuk fijner dan bij de Italiaanse loodgieter.
Nu horen wij je denken: ‘Nu schrijf je twee alinea’s over andere games dan de nummer 44 in deze bijzonder sterke lijst’ en daar heb je gewoon gelijk in. Rayman Origins is een geweldige games, maar Rayman Legends is nog veel beter! De levels hebben meer variatie, het ziet er allemaal nóg fraaier uit, er zijn veel meer secrets en zijdingetjes te ontdekken of doen en daarnaast kun je ook nog eens veel levels vrijspelen van Rayman Origins. Maar de absolute kers op de taart zijn de bosslevels, die volledig gelijklopen met de heerlijke muziek van de game, waardoor het geheel een fijne mix is van platformen, actie en ritmegevoel. Een absolute topper die ook enorm aan te raden is om je kinderen mee te leren gamen. En ook al is de game eigenlijk gemaakt voor de Wii U-hardware en de daarbij behorende controller-met-scherm, dan nog speelt de game heerlijk weg op de andere consoles.
43. Brothers in Arms: Earned in Blood (2005)
Uit de categorie ‘zo worden ze niet meer gemaakt) vinden we op nummer 43 de beste game uit de Brothers in Arms-serie: Earned in Blood. In deze rauwe WOII shooter speel je als Joseph “Red” Hartsock allerlei momenten na uit de Tweede Wereldoorlog die de soldaten uit die tijd echt hebben meegemaakt. Het komt uiteindelijk vooral neer op het neermaaien van Nazi’s, maar dan met een tactische twist. Je stuurt een klein groepje soldaten aan die meestal goed luisteren naar je commands. Als je op de Duitsers schiet geeft een symbool aan in hoeverre de tegenstander onder druk staat van het schieten, waardoor jij of jouw soldaten hen kunnen verrassen door ze te flanken.
Dit alles wordt lekker rauw in beeld gebracht waarbij inslagen van granaten en andere explosies de modder de lucht in laat springen, waardoor het geheel zeer intensief aanvoelt. Ook de kogelregens en schreeuwende Duitsers zorgen voor intense shoot-outs, waarbij de druk van het schieten ook voelbaar is voor jou. We kunnen ons nog goed herinneren dat er een Duitse tank op ons gericht stond, terwijl wij snel moesten oversteken om antitankwapens te kunnen pakken. Het gebrom van de tankmotor, het geknal op de achtergrond, het gekrijs van je gewonde maten en het moeten bepalen van het moment dat je als een idioot begint te rennen om de antitankwapens te kunnen bereiken, het voelde allemaal als echt aan.
Ja, het eerste deel is ook goed, maar het tweede deel kent minder bugs, betere savemomenten én Joseph zelf klinkt schreeuwend enorm als Mr. Garrison van South Park. Na lang wachten kwam er ook nog een derde deel, dat technisch gezien er fraai uitzag maar draaide zo ‘soepel’ als hele dikke nasi door een veel te nauwe trechter. Tuurlijk, het was best leuk om stukken Nederland te zien in Brothers in Arms: Hell’s Hghway, maar de game zelf was een zooitje. Zo zaten er Nederlandse burgers in het spel die op het ene moment daadwerkelijk Nederlands klonken en een moment later als Russen. Helaas is de serie daarna niet meer teruggekomen, al probeerde Ubisoft de serieuze serie nog een vreemde draai te geven met de aankondiging van het kolderieke Brothers in Arms: Furious Four, maar de game werd geschrapt.
42. Sonic Mania (2017)
Laten we het maar gewoon meteen zeggen: Sonic Mania is de beste Sonic-game ooit! En jonge, dat is op meerdere manieren best verrassend! Zo zijn er echt heel veel Sonic-games uitgebracht, te beginnen met de 2d-platformers uit de jaren ’90. Daarna heeft men lang zitten puzzelen om de serie over te brengen naar 3d, maar daar zijn we op de redactie alles behalve fan van. Je zou nog kunnen zeggen de Sonic Aventures 1 & 2 voor de tijd dat ze uitkwamen nog redelijk te doen waren en er zijn zelfs nog mensen die Sonic Heroes nog wel te pruimen vinden. Na vele jaren van middelmatige ( zoals Sonic Unleashed) en ronduit slechte games (zoals Sonic ’06) lieten fans van zich horen door massaal te vragen om weer eens een echte 2d-Sonic uit te brengen.
Bedenk even goed dat de serie in 2d en 3d voornamelijk is ontwikkeld door Sonic Team, een divisie van Sega dat zich uitsluitend bezighoudt met het maken van Sonic-games. Eerst kregen we Sonic the Hedgehog 4 Episode 1, wat op het eerste gezicht aardig leek, maar bij het spelen ervan bleek al snel dat Sega en Sonic Team eigenlijk zelf niet meer wisten wat een goede Sonic-game nu zo goed maakt. Ja, wij weten ook wel dat Sonic bekend staat om zijn snelheid, maar dat wil niet zeggen dat je die egel dan maar door elk level heen moet laten rennen. Daarnaast leek het ze maar niet te lukken om levels te fabriceren die ook daadwerkelijk leuk waren om te spelen.
Ondertussen was er één gozer op het internet bezig met zijn eigen Sonic-games, die erg werden gewaardeerd door de fans, terwijl hij van Sega de opdracht kreeg voor het maken van een paar remasters van oude Sonic-games. Zelf besloot hij de stoute schoenen aan te trekken en liet hij zijn ideeën over een nieuwe 2d-Sonic zien, waarbij oude levels als startpunt worden gebruikt om vervolgens nieuwe paden te betreden. De graphics zijn ontworpen met de oude games in het achterhoofd en uiteindelijk gaf Sega groen licht om het spel te ontwikkelen. Sonic Mania is juist zo goed vanwege de heerlijke balans tussen snelheid, platformen, verschillende routes, nieuwe mechanics en uitdagende levels, waarbij de controls of camera je nooit in de weg zitten. Ergens is het best beschamend dat een heel team van professionals er decennia niet in is geslaagd een goede Sonic-game te ontwikkelen en dat één individueel er bij de eerste serieuze kans er iets onvergetelijks van maakt…
41. Super Mario Kart (1992)
Als jij bent opgegroeid met de NES en SNES dan weet je hoe belangrijk Mario was voor gamers. Iedereen kende de melodieuze deuntjes van de Mario-games en elke keer als er een nieuwe game met de loodgieter uitkwam, dan was de hype bijna tastbaar op het schoolplein. Toch hebben we ons toen nooit afgevraagd hoe het zou zijn om een racegame met Mario in de hoofdrol te spelen, maar sinds 1992 vinden we het volkomen logisch dat de Italiaanse snordrager ook op de racetracks te vinden is. Ja, inmiddels zijn er vele delen verschenen in de Mario Kart-serie, maar de eerste was uiteraard het meest verrassend.
Ten eerste zag het er natuurlijk bijzonder vreemd uit, omdat we in die tijd nog niet vaak in aanraking waren gekomen met dit soort games. Door de Mode 7-feature op de SNES gaf Super Mario Kart je de illusie dat je te maken had met een 3d-racegame en dat was knap gedaan. Daarnaast was het leuk dat je elkaar kon bestoken met allerlei powerups, met het rode schild als hoogtepunt, aangezien het afvuren daarvan ervoor zorgt dat het altijd de racer raakt die voor je ligt. Uren en uren van lachen, naar elkaar schreeuwen en gebalde vuisten bij het juichen na een overwinning, terecht dat er een heel genre uit ontstaan is.
Inmiddels zijn er veel games uitgekomen die hetzelfde proberen te doen en sommige mensen van de redactie vinden Sonic & Sega All Star Racing nét even iets beter dan de meeste Mario Kart-games. Maar hoe je het ook bekijkt, de Mario Kart-serie is ijzersterk en het eerste deel is legendarisch. We durven ook alvast te verklappen dat er nog een deel uit de serie in de lijst voorbij gaat komen, maar we houden nog stil welke dat is.
