De 100 beste games aller tijden (2024)! (100-96)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (95-91)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (90-86)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (85-81)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (80-76)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (75-71)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (70-66)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (66-61)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (60-56)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (55-51)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (50-46)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (45-41)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (40-36)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (35-31)
De 100 beste games aller tijden (2024)! (30-26)
25. The Legend of Zelda: The Wind Waker (2002)
Na het geweldige Ocarina of Time en het interessante Majora’s Mask op Nintendo’s N64 keken fans reikhalzend uit naar een nieuwe Zelda-game op de next-gen console van Nintendo, de Game Cube. Waar men er gemakshalve ervan uitging dat Nintendo door zou gaan met dezelfde grafische stijl werden we uiteindelijk allemaal verrast door het uiterlijk van The Legend of Zelda: The Wind Waker. We kregen geen ‘realistische’ volwassen Link te zien in een donkere wereld, maar een kleuter in een tekenfilmwereld. De reacties waren vanuit de fanbase meteen erg fel, vooral omdat men hoopte dat Nintendo het stigma van ‘kiddy’ games achter zich zou laten nu een hoop Nintendo-fans zelf inmiddels ook veel ouder waren geworden.
Zoals je al een beetje aan de plek in de ranglijst van beste games aller tijden kunt zien, bleek The Wind Waker een meesterlijke game met enorm veel karakter. De tekenfilmachtige graphics sloten eigenlijk perfect aan op de wereld van Zelda en gaven Link net dat beetje extra persoonlijkheid. Het meest verbluffende is misschien nog wel dat deze klassieker prima de tijd heeft doorstaan, eigenlijk veel beter dan de eerdere en veel van de latere Zelda-games. Nou ja, op het gebied van graphics dan, maar voor een titel van 13 jaar oud is dat best wel knap!
The Wind Waker speelt zich vooral af op een gigantische zee, althans voor die tijd. Jij gaat de zee te lijf met een zeilboot, wat wij nog steeds een fantastisch idee vinden. Achteraf gezien zijn er wat zure Zelda-fans die het rondzeilen wat aan de saaie kant vinden, maar gelukkig is er een HD-remaster uitgekomen (op de Wii U) waarbij je het zeilen kan versnellen. Wij zouden echter graag zien dat de aankomende nieuwe Zelda de gameplay van Breath of the Wild gebruikt als basis met de nadruk iets meer op survival-elementen, maar dat het zich compleet afspeelt op een veel te grote oceaan. Waarom staat The Wind Waker eigenlijk niet hoger op de lijst? Nou, ondanks dat de game erg sterk is, vinden we deze Zelda aan de korte kant en daarnaast ook nog iets te makkelijk. Op dat gebied zijn er betere Zelda-games!
24. Grabbed by the Ghoulies (2003)
Als jij een slok neemt van een heerlijke bak koffie bestaat de kans dat jij bij het zien van deze notering jouw koffie van verbazing meteen weer uitspuugt. Grabbed by the Ghoulies!? Is dat niet die ene game die garant stond voor de val van het eens zo grote Rare na de overname van Microsoft? Die game door menig gamer en reviewer werd afgezeken? Ja, inderdaad! Wij zien de slechte kritieken op deze game dan ook een van de grootste schandalen in gaming ooit. Waarom? Nou, omdat iedereen meer bezig was met de schok die de overname van Rare achterliet dan dat ze deze game echt een kans gaven. Meningen als ‘dit is geen Banjo’ en ‘dit is een simpele beat-em-up’ lieten zien dat men weinig moeite had gestopt in de game zelf.
Ja, als je alleen de eerste paar kamers door bent gelopen is het inderdaad geen Banjo en lijkt het een simpele beat-em-up, maar wij zien Grabbed by the Ghoulies meer als een inventieve puzzle fighter. Het knokken zelf doe je door de rechter thumb stick naar de vijanden te bewegen, terwijl je met de linker thumb stick loopt, net als bij een twin stick shooter. Het puzzelen zit hem in de verschillende opdrachten die je in elke kamer moet zien te voltooien, Denk hierbij aan ‘maak 10 zombies dood’, ‘vind de sleutel’ en ‘overleef alle vijanden’. Ja, dat klinkt inderdaad ietwat suf, maar het gaat om de sublieme uitwerking. Neem bijvoorbeeld ‘dood geen imps’, wat een simpele taak lijkt, maar vanwege de oplopende moeilijkheidsgraad en het aantal verschillende monsters in de latere kamers kun je door de chaos zomaar ineens een imp doden.
Je bent niet gelijk af als je een opdracht fout doet (tenzij je hartjes op zijn), maar niemand minder dan Magere Hein himself komt tevoorschijn. Hij speelt een rockdeuntje op zijn zeis alsof het een gitaar is en komt vervolgens achter je aan, waarbij een aanraking met Hein in een acute dood zal resulteren. In het begin zal je hierdoor verrast worden, maar na verloop van tijd weet je hem nog wel eens te ontwijken of zelfs in je voordeel te gebruiken. Andere monsters gaan namelijk ook meteen dood als Hein ze aanraakt en omdat hij daarna weer gitaar speelt op zijn zeis staat hij even stil. Toch moet je uitkijken, want hij zal steeds sneller gaan bewegen, waardoor het steeds moeilijker wordt hem te ontwijken. Geef deze game eens de tijd, dat een prachtige remaster heeft gekregen in Rare Replay. Wij vinden dit met afstand de beste Rare-game aller tijden, ook al zijn wij misschien een minderheid. So be it!
23. Halo 2 (2004)
De eerste Halo wist ons aan een Xbox te binden, het tweede deel liet ons van dat apparaat houden. Ook al was Halo 2 misschien niet de eerste online-game op een console, maar het was jarenlang veruit de meest gespeelde. Zelfs toen Microsoft met de volgende Xbox (360) aankwam zetten, was het via backwards compatibility nog steeds de meest gespeelde Xbox Live-game. De campaign zelf is al dikke fun, al was ie misschien wat aan de korte kant en hadden veel fans een wat wrange smaak van het ontbreken van dat ene Halo-level dat tijdens de E3 getoond werd. Je zou het voor de grap eens op de moeilijkste setting moeten doorlopen, als je van uitdagende en soms oneerlijk moeilijke gameplay houdt.
De échte smaakmaker van Halo 2 was natuurlijk de uitgebreide multiplayer, die je naast online ook via een lan kon spelen. Vele uren lang hebben wij elkaar het leven zuur gemaakt in deze multiplayer, nadat we eerst allemaal onze eigen Xbox en tv meenamen en aan elkaar linkten. Nu zijn we inmiddels oud en zitten we meestal op onze eigen bank met een headsetje op, maar ergens missen we die tijd dat multiplayeren nog een echte happening was.
De game zit vol met heerlijke maps, zeker als je ook nog eens de uitbreidingsdisc had aangeschaft, of voor het eerst op een console dlc had gedownload. Turf, Midship, Lockout en Zanzibar zijn bijvoorbeeld stuk voor stuk klassiekers en hebben meerdere remakes gekregen in andere Halo-games. Dat je twee wapens kunt dragen is leuk, maar als beide wapens voor de helft zo sterk zijn kunnen we ook prima zonder doen. De BR vinden we uiteraard wel enorm fijn, net als de prachtige graphics die ontwikkelaar Bungie met deze titel uit de oude Xbox wist te persen. Daarnaast nog een shout out naar de muziek tijdens de campaign, want die is van hoog niveau in deze game.
22. Uncharted 2: Among Thieves (2009)
Drake van de Uncharted-franchise is een prima personage, maar hij wordt vaak gezien als de mannelijke versie van Lara Croft, dat op haar beurt weer de vrouwelijke versie is van Indiana Jones, wat dan weer een slappe versie is van Mark, de eindbaas van That’s Gaming. Net als onze Mark, gaat Drake geen avontuur uit de weg en dan kan het zomaar zijn dat je wakker wordt in een trein. Deze trein hangt dan ook nog eens boven een afgrond en je zou kunnen stellen dat het voor Drake de hoogste tijd is om eens een poging te doen om uit die trein te klimmen. Precies op het moment dat Drake net veilig is, dondert de trein met een rotgang naar beneden. Net op tijd! Het lijkt wel een Hollywood-film!
Dit soort scenes zijn nu een stuk normaler in de wereld van games, maar de manier waarop Uncharted hiervoor de basis heeft gelegd is iconisch te noemen. Dikke actiescenes wisselen elkaar af in het tweede deel uit de Uncharted-franchise, waarbij menig film jaloers in een hoekje zat te kijken naar al die spectaculaire beelden. Een helikopter die neerstort, een gebouw dat instort, een auto die Drake net mist in een drukke straat, het is allemaal geweldig en intussen sta jij ook nog eens op de bad guys te schieten.
Het eerste deel was al aardig en de latere delen zijn ook zeker geen miskoop, maar het tweede deel zal ons altijd bijblijven. Het was ook op een strategisch belangrijk moment in de geschiedenis van PlayStation, want Microsoft leek wat terreinwinst te hebben geboekt met het vroeg uitbrengen van een nieuwe console (en flink wat exclusieve toppers). Met games als Uncharted 2: Among Thieves wist Sony die generatie uiteindelijk toch nog te winnen en sindsdien is Xbox nooit meer dichtbij gekomen. Het is overigens wel jammer dat deze serie met Hollywood-achtige actie zich een weg naar het witte doek heeft weten te vinden en dat de uitvoering compleet ruk was.
21. Doom (1993)
Iedere gamer met een pc had op de een of andere manier een copy van de shareware-versie van Doom. Ondanks dat het hier niet om de gehele game ging, is de franchise in korte tijd enorm gegroeid. Met Wolfenstein hadden we eerder al een beetje kennisgemaakt met een nieuw genre, de first person shooter, maar Doom zette het genre definitief op de kaart. Toch werden first person shooters later nog lang ‘Doom-klonen’ genoemd, wat achteraf even gek als eerbiedig is. Als je niet met deze game bent opgegroeid, dan is het misschien je moeilijk voor te stellen dat de ouders van toen bijna een hartverzakking kregen bij het zijn van Doom. Zoveel geweld, bloed en Satanisch gespuis hadden ze nog nooit bij elkaar gezien, terwijl het achteraf best lachwekkend is dat men dit zo schokkend vond.
Buiten de revolutionaire graphics, die met trickery ons moest laten geloven dat alles 3D was, ging de game gepaard met een keiharde soundtrack vol rockmuziek. Misschien is dat niet onze favoriete genre als het op muziek aankomt, maar het past wel prima bij de wereld van Doom. Het was overigens erg fijn dat de game op bijna alle pc’s draaide, ook al had ie geen hoge specs. Hierdoor konden veel mensen van de game genieten en tegenwoordig is dit nog steeds een begrip. Vele technerds hebben de game inmiddels op werkelijk alle apparaten laten draaien, waaronder rekenmachines, de pinautomaat en mini-tv’s. ‘Can it run Doom’?
Doom heeft ook de weg naar het witte doek gevonden, twee keer zelfs. In beide gevallen gaat het om zeer slechte films, al is de eerste verreweg het slechtst. Dwayne Johnson aka The Rock speelt daarin de hoofdrol en in plaats van demonen draait de film om zombies. Daarnaast speelt de BFG (Big Fuckin’ Gun) een rol in de film , maar wordt het daar Big Freakin’ Gun genoemd. Ja, als je alles gaat veranderen aan de setting en referenties, dan kun je net zo goed een film maken met een andere naam. De tweede film had tenminste nog een aardig stuk met een frist person view tijdens de actie, al was de rest ook van een bedroevend laag niveau.
