Crash Bandicoot voelde als terugkomen een tijd geleden toen ik de remaster in mijn PS4 schoof, zo voelde Spyro ook, als thuiskomen in een tijd waarin alles simpeler (en moeilijker was). Toch voelde het ook als een nieuw avontuur, maar met veel herkenning. Toch vroeg ik mij af of de gameplay die Spyro zo goed maakte een tijd geleden of dat het Spyro ook in 2018/2019 nog zo goed maakt.
Meer dan een likje verf
Spyro is meer dan een likje verf dus, het is een volledige verbouwing die die charme behoudt van het origineel. Elk level is een feest van herkenning, maar toch ook een nieuwe ervaring. Neem de sneeuw levels als voorbeeld, deze levels zagen er (als je er nu naar kijkt) niet uit. Het was een platte bende die wit was, maar als we nu kijken zien we overal mooie lagen sneeuw omringd met bergen. Daarnaast zijn alle vijanden van vroeger nog prima te herkennen, maar zien ze er nu gewoon een stuk beter en mooier uit, ze bewegen ook een stuk soepeler, waardoor gevechten ook leuker zijn om naar te kijken.
De cutscenes hebben de grootste overhaul gehad, want waar je eerst keek naar draken die eigenlijk allemaal hetzelfde uiterlijk hadden, kijk je nu naar verschillende draken die allemaal een persoonlijkheid lijken te hebben dankzij hun vernieuwde uiterlijk. De stem van Spyro (die er trouwens ook geweldig uitziet) is ook hetzelfde als in de eerste games. De originele stem acteur heeft alle lijnen van Spyro opnieuw ingesproken, zodat oude fans ook een gevoel van herkenning blijven hebben. De componist van de eerste drie games is ook weer op de proppen geworden, waardoor de cirkel helemaal rond is. Dezelfde, maar remasterde muziek, met dezelfde, maar remasterde stem en met dezelfde werelden, die dankzij deze grafische update eruit zien als een film gemaakt door Disney.
Dezelfde uitdaging, gesteund door betere controls
Dankzij 2018 is Spyro beter speelbaar dan ooit. Toen ik jong was merkte ik nog dat Spyro soms moeilijk te spelen was. Het springen en het zweven ging niet altijd even lekker en de camera werkte niet altijd even goed mee. Dankzij de vooruitgang in technologie profiteert Spyro van een betere input met springen, zweven en ook met camera werk. Het frustrerende in de gameplay is weg genomen door simpelweg de knoppen een betere input te geven, wat in het Playstation 1 tijdperk gewoon nog niet mogelijk was.
Toch is er soms wat frustrerend aan de hand, elke game leert Spyro namelijk nieuwe moves en opzich is dit prima. Maar elke game krijg je ook weer dezelfde uitleg over hoe je moet aanvallen, hoe je moet springen en hoe je moet zweven en met onze geweldige game kunsten, weten wij toch wel na 1x uitleggen hoe alles moet? Daarnaast zijn de laaddtijden wat aan de lange kant, maar op een PS4 Pro en Xbox One X valt het opzich nog wel mee, maar het is zonde dat de normale gebruiker toch zich moet frustreren met lange laadtijden om de mooie wereld van Spyro in zich op te nemen.
De gameplay maakt de game zo sterk
Ik wil natuurlijk niks ten onder doen aan het verhaal, maar in mijn ogen is het verhaal van Spyro in 2018 gewoon wat zwakjes. Het gaat erom dat in elke game er een probleem is en op een of andere manier is Spyro de enige die het op kan lossen. In deze games moet je dan verschillende taken doen en diamanten verzamelen om die problemen op te lossen en verder te komen in de game. Het verhaal is gewoonweg niet zo sterk, maar gelukkig de voice actors wel die het vooral humoristisch en leuk weten te maken waardoor er vaak een glimlach op je gezicht verschijnt.
Nee, de gameplay die is we ontzettend sterk. Zelfs in 2018 is het heerlijk om een platformer te spelen zoals Spyro waarin je springt en zweeft en op zoek moet naar geheime locaties, waardoor je weer nieuwe dingen vrijspeelt. En dankzij de geweldige animaties en graphics is het absoluut geen straf om op zoek te gaan naar die geheime doorgang om ergens te komen waar je normaal niet aan zou denken. Daarnaast is het verslaan met vijanden met vuur een geweldige ervaring en blijven de mini games (zeker in Year of the Dragon met het skateboard) een geweldig iets.
Conclusie
Spyro Reignited Trilogy is een feest, met een paar kleine frustraties. De game is in 2018 nog steeds goed en speelt lekker weg, ondanks dat het een kinderverhaal is. De game richt zich op iedereen zijn verzamelwoede en het vliegen, vechten en springen blijven gewoon sterke elementen van een platformer 20 jaar geleden, maar ook van nu. Toch is het verhaal wat slap te noemen voor hedendaagse begrippen en zijn de laadtijden bizar lang en frustrerend. De uitleggen aan het begin van elke game zijn te begrijpen, maar zijn toch op zo manier irritant dat het mij zelfs heeft tegengehouden om direct Year of The Dragon door te spelen, omdat ik een paar uur eerder de tutorial al van deel 2 had doorgelopen.
Toch zorgen de muziek en de voice actors ervoor dat het een feest van herkenning en vernieuwing is. Want toch betrap ik mijzelf er soms op dat ik weer Spyro op start, om simpelweg te genieten van de prachtige draken en de prachtige en sprookjesachtige landschappen. Spyro is en blijft iedereen zijn favoriete vuurspuwende draakje.