Life is Strange is tegenwoordig een game serie die iedereen wel kent. Iedereen heeft wel gehoord van deze episodische game of heeft wel een episode of twee gespeeld. Nu is het tijd om dit idee te veranderen onder een nieuwe ontwikkelaar. Deck Nine heeft al eerder Life is Strange: Before the storm gemaakt en neemt dus nu officieel het stokje van Dotnod. Life is Strange: True Colors neemt dan ook afstand van de game in delen releasen en je krijgt dus nu het hele pakket in een keer. Deze game gaat dan ook niet over tijdreizen, maar over het voelen van emoties. Of de game ook een emotionele snaar bij ons slaat, lees je hieronder in deze review.
Het verhaal gaat over Alex Chen, een 21 jarige vrouw. Dit is tevens meteen de oudste protagonist die wij tot nu hebben gezien in een Life is Strange game. Hierdoor voelde ik mij tot zekere hoogte meer geïnvesteerd in het verhaal. Het is als volwassenen een stuk makkelijker om je in te leven in een andere volwassenen. De karakters om je heen zijn ook ongeveer jouw leeftijd (een enkeling wat ouder). De karakters om je heen zijn goed geschreven en en het voelt ook alsof je praat met andere volwassenen. Voorgaande games leken nog wel is geschreven door oudere mensen die geen idee hadden hoe tieners praatten. Echter praten de jong volwassenen als jong volwassenen voelt het niet alsof je in een fever dream zit waar de hele tijd mensen “Hella Cool” zeggen.
Zoals hierboven al gezegd, jij bent Alex Chen. Alex verlaat een groep om met haar broer Gabe in Haven Springs te leven. Door de berichten te lezen in haar telefoon kom je er achter dat Alex het niet makkelijk heeft gehad tot het moment dat zij in Haven Springs komt. Alex heeft namelijk last van emotionele problemen en hoopt dat een leven in Haven Springs gaat zorgen voor een nieuwe start. Als goede broer heeft Gabe natuurlijk al van alles geregeld voor Alex als zij naar Haven Springs komt, een nieuw huis, een baan en hij introduceert haar zelfs aan al haar vrienden in de stad. Het leven van Alex blijkt goed te beginnen. Echter zal je al snel merken dat Alex niet goed kan omgaan als mensen heftige emoties hebben in haar buurt. Alex voelt namelijk dan dezelfde emoties als iemand anders en reageert dan identiek zoals die persoon reageert.. De vraag is echter of Alex ooit deze kracht onder controle zal krijgen. Deze struggle speelt zich dan ook af op de voorgrond van de game.
Verder zal ik weinig over het verhaal vertellen, maar het verhaal is integrerend, zolang je ook de side missies doet. Je kan de game uitspelen door alleen de rode draad te volgen, maar ik kan jullie meer dan aanraden om ook met iedereen in Haven Springs te praten, om zodoende inzicht te krijgen in de andere personages. Al die side missies dragen namelijk bij in het grote geheel in het verhaal. Het verhaal is goed opgbebouwd, alhoewel het verhaal soms wel last heeft van wat pacing problemen. Het verhaal gaat soms heel snel en soms ook veel te langzaam, maar de kern van het verhaal is sterk en emotioneel. Echter is het verhaal over haar superkrachten (het voelen van emoties) wat zwak, zeker in vergelijking met de voorgaande Life is Strange games die een veel beter verhaal hadden omtrent superkrachten. Vaak voelt het voelen van de emoties zelfs een beetje geforceerd. Je moet soms objecten scannen om te begrijpen waarom de persoon zich zo voelt, maar is het niet mogelijk om gewoon simpelweg te luisteren naar iemand en er voor diegene te zijn. In een van de hoofdstukken moet jij samen met de andere mensen in de stad iets maken voor een kind wat aan het rouwen is. Daar heb je geen krachten of extra begrip voor nodig. Jij als de speler begrijpt al dat dit soort dingen moeten gebeuren, want als iemand aan het rouwen is, ben je er voor diegene.
Het verhaal heeft dus zijn goede, maar ook minder goede kanten. Echter is de sfeer in de game geweldig en is Haven Springs een genot om door heen te lopen met de verschillende winkels en mensen. Iedereen heeft een eigen karakter en de winkels reflecteren vaak ook de karakters van de personages. De sfeer zit er dus goed in en je kan jezelf makkelijk kwijtraken in Haven Springs. Echter is er wel een groot nadeel als je speelt op de Playstation 5. De framerate is namelijk 30fps en dipt vaak zelfs onder de 30fps (zeker als je ray tracing aan hebt staan). Het lopen door de spelwereld heen is soms onnatuurlijk als je het afgelopen jaar 60fps gewend bent en in mijn ogen mag verwachten op een game die op de next-gen hardware zich afspeelt. De game ziet er prachtig uit, maar door de framerate is de game toch een stukje minder mooi dan gehoopt.
De soundtrack is daarentegen heerlijk Rock en Indie en veel nummers zal je wel herkennen ls je fan bent van het genre. Toch is het een goede soundtrack die de sfeer van de game mooi aanvult. Zeker een compliment waard!
Life is Strange: True Colors is in mijn ogen de meest complete en mooiste Life is Strange game die er is. Het verhaal is sterker dan ooit, ondanks dat de superkrachten van Alex misschien onderdoen van de voorgaande games. De gamewereld is prachtig en de karakters zijn goed geschreven. Echter laat de framerate wat de wensen over, waardoor je soms uit je beleving wordt gehaald. Gelukkig is er wel een goede soundtrack waar je lekker op kan rocken.