Een satirisch point-and-click-spelletje voor de PC? Ja, daar word ik normaal gesproken erg enthousiast van. Het genre vierde zijn hoogtijdagen in de jaren ’90 en daarom is het heerlijk als je weer eens zo’n leuk avontuur mag ervaren. Echter, sinds ik bij That’s Gaming aan de slag gegaan ben, click en point ik (figuurlijk) aan de lopende band. Weet Irony Curtain: From Matryoshka With Love liefhebbers van het genre nog wel te boeien?
“Wat sta je nou te wijzen?”, vraagt mij vrouw verbaasd, “als je koffie wil, dan pak je het toch gewoon?”. Ze heeft gelijk. Elke dag van de week point en click ik mij door allerlei avonturen heen. In dat soort games wordt er vaak geen snelle reactie van mij verwacht en kan ik alles doen…met alleen mijn rechter wijsvinger. Zo ook in Irony Curtain.
Je kent het wel; je wijst en klikt ergens op en het hoofdpersonage reageert er op met een sarcastische oneliner. Vervolgens heb je op alle klik-bare voorwerpen en personages geklikt en wordt er van je verwacht dat je met die informatie een puzzel op kan lossen. Zo’n puzzel kan bijvoorbeeld bestaan uit het vinden van een code voor het openen van een deur. Of, door het combineren van eerder gevonden voorwerpen, creëer je het missende puzzelstukje. Het genre lijkt altijd zo gelimiteerd door de besturingsmogelijkheden en het feit dat deze games bijzonder lineair zijn.
Hoe kan een point-and-click game zich dan toch onderscheiden? Er zijn een aantal punten die erg belangrijk zijn bij het slagen van zo’n game. Ik zal ze punt voor punt bespreken.
Hoofdpersonage
Zoals in veel games speel je urenlang met één persoon en dan is het fijn als die persoon een beetje boeiend is. Vooral in point-and-click-avonturen is dit belangrijk. Dit figuur zal veel reageren op alles wat je klikt, en als hij of zij dan irritant is, zul je het spel niet lang spelen. In Irony Curtain mag je aan de slag gaan met Evan Kovalsky. Deze journalist is een groot aanhanger van het communisme en Rusland…eh ik bedoel Matryoshka. Zijn hele leven droomt hij er al van om daar te gaan wonen. Evan is heerlijk naïef en optimistisch. Artifex Mundi heeft goed gekeken naar Monkey Island, want Evan Kovalsky heeft dezelfde humor als Guybrush Threepwood.
Evan klinkt dan wel heel vrolijk en opgewekt, eigenlijk gaat er een heel zielig verhaal achter hem schuil. Door de game heen krijgt hij steeds meer het idee dat zijn idealen en dromen worden getest op waarheid. Blijkbaar is hij slecht geïnformeerd en wat is dan al je geschiedenis nog waard? Maak je overigens geen zorgen, de game en Evan blijven grappig, maar de dubbele laag is er voor diegene die er oog voor hebben.
Setting en verhaal
Zoals gezegd wil Evan Kovalsky niets liever dan leven in Matryoshka en genieten van het communisme. Na contact met een spion komt zijn droom uit; hij mag naar Matryoshka om daar de grote leider te beschermen! Eerst moet hij zien te ontsnappen uit de handen van de FBI, die zijn huis komen onderzoeken. Zodra dat gelukt is staat niets hem meer in de weg zijn dromen na te jagen. Natuurlijk is Matryoshka een fictieve versie van de Sovjet Unie en dat steekt het nergens onder stoelen of banken. Personages in Matryoshka hebben allemaal een overdreven Russisch-Engels accent en aansluitende namen.
Er komen uitgebreid allerlei clichés over het communisme voorbij en dat kan soms wat geforceerd aanvoelen. Maar goed, dat is nu eenmaal de setting van de game. En het is satire, maar uiteindelijk gaat het om politieke correctheid. Er komen regelmatig momenten langs in de game die aanstootgevend zijn en daar heb ik geen problemen mee. Wat ik wel jammer vind is dat er ook net zo vaak door de game vermeld werd dat ze dus niet politiek correct zijn. Dat neemt de kracht van de grappen weg, helaas. Of ben ik hier aan het mierenneuken? Kijk ook wij zijn niet PC!
Dialogen
Een goed voorbeeld van een point-and-click-game met goede dialogen is The Secret Of Monkey Island. De conversaties zijn informatief, grappig en niet te lang. Vooral dat laatste vind ik belangrijk, omdat je anders net zo goed naar een hoorspel kan gaan luisteren. In dat opzicht begint Irony Curtain erg stroef. Er waren een aantal momenten waarbij het heel lang duurde voordat ik weer kon klikken om vervolgens weer een lange conversatie te moeten aanhoren. Naar mijn idee kan dat wat meer ’to the point’ of, anders, interactief.
Hierdoor leek Irony Curtain mij maar niet te entertainen, maar zodra je in Matryoshka bent zie je dit wat minder gebeuren. Nergens worden de dialogen zo scherp als in The Secret Of Monkey Island, maar gelukkig kon ik Irony Curtain niet makkelijk even neerleggen of uitzetten. De voice acting is ook prima, maar je zult wel tegen stereotypering moeten kunnen, anders zul je de meeste dialogen als irritant ervaren.
Presentatie
Irony Curtain ziet er mooi uit. Waar veel point-and-click-ontwikkelaars ervoor kiezen om nostalgisch te leunen op pixel-art, kiest Artfex Mundi voor een strakke stijl. De locaties zijn mooi en zitten vol details. Soms vond ik het jammer dat er zoveel te zien was, maar dat het verder niet interactief was. Dat mag de pret niet drukken. De muziek is weinig memorabel en had niet misstaan in de gemiddelde lift. Daarnaast zit het nergens in de weg en ben ik nog niet veel point-and-click-spelletjes tegengekomen waarvan ik de muziek nog kan naneuriën.
Al met al is Irony Curtain: From Matryoshka With Love een leuke point-and-click-adventure geworden die veel heeft geleerd van Monkey Island. De dialogen kunnen soms wat aan de lange kant zijn en de game is soms teveel bezig met niet politiek correct zijn. Toch raad ik de game aan voor gamers die graag eens een satirisch spel spelen. Voor die-hard click-and-point-fans is het een leuk tussendoortje.