Het derde deel van de Divergent-reeks, Allegiant, doet hard zijn best de spijker niet mis te slaan in dit postacolaptische plaatje. Tevergeefs, en dit was nog niet eens het einde.
Voor commerciële doeleinden werd ook het Allegiant boek in twee delen op gesplitst. Hebben ze nou echt na én Harry Potter én The Hunger Games niet geleerd dat dit vaak uitloopt tot een fiasco? Desalniettemin, zit er een hoog tempo in. Het verhaallijn wordt niet zichtbaar uitgetrokken en er gebeurd keer op keer genoeg om het publiek wakker te houden.
Allegiant begint waar Insurgent eindigde. Erudite is verslagen, Jeanine (Kate Winslet) is vermoord. Nieuwe mensen verwelkomen het volk graag achter de andere kant van de muur, tenslotte was alles maar een experiment dat zo’n 200(!!) jaar geduurd heeft. Toch ziet schoonmoeder Evelyn (Naomi Watts) dit liever niet gebeuren waardoor Tris Prior (Shailene Woodley) en haar paar vriendjes er alles aan moeten doen de streng bewaakte muur te overbruggen. Wanneer dit ze eindelijk lukt en voet zetten op het nieuwe land blijkt dit niet meer dan een vooral verlaten en radioactieve woestijn te zijn. Tot zo ver het welkomstcomité. Toch duurt het zoeken niet erg lang, want na zo’n 5 minuten verschijnt er een muur wat leidt naar het bureau van welzijn.
Ondanks de moeite die er in het uiterlijk van dit bureau is gestopt, lijkt het meer op een slap aftreksel van de film Tomorrowland aka Project T (George Clooney) die vorig jaar verscheen. Wanneer onze cast het bureau binnenwandelt start eindelijk het verfrissende deel van de film. Voor 5 minuten. Je leert nieuwe mensen kennen en facties bestaan hier niet. Echter valt Tris al snel terug in haar oude karaktereigenschappen en wordt je als kijker lichtelijk geïrriteerd door het acteerwerk van directeur David (Jeff Daniels) die doet alsof hij het beste voor heeft met iedereen. Wat natuurlijk niet zo is, dit staat tenslotte nog net niet op zijn voorhoofd. Daarnaast doet Four (Theo James) nog steeds niet heel veel anders dan schieten en mensen tegen de grond slaan.
Het verhaal kent weinig diepgang en Tris ziet na wat fouten toch al snel in dat haar volk in Chicago gered moet worden van David. Toch zit het echte verrassingseffect in Peter (Miles Teller) die zichzelf vooral niet te serieus neemt. Er ontstaat door zijn nogal bijdehandse houding en opmerkingen toch nog iets van humor – iets wat deze film op zich wel kan gebruiken. Maar naast dit verrassingselement moet je als kijker ook niet meer verwachten dan wat melodramatische dialogen tussen moeder Evelyn en zoon Four, met een slap aftreksel als einde. Nu is het weer een jaar wachten tot part 2: Ascendant verschijnt in de bioscopen. Maar de conclusie is dat de Divergent reeks nooit het succes van The Hunger Games zou kunnen evenaren. Noch in boeken, noch op het witte doek.
[review_summary title=””
positives=”Miles Teller
Verfrissend ten opzichte van Insurgent” negatives=” Voorspelbaar
Slecht acteerwerk
Vervelende terugkerende karaktereigenschappen”]