Paranoia onder de grond
Bad Robot, het productie bedrijf van J.J. Abrams, bekend van onder meer Star Trek en Super 8, is koploper als het om marketing gaat. Hun zogenaamde ‘mystery box’ zorgt ervoor dat vrijwel alle details rondom het plot onder de doeken blijven, je moet de film gaan zien om het te beleven. In een tijd waarin trailers alles voorkauwen sloeg in 2008 het promotiefilmpje van found footage-monsterfilm Cloverfield in als een bom. Wilde theorieën deden de ronde, en door die nieuwsgierigheid bracht de productie meer dan 170 miljoen dollar binnen op een budget van slechts 15 miljoen.
Nu, in 2016, lijkt Bad Robot hun succes te willen herhalen. In Januari werd uit het niets een trailer voor 10 Cloverfield Lane gereleased. De makers zweerden erbij dat het hier niet gaat om een vervolg, maar een “bloedverwant” van de eerste film. Met het Cloverfield label lijken ze voorgangers als The Twilight Zone te willen nastreven: spannende verhalen met een horror, thriller of sci-fi element. Abrams nam zijn rol aan als producent, en gaf nieuwkomer Dan Trachtenberg (bekend van YouTube en zijn short film Portal: No Escape) de regie in handen. Het verhaal draait om Michelle (Mary Elizabeth-Winstead) die ontwaakt de schuilbunker van Howard (John Goodman). De doomsday prepper beweert dat er buiten een chemische aanval is geweest die ademen onmogelijk maakt. Of er echter daadwerkelijk iets aan de hand is, en wat Howard’s intenties precies zijn, zal de kijker zich afvragen in het spel dat komen gaat.
Trachtenberg mag trots zijn. Dit regiedebuut is een ijzersterke opgave in karakter interactie en zenuwslopende spanning. Hij slaat meer dan één spijker op zijn kop. Het is een verademing dat onze heldin intelligent en vindingrijk is, haar zoektocht naar oplossingen en uitwegen werkt aanstekelijk. Makkelijk wordt het echter nergens gezien haar imposante tegenspeler. Goodman heeft met de samenzweringswaanzinnige Howard wellicht de rol van zijn leven te pakken. De lijfelijk enorme acteur zorgt voor een onvoorspelbare en angstaanjagende aanwezigheid binnen de kleine bunker. Wat het ene moment lijkt op vriendelijk en rationeel, verandert binnen een fractie van een seconde naar een woest, compleet instabiel en misschien wel psychotisch figuur.
De spanning wordt aangedraaid en nog eens aangedraaid, de muren van de bunker lijken zich steeds meer in te sluiten. Het script gaat speels om met de kijker; het ene moment lijkt er hard bewijs dat er iets vreselijk mis is aan het oppervlak, maar wanneer je grip denkt te krijgen op de situatie gooien de schrijvers een detail je richting in dat al het voorafgaande ten twijfel trekt. Het vergrijp bij zoveel mysterie en anticipatie rondom een film, en gedurende zeker driekwart van de speelduur, is dat hetgene dat de makers uiteindelijk uit de hoed toveren, polariserend zal zijn. De plotse verandering in toon voelt wat gehaast, hoewel er in retrospect genoeg vakkundig geplaatste hints zijn gevallen om de ietwat absurde, doch imposante conclusie te bewerkstelligen.
[review_summary title=”Review” summary=” ”
positives=”Sympathieke, intelligente heldin
John Goodman’s performance
Spanning wordt vakkundig vastgehouden” negatives=”Verandering in toon voelt wat gehaast”]
[/review_summary]