Een game waarbij je met grote groepen krijgers de vijand op tactische wijze aanvalt? Dat klinkt als een game voor mij en zodoende kwam deze veelbelovende titel op mijn pad terecht. Nu ben ik onervaren als het aankomt op Total War-games, maar na zoveel goede verhalen over de serie kon ik niet wachten om te beginnen. Weet A Total War Saga: Troy mij te boeien?
Zoals ik hierboven al aangeef heb ik weinig ervaring met de Total War-serie, maar toch volg ik de serie aardig op de voet. In het verleden heb ik nooit een pc gehad die een beetje aan de minimale eisen voldeed om zo’n spel te spelen en ook nu trekt mijn pc het maar net. Grafisch gezien, haal ik dus niet het maximale uit deze game, maar dat wil niet zeggen dat de game niet tot zijn recht komt op mijn bescheiden computer.
Ondanks dat ik de serie altijd goed in de gaten heb gehouden, moest ik toch even slikken toen ik in de campaign van Troy op een landkaart werd gedropt. Al van jongs af aan ben ik het type gamer dat alles graag zelf onderzoekt en spelenderwijs de controls en gameplay uitvogel, maar met Troy moest ik mijn campaign staken om toch maar even de tutorial door te lopen. Gelukkig gaf deze tutorial mij de juiste tools om enigszins controle uit te oefenen over mijn manschappen en hun missie.
Drama
Alles in Troy is lekker dramatisch neergezet met veel gevoel voor de vermeende tijdsgeest en de daarbij horende romantische taal. Daarbij is niemand echt aardig, maar ook dat past prima bij de Griekse drama. Je kiest al snel waar jij de boel wil komen platknokken, waarna je vervolgens in een battle terecht komt. Wat mij gelijk opviel was de grootsheid van de maps en de kleinheid van de mensen in jouw ‘leger’. Ondanks dat ze zo klein zijn, zijn ze gegroepeerd een stuk groter, waardoor het gevoel van vechten met groepen erg sterk naar voren komt.
In het begin zul je als onervaren Total War-n00b enorm moeten wennen aan de hoeveelheid opties en manschappen op je scherm, maar het loont om niet op te geven. Naarmate je steeds meer begrijpt wat er van je verwacht wordt, zul je ook steeds meer betrokken raken met de actie op je scherm. Zo begon ik vooral met al mijn manschappen op de actie af te sturen, maar later werd ik steeds meer bedreven in het kiezen van de juiste strategie. Battles kunnen erg lang duren, maar juist die uitputtingsslag laat het hele gebeuren als authentiek aanvoelen.
Flanken en dynamiek
Nee, het is dus niet de bedoeling dat al jouw manschappen als idioten afrennen op de vijand en dat wordt dan ook genadeloos afgestraft door de tegenstander. Het fijne hiervan is wel dat ik daardoor een kijkje kreeg in wat voor tactieken de computergestuurde tegenstander aanneemt, waardoor ik daar de volgende keer op kon inspelen. Regelmatig werden mijn troepen van afstand bestookt door groepen met speren of pijl en boog, of kwamen er gigantische knokploegen ineens van de zijkant aanzetten.
Door goed te observeren kom je erachter welke groepen eventueel tot flanken kunnen overgaan, waardoor je met een goed plan hier een stokje voor kunt steken. Meestal heb ik twee groepen klaar staan om dit soort ‘verrassingen’ gelijk de kop in te slaan, letterlijk. Ook het opstellen van groepen met afstandswapens is erg belangrijk en het vinden van de juiste plekken werkt erg verslavend, vooral wanneer de tegenstander weer reageert op de door mij gemaakte zetten. Hierdoor blijft de actie dynamisch en worden kleinen fouten omgezet naar grote problemen voor de overlevingskansen van jouw manschappen.
Het leuke aan deze Total War vind ik vooral de setting en de daarbij horende mythologie, terwijl de uitwerking van deze mythologie vaak neerkomt op ‘realisme’. Zo loopt er een reus rond en die wordt in bijvoorbeeld films neergezet als een reusachtig iemand, terwijl het in deze game gaat om een iets groter mens. Een centaur is hier geen half mens, half paard, maar een mens op een paard. Dit geeft het hele gebeuren een unieke twist, maar wel eentje die waarschijnlijk dichter bij de waarheid komt dan normaal gesproken het geval is.
Manschappen
Je manschappen zijn geen robots en hebben dus ook echt eten nodig en de munitie voor wapens raakt zo nu en dan op. Aan jou de taak om te zorgen dat ze altijd goed gevulde magen en wapens hebben. Zo niet, dan trek je de manschappen terug. Dit zal ook bij de tegenstander gebeuren en dus zie je regelmatig verschillende groepen even ‘opladen’ buiten het epicentrum van de battles om. Eerlijk gezegd ben ik zowel fan als tegenstander van dit systeem, want het is zowel realistisch als enorm irritant als jouw manschappen om allerlei dingen gaan zeuren. Soms lijkt het zelfs zo dat men random zeurt om je constant extra bezig te houden.
Wat soms ook vervelend is: soms stuur je manschappen op de actie af, maar stopt men soms met vechten, terwijl er toch zat te knokken in hun directe is. Als ik hen dan nog een keer selecteer beginnen ze alsnog te vechten. Ook de tegenstander lijkt soms erg actief en dan ineens staan er hele groepen niets te doen.
Conclusie
Zoals ik al zij trekt mijn pc het maar net, waardoor de graphics niet echt mooi zijn, maar wel effectief. Maar een kleine blik op gameplay op YouTube leerde mij dat dit eigenlijk best een mooi spel is. Het fijne van de gameplay is dat je echt beloond wordt als je er meer tijd in steekt, want het is ongelooflijk diep en zit vol met kleine details tijdens de gevechten. Daarnaast zijn er genoeg missies voorhanden en kun je gewoon aan het knokken gaan zonder het verhaal te volgen. A Total War Saga: Troy heeft mijn interesse in Total War-games alleen maar vergroot en ik sluit niet uit dat ik ooit een groot fan wordt van de serie, zeker als men de kwaliteit van de serie nog verder weet uit te breiden.