Top 100 Gameseries Aller Tijden (100-96)

1,8K

Het jaar 2021 is bijna afgelopen en het leek ons een mooi moment om weer eens een ‘Top 100 Games Aller Tijden’ te maken. Vorige keer eindigde Super Mario Bros. 3 op de eerste plek, maar dit keer doen we het een beetje anders en kijken we naar de beste franchises of series in gaming. Let op: deze lijst is subjectief en het kan zomaar zijn dat jij het er totaal niet mee eens bent. Schroom je in dat geval niet om ons te voorzien van stevige kritiek óf een lijstje van jouw keuzes omtrent de beste games aller tijden.

De regels

Het gaat hier om franchises of series die minstens 2 games hebben opgeleverd, verder hoeven ze niet eens door dezelfde ontwikkelaar te zijn gemaakt. Dit doen we om te voorkomen dat onze ‘Beste Games Aller Tijden’-lijst niet grotendeels bestaat uit games met Mario, Zelda of meerdere FIFA-games. Het fijne is dat we nu per franchise kunnen kijken naar de beste games, maar ook wat kunnen vertellen over minder goede games. Alles is gerangschikt naar smaak en zoals je weet valt daar niet over te twisten, al mag je dat natuurlijk gewoon proberen.

---

100. SimCity

Dé droom van iedere wannabe burgemeester: je uiterste best doen om een mooie (virtuele) stad in elkaar te flansen, terwijl ondankbare (virtuele) burgers de oren van jouw (echte) hoofd zeuren. ‘Meneer de burgemeester, we hebben geen stroom!’, ‘Meneer de burgemeester, we willen geen stroomcentrale in onze stad!’, je moet er maar zin in hebben om dat gezeur de hele tijd aan te horen. Gelukkig kun je met één druk op de knop allerlei verschrikkelijke rampen over je stad heen gooien om ze hun verdiende loon te geven, terwijl je onderuitgezakt vanuit je bureaustoel het hele tafereel met genoegen kunt aanschouwen.

Je zou kunnen zeggen dat ik misschien een ander soort ‘plezier’ uit Sim City haal en mijzelf eens zou moeten nakijken bij een psychiater, maar dat neemt niet weg dat ik geen aanleg heb voor een succesvol burgemeesterschap. Er zullen genoeg mensen bestaan die heel gebalanceerd een stad kunnen laten groeien, maar doe nou niet net alsof jij nooit hebt gecheat om meer geld te kunnen besteden!

De Beste Games:

• Het origineel –SimCity (1989)- sloeg destijds in als een bom en kwam uit in een tijd dat veel mensen geen kleurenmonitor voor de pc hadden staan. Het was vernieuwend, maar ook een stuk kleiner van opzet dan modernere versies, waardoor je wat minder overdonderd wordt door
• De eerste SimCity voor consoles was de versie voor de Super Nintendo -SimCity (1992)- en deze is nog steeds leuk om te spelen! Het concept bleek prima te besturen met de bekende SNES-controller en zijn er wat Nintendo-figuren te vinden, waaronder een heuse ramp in de vorm van een allesvernietigende Bowser!
• De shit was pas écht aan bij de uitgave van -SimCity 2000 (1993)-, die het ‘stadsbouw-burgemeestergame-genre’ naar nieuwe hoogtes bracht. Naast een ander camerastandpunt en de mogelijkheid de stad vanuit vier verschillende hoeken te zien, kreeg je ook meer verantwoordelijkheden als burgermeester. Zo werd er verwacht dat je handmatig elk huis voorzag van drinkwater en moest je ook nog eens concurreren met buursteden. -SimCity 3000 (1999)- en -SimCity 4 (2003)- deden min of meer hetzelfde kunstje als de 2000-versie, maar dan met wat kleine toevoegingen en mooiere graphics.
  

• 

• 

• 

• 

De Slechtste Games:

• Helaas heeft bijna elke franchise zo zijn mindere games en bij deze franchise moet je dan meteen denken aan -SimCity (2013)-, de reboot die een flink aantal SimCity-fans teleurstelde door een aantal bedenkelijke keuzes van de makers en uitgever. Zo stelden ze dat de game alleen maar online gespeeld kon worden, omdat de game compleet was opgebouwd met online connectie in gedachten, waardoor het onmogelijk zou zijn offline te spelen. Binnen no-time hadden modders het voor elkaar gekregen de game wel offline te spelen en zo werd EA gedwongen een offlline-update uit te brengen. Daarnaast was de daadwerkelijke ruimte waarin jij je stad kon bouwen enorm klein, waardoor je al snel alles had volgebouw. De serie is sindsdien een stille dood gestorven en ontwikkelaar Maxis Emeryville sloot in 2015 haar deuren.
• Verder heeft men nog een mobile-versie gemaakt genaamd -SimCity BuildIt (2014)-, wat voor de doorgewinterde SimCity-fan geen reet aan was. Eerder werd er nog een dappere poging gedaan om de serie in een ander genre te steken met -Streets of SimCity (1997)-, waarin jij door de straten scheurde van jouw eigen geïmporteerde SimCity 2000-stad! Het idee was fantastisch, maar de game was verder niet zo leuk om te spelen

• 

• 

Wist je dat…

• …de SimCity-serie is bedacht door niemand minder dan Will Wright? Hij is ook verantwoordelijk voor het ontstaan van virtuele poppenkastsimulatie, -The Sims (2000)-, dat uitgroeide tot het absolute fenomeen dat het nu is. Uiteindelijk dacht iedereen dat hij dat succes weer met gemak zou evenaren met -Spore (2018)-, maar deze ‘van-eencellig organisme-naar-complete ruimteoorlogen’-simulator wist weinig gamers voor langere tijd aan zich te binden. Wél leverde het enorm veel vreemd gemaakte buitenaardse wezens op en liet een ‘enorm’ volwassen internet zien vooral creatief te zijn met het creëren van, op penis lijkende, wezens, die vervolgens vele planeten koloniseerden. Tegenwoordig is Will Wright helemaal into blackchaingaming en is hij bezig met het ontwikkelen van VoxVerse.

---

99. Contra/Probotector

Er lijkt niets mis met een heel leger aan tegenstanders aan gort te schieten als een stoere spierbundelmilitair, maar daar dachten ze bij Konami anders over, want zij namen aan dat we het in Europa veel prettiger zouden vinden om de militair te verwisselen met een heuse robot, omdat robotgeweld natúúrlijk veel beter geweld is dan .. eh .. normaal geweld, of zoiets. Zo werd -Contra (1987)- omgedoopt tot -Probotector (1990)-, maar voor de fijne gameplay maakte het niet zoveel uit, want sommige games uit de serie waren als geweldsrobot gewoon prima te spelen. Later kregen we ook in Europa games onder de Contra-naam, al heeft de serie zelf de kwaliteit niet constant weten te houden.

Niet bekend met Contra of Probotector? In de NES-tijd stonden deze games garant voor snelle actie en ‘smooth’ sidescrolling gameplay, waarbij sommige levels afgewisseld werden door secties met een ander camerastandpunt. Je begon met een standaard flutwapen, maar je kon makkelijk van wapen wisselen door power-ups uit de lucht te schieten, maar je moest wel even opletten dat je niet per ongeluk een minder goede wapen pakt, want wat je pakt moet je houden. Het hielp niet mee dat die games zo verrekte moeilijk zijn, want bij twee keer geraakt worden ging je super-geavanceerde robot meteen dood en na drie keer dood was je game over. Oude rotten, die de vroegere games uit de serie hebben gespeeld, kennen die ene gast nog wel die alle wapens voor zichzelf hield in de twee player mode. En als je denkt: ‘hé, maar ik ken zo’n gast helemaal niet’, gefeliciteerd, want de kans is groot dat jij die gast bent!

De Beste Games:

• De serie begon in de arcadehallen, maar -Contra (1988)-/-Probotector (1990)- sloeg bij NES-bezitters in als een bom. De snelle actie en strakke besturing werd maar weinig geëvenaard op Nintendo’s 8-bit console, hoewel ‘opvolger’ -Super C (1990)-/-Probotector II: Return of the Evil Forces (1992)- behoorlijk in de buurt kwam.
• Tijdens de onvergetelijke 16-bit-periode kwam Konami met nóg twee klassieke Contra/Probotector-gamesmet een extreem hoge kwaliteit. Op de Super Nintendo konden gamers aan de slag gaan met -Contra III: The Alien Wars (1992)-/-Super Probotector: Alien Rebels (1992)-, die vooral bekend stond om zijn spectaculaire graphics en scherpe gameplay. Op SEGA’s Mega Drive werd een uniek deel van de serie uitgebracht met -Contra: Hard Cops (1994)-/-Probotector (1994)-, wat nog steeds een van de beste actiegames is op het platform.

• 

• 

• 

• 

De Slechtste Games:

• Daarna ging het snel bergafwaarts met de serie met o.a. delen als -Contra: Shattered Soldier (2003)-, -Neo Contra (2005)-, -Contra 4 (2007)- en het recentelijke -Contra: Rogue Corps (2019)-. Constant probeerde Konami de serie te moderniseren, maar al deze pogingen mislukten en dat is erg jammer. Toch geven we de hoop niet op en worden we op een dag wakker waarop een remake van de Mega Drive-versie wordt aangekondigd. Een gamer mag dromen, nietwaar?

• 

• 

Wist je dat…

• …de voorkant van het doosje waarin de NES-game zat verpakt een verzameling is van bekende films? Zo zie je duidelijk een Xenomorph van de Alien-films, Sylvester Stalone in Rambo én Arnold Schwarzenegger in Predator! Het gaat hier om regelrecht jatwerk, maar dat mag de pret niet drukken.

---

98. Worms

Het is een briljant concept; als wormen elkaar te lijf gaan met de meest hilarische wapens, waaronder een Super Schaap en een ontploffende oude oma. In de jaren ’90 bleek deze serie meteen een hit, omdat het meteen duidelijk is wat er van je wordt verwacht en letterlijk iedereen deze game kan spelen. Het was dan wel weer moeilijk om elkaar te raken met een bazooka of handgranaat, omdat je naast goed mikken ook rekening moet houden met de veranderende wind. Overigens blinkt de serie vooral uit als je het met minstens twee personen speelt, want de computergestuurde tegenstanders schieten bijna elke poging raak, terwijl jij met veel inzet soms amper in de buurt komt van je tegenstander. Als je met z’n tweeën speelt heb je daar geen last van, aangezien je beide veel moeite moet doen om elkaar te raken met bepaalde wapens en dat is nu precies de charme van de gameplay>

Naast ontploffende oma’s zijn er meer gekke wapens, waaronder de heilige bom. Nadat je die hebt gegooid begint er een mooi kerkkoor ‘Halleluja’ te zingen, waarna het vervolgens explodeert en een grote krater achterlaat. Eerdergenoemde Super Schaap begint als een ‘gewoon’ schaap, die je dient te gooien, maar na een druk op de spatiebalk verandert hij in Super Schaap en kun je hem al vliegend besturen, zodat je jouw schaap met veel precisie op het wormenhoofd van jouw tegenstander kan laten ontploffen. Verder heeft de game zich laten inspireren door o.a. Street Fighter II en kan jouw worm een heuse ‘Dragon Punch’ en ‘Hadouken’ uitvoeren. Naast aanvallen heb je ook de mogelijkheid tot verdedigen door de omgeving te gebruiken als schild en je verder in te graven. De ontploffingen stelen overigens de show, want deze zijn lekker overdreven, waardoor de game meteen hilarisch overkomt. Toch zijn er niet veel dingen in het leven fijner dan je wormentegenstander een kleine zet te geven op de rand van een berg, waardoor hij in het water valt. Pak aan, glibberige regenworm!

De Beste Games:

• De eerste worms uit 1995 was grappig, maar de serie werd pas écht leuk vanaf -Worms 2 (1997)-, waarbij de graphics een passende cartoony-look kregen en de wapens een stuk uitgebreider waren dan bij het origineel. De perfectie kwam met -Worms Armageddon (1999)-, waarbij je lekker veel kon sleutelen aan alle aspecten van de game. Na een wat mindere periode kreeg de serie een leuke reboot met -Worms (2007)- en werd het nog eens dunnetjes overgedaan met -Worms 2: Armageddon (2009)-.

• 

• 

De Slechtste Games:

• Zoals veel 2D-games uit de jaren ’90 maakte ook de Worms-serie de overstap naar 3D en dat deed de serie absoluut geen goed. -Worms 3D (2003)- bleek amper speelbaar door de irritante camera en de ontploffingen waren weinig indrukwekkend, waardoor de hilariteit van de gameplay volledig was verdwenen. Het enige goede aan de game was de enorm vrolijke intromuziek, gemaakt door Junior Senior (bekend van ‘Move Your Feet’). Ondanks de kritiek van Worms-fans, ging men bij Team 17 gewoon door met 3D-games en voegde het allerlei saaie elementen toe om deze leuker te maken, maar het mocht niet baten. Op die manier hebben we vreselijke games als -Worms Forts: Under Siege (2004)- en -Worms 4: Mayhem (2005)- voorbij zien komen. De serie moet het lekker simpel houden, aangezien die simpelheid dé aantrekkingskracht is van de series en daar is helemaal niets mis mee.

• 

• 

Wist je dat…

• …Andy Davidson, de bedenker van de Worms-serie, de game maakte toen hij nog op school zat? Hij gebruikte als personages niemand minder dan Lemmings en voor zijn opzet kreeg hij veel complimenten. Hij begreep echter dat hij de game nooit met Lemmings uit zou kunnen brengen en zo besloot hij schattige wormpjes te gebruiken en de rest is geschiedenis.
• …de serie inmiddels meer dan 75 miljoen exemplaren heeft verkocht? Nu begrijp je misschien waarom men telkens probeert de serie in leven te houden!

---

97. Little Big Planet

De eerste keer dat wij Sackboy zagen, werden we op slag verliefd! Wat een enorm schattig manneke is dat toch! Met Sackboy ga je platformend te werk en alleen dat was al dikke fun, maar waar de game echt in uitblinkt is de mogelijkheid tot het maken van je eigen levels. Of zelfs eigen games! Hierdoor opende zich een enorm groot scala aan mogelijkheden en waren creatieve mensen hard bezig zoveel mogelijk leuke levels en ideeën uit te werken. Deze creaties werden vervolgens online gezet, waardoor de rest van je wereld je levels kon spelen. Uiteraard werden er meteen allerlei levels gemaakt met penissen of kwetsende afbeeldingen en daardoor werd men genoodzaakt de mogelijkheden hier en daar wat te beperken.

Little Big Planet was niet de eerste game waarbij jij je creativiteit flink de loop kon laten gaan, maar deze level editor ging veel verder dan bij andere games, waardoor je veel meer vrijheid had. Wil jij een level maken waarbij foto’s van je zus gebruikt om de levels aan te kleden? Dat kan! Je kon er zelfs je eigen muziek bij creëren en ook daar heeft men later wat beperkingen aan toegevoegd, aangezien het ‘beschaafde’ internet meteen allerlei kwetsende content ging uploaden. Gelukkig bleef de constante stroom aan leuk gemaakte levels gewoon doorgaan en hebben we vele grappige leveltjes voorbij zien komen.

De Beste Games:

• De allereerste -Little Big Planet (2008)- was meteen de doorbraak van Sackboy en bleken gamers enorm enthousiast te worden van het maken van eigen levels, maar -Little Big Planet 2 (2011)- gaf de spelers nóg veel meer mogelijkheden tot het maken van allerlei verschillende levels en games. Op PS Vita, Sony’s geflopte handheld, kreeg de game ook een prima versie, waarbij levels maken nog makkelijker is door de touchscreen van het mooie apparaat.

• 

• 

De Slechtste Games:

• Helaas zijn niet alle games even goed uit de serie en zou je kunnen stellen dat het bergafwaarts ging na het tweede deel. -Little Big PLanet 3 (2014)- was niet een heel slechte game, maar het voegde weinig toe, maar het hielp ook niet dat de game niet door Media Molecule werd gemaakt, maar door Sumo Digital. Eerst genoemde ontwikkelaar was inmiddels bezig net het realiseren van Dreams, maar intussen liet Sony andere ontwikkelaars van alles uitproberen met de serie. -Little Big Planet Karting (2012)- bracht de serie naar een ander genre en liet je daar ook alle tracks zelf maken, maar de gameplay kwam niet in de buurt van andere Kart-games. Sackboy heeft met -Sackboy: A Big Adventure (2020)- zelf heeft ook nog eens zijn eigen game gekregen die op dezelfde dag werd uitgebracht als Sony’s PlayStation 5.

• 

• 

Wist je dat…

• …niemand minder dan Stephen Fry, naast komiek bekend van o.a. films als ‘V for Vendetta’, ‘The Hobbit’-films en ‘Alice in Wonderland’, de Britse versies van de serie heeft ingesproken? Nu begrijpen wij ook wel dat we hier in Nederland waarschijnlijk geen Britse versie te spelen kregen, maar we moeten toch wat invullen in deze sectie!?

---

96. Burnout

Autorijden en dingen kapot maken; een prachtig concept voor een videogame en beide facetten komen mooi samen in de Burnout-serie. De voertuigen in deze serie gaan kneiterhard en bij het maken van een verschrikkelijk ongeluk krijg je een heerlijke slow-motion filmpje te zien van het ongeluk zelf, waarbij stukjes auto, rubber én glas als vette kunst over je beeldscherm dwarrelen. Het hele voorval wordt dan ook nog eens voorzien van klassieke muziek, terwijl dat in schril contrast staat met de snoeiharde rockmuziek die je tijdens het racen hoort. Gelukkig kon je bij de Xbox-versie gebruik maken van de muziek die op je harde schrijf staat, omdat wij tijdens het racen liever worden bijgestaan door beukende bassen, maar dat is een smaakdingetje.

Bij sommige races werd er van je verwacht dat je als eerste over de finish komt, bij andere races gaat het om het aantal takedowns en dit leverde dikke pret op. Daarnaast had je ook nog een ‘Crash Mode’, waarbij je op strategische wijze een zo groot mogelijk ongeluk veroorzaakt met zoveel mogelijk schade. Ook dat was enorm leuk om te doen en zorgde ervoor dat je nog moest nadenken over jouw ongelukken ook! Helaas leek het erop dat de ontwikkelaars zelf niet helemaal doorhadden wat deze mode zo leuk maakte, want na het derde deel werd het idee achter ‘Crash Mode’ steeds meer afgebrokkeld. Helaas is de Burnout-serie inmiddels een vreselijke dood gestorven, waarbij de laatste delen enorm afbreuk deden aan de status van de serie. Het is werkelijk onbegrijpelijk, want we hebben inmiddels zulke krachtige consoles en we willen wel eens zien hoe die slow-motion-filmpjes tijdens ongelukken er uit zouden zien op zo’n PS5 of Xbox Series X.

De Beste Games:

• De eerste Burnout was iets te bescheiden om als beste game te worden gezien, maar vanaf -Burnout 2: Point of Impact (2002)- begin de serie goed te worden. Het was echter -Burnout 3:Takedown (2004)- die de serie naar ongekende hoogtes bracht door de combinatie van snelle gameplay, prachtige graphics en keiharde crashes. -Burnout Revenge (2005)- deed nagenoeg hetzelfde truckje, maar met -Burnout Paradise (2008)- veranderde de serie in een openwereldracer in de stijl van Forza Horizon. Volgens vele Burnout-fans is dit het beste deel uit de serie, maar geef ons maar een nieuwe Burnout in de stijl van de derde Burnout-game. Het was fijn om zoveel vrijheid te hebben in Paradise, maar door de opzet verloor de serie die zeer gedetailleerde slow-motions, al zal niet iedereen dat met ons eens zijn.

• 

• 

De Slechtste Games:

• Helaas beukt niet elke Burnout-game even lekker en is de serie nogal in verval geraakt. -Burnout Legends (2005)- probeerde het concept over te brengen naar de PSP, maar slaagde er niet in de gamer te boeien. Daarna probeerde men het nog eens met het slecht speelbare -Burnout Dominator (2008)-, al kwam deze naast de PSP ook op PlayStation 2 uit. Het absolute dieptepunt werd bereikt met -Burnout Crash (2011)-, terwijl het als een goed idee klonk om de ‘Crash Mode’ een eigen game te geven. Ten eerste zag je het spel van bovenaf, maar het ergste was nog dat er totaal geen strategie kwam kijken bij het crashen zelf en dat alles wat de mode zo goed maakte in Burnout 3 eruit was gesloopt. Na die release hebben we nog een opgepoetste versie gekregen van Burnout Paradise, maar verder lijkt de serie behoorlijk dood.

• 

• 

Wist je dat…

• …we hier geen goed wist-je-datje in konden vullen? Nou ja, misschien is het leuk om te weten dat Burnout eigenlijk een GTA-achtige serie moest worden onder de Skate or Die-franchise.