Wij hadden de eer en het plezier om begin september al te mogen genieten van The Creator, deze film heeft de potentie om de filmwereld voor altijd te veranderen op een aantal zeer goede manieren. Het verhaal dat het vertelt – over een verbitterde ex-special forces agent die ‘s werelds eerste menselijke/A.I. hybride kind (nieuwkomer Madeleine Yuna Voyles) door een gevaarlijke toekomst leidt, om in het proces zijn eigen menselijkheid te herontdekken – is zo’n ultra-bekende mix van veelgebruikte sci-fi tropen dat Edwards’ en Chris Weitz’s script nauwelijks zou opvallen als een van de weinige “originele” studio projecten van dit jaar, ware het niet voor hoe het werd gefilmd. Neem daarbij ook het topic met AI, wat tegenwoordig zo hyped is dat de film gewoon in de juiste tijd is gebracht.
Zodra het publiek ziet hoe “The Creator” is gefilmd, zullen ze Hollywood smeken om een einde te maken aan het lelijkste en minst meeslepende tijdperk van de blockbuster cinema.
Onheilspellende nep-archiefbeelden zetten het toneel voor een grimmige nabije toekomst waarin de symbiotische relatie tussen mensen en machines voor altijd werd verbroken toen een computer een kernbom liet ontploffen in het hart van Los Angeles. Amerikanen reageerden op de aanval op typisch Amerikaanse wijze: door totale oorlog te verklaren tegen kunstmatige intelligentie. Bij proxy zet dat het westelijke deel van de wereld in oorlog met het oosten, waar vlees en metaal blijven samenleven in vrede. Het is een oorlog die het Westen op het punt staat te winnen, dankzij een biljoen dollar dure suborbitale doodsschip genaamd NOMAD dat boven Vietnam zweeft als een titanium Engel – van de “Neon Genesis Evangelion” variëteit – en gordijnachtige lichtstralen gebruikt om vijanden op de grond met uiterste precisie te richten. Hoe NOMAD effectiever is dan onze huidige drones blijft onduidelijk (of het al dan niet wordt bestuurd door dezelfde A.I. die het bestaat om uit te roeien wordt evenmin onderzocht), maar het is “cool” op een angstaanjagend kolonialistische manier, en iedereen weet dat superieure militaire technologie succes garandeert in een grondoorlog tegen de mensen of robots van Vietnam.
Er gebeurt geen enkel onverwacht ding vanaf het moment dat Joshua ontdekt dat “het ultieme wapen” een klein meisje is dat hij Alphie noemt, met uitzondering van misschien wat vreemd schattige zelfmoordbommenrobots die op steltenachtige paren benen naar hun doelen rennen. Joshua denkt aan het A.I.-kind als schroot, maar hun band wordt versterkt door het overleven van benarde situaties met steeds hogere inzet. Dan overtuigt de wreedheid van zijn medemens onze held ervan dat Alphie misschien wel menselijker is dan menselijk. Dat is zo’n beetje alles wat er is, en het opsplitsen van het verhaal in discrete hoofdstukken – compleet met titelkaarten geschreven in het Japans om de een of andere reden. Die reden waarom gekozen is voor dit opknippen van hoofdstukken, is voor mij nog onduidelijk.
The Creator is eigenlijk best een leuke film, niet heel nieuw in zijn soort maar wel een gruwelijk weer gegeven spektakel. Hoe dit is vast gelegd en alles is goed om te zien, Joshua wordt goed neergezet en zijn groei in het verhaal is ook mooi om te zien. Voor mij is The creator misschien wel de beste najaarsfilm van dit jaar.