Als wij jou vragen of tien seconden lang is, geef je zeer waarschijnlijk ‘nee’ als antwoord, maar als je eerlijk bent is de duur van 10 seconden relatief. Uiteraard begrijpen we dat tien seconden snel voorbij zijn als dat de tijd is waarin je een bepaalde opdracht moet voltooien. Probeer maar eens in tien seconden je kleren aan te doen, waarbij je de eerste keer niet verder komt dan je sokken aankrijgen, maar een geoefende ‘snel-kleren-aantrekker’ zal toch een stuk succesvoller zijn. Als jij een jaar lang elke dag je kleren in zo’n korte tijd probeert aan te doen is de kans groot dat het je ook daadwerkelijk een keer gaat lukken.
Hoe anders is het als wij jou bijvoorbeeld vragen om tien seconden op een stel punaises te gaan staan of naast een levende krokodil gaan liggen! Dan duren die tien seconden enorm lang! Uiteraard krijgen dan wij enorm veel vragen van de politie bij dat soort praktijken, maar daar gaat het niet om. In Ten – Ten Seconds, Ten Rooms (Ten) krijg je geen tien seconden om zo snel mogelijk het level af te maken, maar juist tien seconden om het level te overleven. Er wordt in de tussentijd nogal het een en ander aan vijanden en obstakels jouw kant uitgegooid en dan kom je erachter dat tien seconden veel langer zijn dan je verwacht.
Simpel
Ten is enorm simpel van opzet en dan heb ik het niet alleen over de gameplay, want ook de beelden zijn klein, retro en zakelijk. Toch heeft zo’n simpele look zijn charme en begin je het al snel te waarderen. Het hoofdpersonage is niets meer dan een paar witte sprites, terwijl het gevaar meestal in rood wordt weergegeven. Iets roods dat snel naar jou toekomt in een game zorgt er in microseconden voor dat jij het detecteert als ‘gevaar’ en op die manier is de game erg effectief met het duidelijk maken van wat er van je verwacht wordt.
De game bestaat uit vele kamers, waar jij tien seconden lang moet zien te overleven en deze kamers zijn vaak net zo simpel opgezet als de hoofdpersoon. Je zult in de achtergrond maar weinig details tegenkomen en dat komt de game zeer ten goede, want op deze manier komt het je niet vaak voor dat je wordt afgeleid door de omgeving en zo kan jij je volledig concentreren op de snelle actie. Na een paar keer geraakt te worden, begin je weer helemaal van voor af aan.
Naast het overleven van de levels, zijn er ook nog munten te verzamelen, die strategisch verspreid liggen over de kamers. Met deze munten kun je uiteindelijk upgrades kopen, zoals extra hartjes, extra bescherming of andere handige ‘krachten’. Ten heeft tien verdiepingen, met elk tien kamers, en aan het einde van een verdieping krijg je te maken met een eindbaas. Hierbij dien je niet tien seconden te overleven, maar dertig seconde. Die twintig seconden extra zorgen voor heerlijk veel stress en chaos, maar het verslaan van deze bazen geeft een voldaan gevoel.
Moeilijk
Ondanks het simpele uiterlijk is Ten geen simpel spel. Sterker nog, op sommige momenten is het zelfs moeilijk te noemen. De kamers zijn vaak klein, vol met allerlei gevaar en vereisen de nodige acrobatiek met tricky jumps en slimgeplaatste platformen. Gelukkig voelen de controls strak aan, al zal je in het begin even moeten wennen aan hoe direct de game bestuurt. Hierdoor kun je de game moeilijk iets kwalijk nemen wanneer jij gewoon een fout maakt en weer opnieuw moet beginnen.
Nu ben ik historisch gezien een prima platformgamer, met vele uren aan ervaring in honderden games als de Mario-serie, de (goede) Rayman-games en Super Meat Boy. Als het op moeilijk platformen aankomt kun je mij altijd uitnodigen voor een heerlijke uitdaging en word ik niet bang van de nodige frustratie. Maar Ten geeft je ook een aantal shoot-em-up-levels en daar ben ik historisch enorm slecht in! Nu ervaar ik laatstgenoemde genre al snel als onmogelijk, zeker als het gaat om van dat soort games die bijna het hele scherm vullen met kogels en jij daar doorheen dient te maneuvreren, terwijl je ook nog eens op de vijanden zelf moet schieten.
Naast het platform- en shoot-em-up-geweld, is het in een aantal levels juist de bedoeling om bommen zo snel mogelijk onschadelijk te maken en dat is de eerste paar keer even wennen, aangezien je de vorige kamers constant bezig bent geweest met overleven en er nu ineens druk wordt gezet op een snelle uitvoering. Gelukkig herken je deze kamers steeds sneller en geeft het de game een leuke variatie.
Meer
Ontwikkelaar The Bworg bestaat uit één persoon en die stelt dat dit zijn eerste game ooit is. Daarnaast moest hij tijdens de ontwikkeling nog leren hoe je precies een game maakt, maar het resultaat is geweldig. Natuurlijk ben ik dan ook erg benieuwd naar toekomstige projecten en ik zou het niet erg vinden als dat zou gaan om een keiharde sequel, maar het blijft ook interessant om te zien wat voor ideeën The Bworg nog meer heeft.
Al met al is Ten een frustrerend, maar verslavend spelletje, die het tienseconden-concept leuk weet uit te werken. Als jij een pittige uitdaging wil met strakke controls, dan is Ten zeker iets voor jou. Zelf heb ik er enorm van genoten en vind ik dit een van de leukste indie-games van het jaar, tot nu toe.