Ik had wat trailers gezien en eigenlijk bij het begin van de game was al duidelijk dat Stellar Blade precies is waar ik van houdt Een dikke actie RPG, die toch wel zijn kleine probleempjes heeft. De game kan namelijk wat lomp zijn op sommige vlakken, daarnaast ook erg dom overkomen, maar zodra de gas hendel open gaat zit je in de dikste gevechten met schitterende omgevingen en mooie karakters.
Jij speelt met Eve, een versterkte vechtersbaas welke naar aarde wordt gestuurd, om te vechten tegen een ras van monsters genaamd Naytiba. Samen met een lokale overlevende genaamd Adam en ingenieur Lily, gaat ze op jacht naar de Naytiba en verdedigt en herbouwt ze tegelijkertijd de laatste stad van de aarde, Xion. Dit speelt zich af over vier hoofdgebieden, met Xion als een quest hub, plus enkele zijlevels gebonden aan het verhaal.
De game heeft soms wel iets weg van Nier, maar daarnaast ook een klein vleugje actie adventure, gezien de hoeveelheid puzzels en verkenning die er gedaan mag worden. De game heeft heerlijke elementen, welke soms misschien geleend bij andere games, ook vinden we genoeg quick-time events. Deze zijn vaak heerlijk en spectaculair in beeld gebracht. Als we kijken naar de gebieden zijn Wasteland en Great Desert beide grote open ruimtes, helaas lijken ze erg op elkaar. Ik had graag een grote ruimte gehad met meer dan woestijn en verwoeste gebouwen, maar, nou ja, ik hoop dat je van zand houdt. Andere gebieden staan ook exploratie toe, maar ze zijn strakker en hebben geen kaart. Ik genoot van zowel de gefocuste als de open-wereld gebieden, deels omdat het loont om te verkennen. Enorme upgrades voor je gezondheid, schade, en aanpasbare componenten zijn begraven in de wereld. Ik zou levels opnieuw bezoeken voor zijmissies en een sleutelitem of een enorm gebied ontdekken dat ik had gemist. Wat erg in het voordeel van de game werkt, is het visuele aspect. De game ziet er namelijk gruwelijk uit, het industriële, de gebouwen, de lucht. Stellar Blade raakt een opvallende combinatie van overweldigende grootsheid en dikke details, met fascinerende visies op futuristische technologie erin verweven. Het zag er allemaal geweldig uit en liep geweldig voor mij in PS5 prestatie modus; de enige grafische hapering die ik tegenkwam was soms bij een paar vijanden, maar dat was het dan ook wel.
Stellar Blade kan je zien als een platform game met een flinke lading gevechten. Eve gebruikt een zwaard voor lichte, zware en speciale aanvallen, evenals een geweer met verschillende soorten munitie. Ik gebruikte het geweer om zwakke doelen uit te schakelen, groepen uit te dunnen, vervelende vijanden aan te pakken of bereikbare zwakke punten te raken, daarnaast geeft het ook nog een stuk plezier om deze te gebruiken. Het wisselen tussen de diverse soorten munitie, brengt een soort arcade achtige vibe met zich mee, niet vervelend maar wel heerlijk verfrissend. Goed om te weten is dat de schiet delen van de game, wel apart zijn. Het is niet overal en de focus zal zeker op Melee liggen. De game voelt daardoor zeker goed uitgebalanceerd. Pareren om balansschade te veroorzaken en kritieke treffers op te zetten, de juiste combo gebruiken voor een kort opening, Beta en Burst speciale aanvallen aan elkaar rijgen, perfect ontwijkbare aanvallen ontwijken – aan elkaar geregen in een razendsnelle rush, creëren een speeltuin vol met actie. Eve is de belichaming van cool, zij is wat deze game goed maakt. Ze slaat acrobatisch, stoot en steekt met voelbare kracht, en ontketent anime achtige aanvallen. Op zijn best is Stellar Blade een spektakel dat ik niet wilde neerleggen. Maar dit wordt afgezwakt door overmatig gerecyclede vijanden en controleproblemen die die game redelijk verstoren. Hoe leuk het gevecht ook kan zijn, de ontwijkbeweging zuigt. Zelfs met elke ontwijkupgrade die ik kon vinden, had ik moeite om sommige aanvallen te ontwijken. Unieke blauwe en paarse gemarkeerde aanvallen hebben een gemakkelijke speciale ontwijkbeweging, en de parry is keihard, maar alles wat niet gepareerd kon worden was een zekere pijn. Ik werd een beetje beter met oefenen, maar ik heb veel onvergeeflijke ontwijkrollen onder de knie gekregen in mijn tijd, eigenlijk ben ik nog steeds niet helemaal overtuigd van mijn eigen kunnen in het ontwijken. De normale modi is dan weer soms wat gemakkelijk, maar de game geeft je deze wel als opstart. Het is daardoor goed om het onder de knie te krijgen. Checkpoints zijn overal, je krijgt tonnen genezende items die je kunt gebruiken terwijl je sprint, een goedkoop verbruiksartikel laat je een keer per leven ter plaatse respawnen, je hele build opnieuw doen is makkelijk, en er is vrijwel geen straf voor de dood. Eigenlijk is de game gewoon erg lief voor ons gamers.
De meeste van mijn sterfgevallen waren gewoon ik of het spel dat dom deed, wat ons bij het platformen brengt. Stellar Blade is geen precisie platformer, maar het lijkt er zeker op. Eve is niet gebouwd voor kleine, voorzichtige bewegingen zoals het onderhandelen over komisch kleine platforms of het slingeren aan touwen. Ik geef een tikje aan de analoge stick of druk op de springknop en soms gaat ze gewoon in een onbedoelde richting zweven, zoals recht in het gat of gevaar dat ik probeerde te vermijden. Bovendien is het vaak onduidelijk welke oppervlakken daadwerkelijk beklimbaar zijn te midden van frequente onzichtbare muren. Er is veel platforming, dus dit is een terugkerend probleem. De ergste overtreders zijn de irritante pseudo-stealth secties waar je gedwongen wordt om in en uit dekking te duiken. Gevechten hebben zo hun problemen maar voelen meestal geweldig aan, terwijl platforming op zijn best acceptabel is maar altijd traag en nooit echt leuk.
Ik was eerder lovend over het visuele ontwerp van de wereld, maar Stellar Blade kan verbijsterend beperkend zijn in exploratie en missie ontwerp. Je kunt alleen met sommige elementen omgaan als je de juiste zijmissie oppakt, wat toch wel tot wat frustratie leidt en onnodig heen en weer gewandel. Soms kan het wel logisch zijn hoor, maar het is gewoon niet slim opgezet in mijn beleving. Het is verbijsterend willekeurig, en ik zou veel meer plezier hebben gehad als ik dit spul gewoon zelf kon vinden, de quests achteraf kon ontdekken, en de quest-gevers kon vertellen dat, oh, ik heb dat al gedaan. In plaats daarvan sluit Stellar Blade nieuwsgierigheid af.
Stellar Blade geeft je daarentegen wel iets nieuws, een heerlijk interessante wereld, welke overigens ook nog eens prachtig is maar meer in theorie dan in uitvoering. Het is moeilijk om veel te onthullen zonder spoilers, maar het is een van die verhalen die toch wat slapper wordt door het najagen van diverse aspecten. Het wordt voorspelbaar, sommige enorme onthullingen worden met weinig impact gedropt, en ik was op verschillende momenten onzeker over het doel van alles. Eve’s initiële doel is om de koningin bij-achtige Elder Naytiba (en daarmee het hele ras) neer te halen, maar naarmate het plot dikker en dunner wordt, wordt haar motivatie vertroebeld. Eve zelf benadert de wereld als een persoon die leert een persoon te zijn, dit laat haar groeien in de loop van de game. Er wordt niet veel gezegd over haar leven terug in de kolonie, maar haar identiteit wankelt tussen een emotieloos levend wapen en denkende, voelende menselijke vrouw. Voor de duidelijkheid, de RPG-kant om te spelen is voornamelijk gereserveerd voor je vechtstijl; ik maakte slechts een handvol beslissingen in het hele verhaal, en slechts één voelde significant, wat een beetje een teleurstelling was.
Zijmissies verbergen enkele van de meest interessante personages. Een slager die erop staat om ouderwets eten te koken, een kapper die Eve’s stijl afkraakt, een visser, een handelaar en ga zo maar door. Er zit een leuke diversiteit in de karakters die je tegen komt. Deze karakters helpen je dan ook om de zijmissies te voltooien.
De onvermijdelijke achtergrond van dit alles is de behandeling van het personage van Eve en hoe haar seksueel overdreven ontwerp botst met de sombere toon die het verhaal probeert op te bouwen. Stellar Blade is oneindig beter als het zijn personages laat handelen als normale mensen in plaats van hen aan te sporen om uiterlijk sexy te zijn. Eve raakt verstrikt in een onnodig touwtrekken van de creatie van het spel. Al is dat misschien ook iets wat gewend zijn uit de oosterse games, waar de vrouwen vaak op een bepaalde manier getoond worden.
Ik stoorde me nooit echt aan de fixatie van Stellar Blade op seksuele aantrekkingskracht. Het spel verdient veel lof voor het scala aan ervaringen dat het creëert, maar het voelt te breed voor zijn eigen bestwil. Het wordt gedragen door opwindende gevechten en visueel indrukwekkende eindbaasgevechten en omgevingen. Het spel stijgt op in die momenten. Maar herhaling verdoft zijn wereld, een paar beminnelijke personages kunnen niet voorkomen dat het verhaal stoom verliest, en irritante inconsistenties in zijn meest kernachtige mechanica houden Stellar Blade weg van wat het echt had kunnen zijn.