Het was een simpele tijd, ik kwam thuis van school, ik zat in mijn slaapkamer en startte mijn gamecube op met Soulcalibur. Al mijn vrienden speelden Tekken, maar ik speelde Soulcaliber II op mijn Gamecube. In mijn ogen een veel toffere, snellere en mooiere game dan Tekken. De games daarna bleef ik met plezier spelen en ik was onderdeel van de groep die Soulcalibur V tof vond, behalve die nieuwkomers, die mogen weg blijven. Dus, daarom zat ik met smart te wachten om Tekken 7 aan de kant te gooien en op deze generatie consoles mijn jeugdliefde te gaan spelen.
Heerlijke gevechten
Soulcalibur staat er altijd om bekend om heerlijke gevechten te hebben die er flitsend en goed uitzien. Waarbij de drempel lekker laag ligt. Bij games als Street Fighter en Tekken ligt de drempel een stuk hoger, omdat je de combo’s uit je hoofd moet leren. Bij Soul Calibur ligt dat wat anders. Het loont bij deze game wel om de combo’s te leren, maar als je gewoon wilt hacken and slashen, dan kan dat ook en kan je ook simpelweg winnen! Er is voor iedereen wat soeps in deze game, zonder dat het echt frustrerend raakt.
De gameplay is weinig veranderd ten opzichte van het vorige deel, maar toch, op deze generatie consoles ziet het er beter en strakker uit. Je moet je aanvallen varieren want anders zal je niet door de verdediging komen van je tegenstander. Je zal moeten trappen, verticale en horizontale aanvallen moeten doen. Daarnaast zijn er ook nog speciale aanvallen zoals Reversal Edge, dit is te vergelijken met het systeem uit Injustice. Je krijgt kort een slowmotion animatie te zien waar het erom gaat wie als eerst zijn aanval uitvoert. Ben jij dat? Dan krijg je een speciale aanval die je mag gaan uitvoeren. Toch neemt dit een beetje de vaart uit het gevecht, zeker als je dit een paar keer per gevecht doet. In mijn idee was Soul Calibur altijd lekker snel en niet deels vertraagd. Ach ja, hier praat dan ook iemand die super fan is van Soul Calibur 2..
De game ziet er verder goed uit, maar ik had wel meer verwacht van een game die aan het einde van een generatie uitkomt. De game ziet er prachtig uit als de zon opkomt in bepaalde stages, maar kan er ook ontzettend vlak en ongeïnspireerd eruitzien als je in het bos aan het spelen bent en er weinig lichtinval is.
Genoeg content voor de singleplayers onder ons.
Ik ben een persoon die online er echt niks van bakt met fighting games. Op het moment dat ik online ga gamen, dan word ik zwaar afgemaakt (de online modus zit echter wel goed in elkaar, je wordt snel verbonden en je zit zonder lag in een gevecht iemand omver te slaan, of je wordt zelf omver geslagen), dus de singleplayer modes in fighting games maken mij altijd gelukkig. Natuurlijk zit er in deze game een arcade mode, een trainig mode en tuurlijk zitten die goed in elkaar. Waar het echt om draait is de Soul Chronicle Mode. In deze mode zal je orginele Soul Calibur verhalen doorlopen die opnieuw worden verteld. Het hoofdverhaal gaat over Kilik, Maxi en Xianghua. Echter mis ik wat in deze mode. Vaak werden verhalende modes in Soul Calibur verteld door heerlijke cutscenes, nu zie ik echter veel meer dialoogvensters die wel gevoiced zijn en maar heel weinig cutscenes en als er cutscenes zijn en overlopen naar gevechten dan zit er een laadscherm tussen. Dit neemt voor mij een bepaalde ervaring weg. Als ik zie dat Kilik met zijn tegenstander aan de haak wilt slaan en dan moet wachten tot het laadscherm klaar is, dan word ik uit het verhaal gezogen heel eerlijk gezegd.
Daarnaast is er nog een Libra of Souls mode, deze mode doorloop je met een zelf gemaakte karakter waarin je een avontuur aangaat. Je zal tijdens deze reis meerdere karakters ontmoeten uit de Soul Calibur series. De game mode zit vol met RPG elementen, met een hoger level heb je meer HP, met het goud wat je verdiend koop je nieuwe wapens. Daarnaast gaat de hele game erom of je de goede of de slechte kant kiest, dus kies verstandig je keuzes.
Ook wil ik nog praten over de goede en sterke punten van de Libra of Souls mode, naast de punten die hierboven al besproken zijn. De creatie van je eigen karakter is lekker uitgebreid. Je kan een eigen ras kiezen, verschillende kapsels en zelfs verschillende skeletten. Het is ontzettend tof om je eigen vechter te maken die het kan opnemen tegen Ivy of Mitsurigi. Een nadeel van de Libra of Souls mode is dat alles met tekst is en ook niet gevoiced. Dit betekent dat je door lappen tekst heen moet waar totaal geen extra laag in zit doormiddel van een stem of cutscenes. Dit is zonde en misschien zelfs een gemiste kans.
Nieuwe personages en oude bekenden
In Soul Calibur VI zijn alle nieuwkomers uit deel vijf verdwenen. In deel vijf misten namelijk veel fans van de serie de oude bekenden en daarom is er ook naar hen geluisterd. In deel zes zijn er eigenlijk alleen maar oudgediende te vinden, met twee nieuwe toevoegingen, namelijk Grøh en Azwel. Azwel is de minst toffe van de twee die magische wapens kan oproepen tijdens de gevechten, echter is Grøh de tofste toevoegingen in jaren. Met zijn dubbelzijdige speer die hij uit elkaar kan halen lijkt hij op Darth Maul uit Star Wars. Daarnaast is het een ontzettend tof karakter die wat toevoegd in het Soul Calibur verhaal.
In Soul Calibur is het eigenlijk altijd de trend om een personage uit een Triple A game of franchise toe te voegen. Eerder zagen wij al Link in de game en ook Yoda, Darth Vader en Starkiller. In deze game krijg je te maken met Geralt of Rivia uit de Witcher games en hij past perfect in de game. Hij kan magische spreuken oproepen en met zijn zwaard past hij precies in de game. Een heerlijke toevoegingen dus.
Conclusie
Soul Calibur VI is een fighting game die veel fan service doet voor de fans en toch ook benaderbaar blijft voor de casual gamer. Door het Soul Calibur verhaal opnieuw te vertellen krijgen alle nieuwe spelers te maken met het verhaal en fans kunnen alles op een nieuwe manier beleven. De singleplayer modes zijn heerlijk om door te spelen maar de hele verhaallijn is een beetje langdradig door alle statische verhalen tussen personages. Als hiervoor cutscenes waren gemaakt, dan had de game nog beter uit de verf gekomen. De online mode is prima te spelen, met weinig lag, maar wel met een hoog instap niveau. Het feit dat eigenlijk alle personages in de game zitten die de franchise groot hebben gemaakt is fijn, maar daardoor is de keuze van karakters wel klein. Toch is dit een heerlijke fighting game die net wat meer is in mijn ogen dan Tekken of Street Fighter.