Rise of the Ronin is een frustrerend spel, laat ik daar mee beginnen. Het oogde in het begin een beetje als de Ghost of Tsushima van Wish. Maar dat is misschien iets overdreven, maar in het begin voelde het wel even zo. Mocht je bekend zijn met het werk van de Japanse studio Team Ninja, dan snap je het misschien een beetje. Het is een team dat eigenlijk vaak uitdagende en onvergefelijke actiespellen maakt.
Dit is dan ook een simpel verhaal van je vindh et leuk, of totaal niet jouw ding. Maar dit spel is niet persé heel moeilijk, maar het wilt meer iets anders zijn soms, dan dat het is. We vinden ons terug in het Japan van 1863, een tijd na drie honderd jaar van onderdrukking door de Tokugawa, nu arriveren er schepen uit het westen en begint er een nieuw tijdperk. We hebben een mix van oorlog, ziekte en meer, hierin ga jij je eigen weg en bezegel je jou lot. Jij bent dus de Ronin, een krijger zonder meester.
Rise of the Ronin is meteen het meest moderne, en het meest gedateerde, spel van Team Ninja. De sprong in grafische kwaliteit, ten opzichte van de Nioh-spellen is enorm, en het is des te indrukwekkender als je bedenkt hoe groot en open de wereld van het spel is. In de afgelopen jaren ben je vast al wel wat games tegen gekomen die lijken op wat Rise of Ronin doet, veel ideeën en mechanics zijn in de loop der jaren blijven liggen tot ze het nu ineens uit konden brengen met de kracht van de PS5. De game is een open wereld RPG met meerdere grote gebieden en daarbij een flink aantal objecten op de kaart, deze gaan van missies tot verzamelpunten. Zo kan je ook nog eens wat voortvluchtige opjagen, wat katten redden en meer. Mocht je tijdens het reizen wat kistjes zien, dan moet je een kort parcour afleggen om de kist te bereiken. Elke regio die je speelt komt met een percentage,, deze staat voor de hoeveelheid voltooiing van dit gebied
De game wordt helaas wel redelijk voorspelbaar en daardoor ook niet leuk meer. De meeste activiteiten zijn een herhaling van zetten die je doet, dit veranderd niet. Er is niet genoeg diepte in de game om dit leuk te houden. Het leuke vind ik altijd het tweaken van je karakter, met de zogenoemde skill tree. De Dexterity tree is erg nice, hierin kan je een soort multi kill kiezen, maar ook je voetstappen dempen. Het is zelfs mogelijk om vijanden door de muur te kunnen zien. Gelukkig wordt je in de game niet gestraft als je uit stealth raakt en dus ineens vol in de actie zit. Maar een straf had het misschien wel extra spannend gemaakt.
Eigenlijk is er niet heel veel mis met het lenen uit andere games, maar je moet het dan wel goed dan. Ronin leent wel, maar maakt het geen eigen. Het level design in Nioh was beperkt volgens elke moderne standaard, maar het paste goed, doormiddel van doelbewuste plaatsing van vijanden, slimme shortcuts en traversal puzzels met duidelijk gevaar. Door het hele spel te ontwerpen rond de open wereld, gaat veel van die complexiteit verloren aan een zee van gelijk uitziende steden geterroriseerd door gelijk uitziende vijanden die je steeds weer op bekende manieren gaat uitschakelen. De AI is niet slim genoeg om enige interessante uitdaging te creëren buiten wat ik heb gezien in eerdere Team Ninja games. De enige reddende genade is Ronin’s gevecht, dat best lekker is uitgewerkt. De actie van moment tot moment in Rise of the Ronin kan bruut zijn, zowel in zijn moeilijkheidsgraad, als de chaos van gore, bloedspatten op muren, en afgescheurde ledematen. Opnieuw heeft de AI niet de nodige upgrades gezien van de Nioh games, en vijanden vertrouwen vaak op dezelfde vier of vijf tactieken – en soms, vergelijkbare movesets die iedereen die die spellen heeft gespeeld bekend zal voorkomen. Daardoor zal je als je een beetje op let al de meeste vijanden gemakkelijk verslaan.
De game legt je in het begin de basics goed uit, we vinden in de game diverse gevechtstijlen terug, je speelt er naarmate je verder komt in de game meer vrij. Dit ook afhankelijk van welke zijmissies je voltooid en hoeveel tijd je in de Dojo door brengt. Focus ligt dan op de HP balk van de vijand, hoe snel neemt deze af bij welke stijl. Ook is het goed om te leren ontwijken, en pareren. Dat laatste heet Counterspark, kan je ook gebruiken om een aanval in te zetten. Ook kan het helpen een vijand wat angst te geven, deze zijn dan geschrokken en verliezen meer stamina. Daardoor zijn ze open voor wat meer aanvallen en soms kan je zelfs een kritieke aanval uitvoeren. Wat leuk is, is de hierarchie van vijanden,, zo kan het namelijk helpen door een hooggeplaatste officier als eerste uit te schakelen, hierdoor zullen de soldaten onder hem in eens geen motivatie hebben om jou aan te pakken. Daarnaast kan je ook AI inhuren om mee te nemen op je missie. Dit zijn battle missies en het handige is dat je midden in een gevecht gewoon kan wisselen naar je bondgenoot, dat maakt het nog eens uitdagender om te vechten en geeft je een extra element. Zo kan het in baasgevechten perfect zijn voor de afleiding, kan jij even genezen terwijl hun het werk doen.
De band met personages in deze game is belangrijker dan je zou denken, er is een heel gedeelte omheen gebouwd. Je kan ze namelijk zoals gezegd mee nemen op een missie, daarnaast kan je ze ook nog geschenken geven. Het helpt jou ook als je ze mee neemt, zo kan jij hun stijl weer leren. Het is weer een extra manier waarop jij bezig gehouden kan worden in de game en kan leren. Het hoeft niet, maar het kan allemaal wel.
De game heeft, wat ik erg mooi vind, een goed keuze systeem als het gaat om leven en dood. Je kan zomaar mensen vermoorden, maar je kan er voor kiezen om ze te sparen. Bij dat laatste kan het er soms voor zorgen dat een NPC ineens een bondgenoot wordt.
Helaas zijn er in een game die zich groots voordoet wel zaken die best apart zijn, het is natuurlijk gek dat een armor geen gewicht draagt. Het zwaarste armor, althans in mijn ogen leek het heel zwaar, is net zo licht als niks dragen. Het had mooier geweest als het iets had gedaan met je bewegingsvrijheid. De game is nice maar mist soms wel iets, levels zijn soms even apart ingericht. Je hebt sommige dingen vaak al eens gezien in andere titels. Team Ninja heeft echt een goeie poging gedaan met het lenen van facetten van andere games, maar ging net niet helemaal goed op sommige plekken. Het mist dan wat balans.
Al met al is het best een leuke game, het is leuk gedaan op sommige punten, maar mist een beetje die eigen ziel. Voor een eerste grote stap voor Team Ninja is het best oke. Grafisch had het echt wel beter gekund en het heeft gewoon de pech dat Ghost echt een fantastische game was.