Er is bij That’s Gaming één regel: indie-games worden door Jos van een review voorzien. Dus ja, Get-A-Grip Chip ging meteen naar onze Jos en dat maakte de stapel indie-games, die op zijn tafel ligt, weer een stukje hoger. Gelukkig werd hij er blij van en valt hij ons op de redactie constant lastig met verhalen over deze bijzondere game.
Het leuke aan indie-games is dat ze mij vaak meenemen naar onbetreden paden of ze geven een unieke twist aan een bestaande formule. In dit geval is de formule een platformer en de ontwikkelaar laat je het hele spel door de levels slingeren. Letterlijk! Nu weet ik ook dat dit niet de eerste keer is dat er veel geslinger van je verwacht wordt in een game, want de wat oudere gamer als ik is uiteraard bekend met Bionic Commando. Toch is de uitvoering totaal anders en grijpt Get-A-Grip Chip je al snel bij de …eh…kladden.
Het idee is even simpel als doeltreffend en verslavend: jij bent een robot genaamd Chip en je kan niet springen, maar je hebt wel uitschuifbare armen. Door aan bepaalde punten te gaan hangen en slingeren beweeg jij je door de levels heen, terwijl je op steeds lastigere problemen stuit. Door jezelf vanuit bepaalde hoeken naar de punten te laten ‘schieten’ krijgt dit, op het eerste gezicht langzame game, meteen veel snelheid mee en wordt er van jou verwacht dat jij snel schakelt tussen het nodige denkwerk en vingervlugheid.
Waar je zou verwachten dat dit concept statisch aanvoelt, heb je maar deels gelijk. In het begin zal je veel balen dat je niet kunt lopen of springen, maar dat wil niet zeggen dat er geen acrobatische taferelen van je worden verwacht. Doordat je vaak snel moet reageren en zomaar bepaalde grepen mist, komt het vaak voor dat je dood gaat.
Een echt verslavende game geeft jou steeds het gevoel dat je het nog een keer wilt proberen en dat is bij Get-A-Grip Chip absoluut het geval. Wat daarbij heel erg meehelpt is de snelheid waarmee je vanaf je checkpoint weer spawnt. Als je op die punten elke keer een aantal seconden zou moeten wachten, leg je de game al snel gefrustreerd neer. De uitdaging en verslavingsfactor deden mij erg denken aan die van het meesterlijke Super Meat Boy en dat zegt genoeg!
Grafisch zal Get-A-Grip Chip je nergens doen wegblazen, maar wat het doet, doet het schattig. Chip is een robot waarvan je kind zou vragen: ‘Mogen we hem houden, papa’? Dit komt vooral door de kleine animaties op zijn gezicht en de manier waarop deze gebruikt worden. De omgevingen en animaties zijn verder wat simpel en voorspellend, terwijl ze nergens in de weg zitten. De momenten waarbij het uiterste van jouw reactie- en denkvermogen wordt gevraagd heb je sowieso weinig tijd om de omgevingen te bekijken.
De ontwikkelaar weet elk level op de een of andere manier interessant te houden, door elke keer weer een nieuwe en kleine twist toe te voegen. Het fijne is dat nieuwe objecten en mechanieken niet altijd uitgelegd worden, waardoor je de eerste keren van benadering even moet zoeken wat je er nu eigenlijk mee kan, zonder de focus op het slingeren te verliezen. Verwacht niet dat je even snel door de levels heen fietst of slingert, want Get-A-Grip Chip is lekker uitdagend.
Geluidstechnisch gezien is er weinig echt aan te merken op de muziek en geluiden, maar het is ook weer niet zo dat deze veel toevoegen aan het geheel. Misschien kan ik beter zeggen dat het op dat gebied geen memorabele momenten oplevert en dat ik geen enkele keer de muziek blijf naneuriën.
Conclusie
Laat je niet foppen door het simpele uiterlijk van Get-A-Grip Chip, want zodra je doodgaat in de game merk je dat je het nog een keer wilt proberen. Je zal regelmatig tegen jezelf zeggen: ‘Nou, nog één keer proberen’! Dit komt door de briljante progressie die je doormaakt als speler, zonder dat daar (veel) extra voorwerpen of powers bij komen kijken. De absolute ster van de game zijn de levels zelf, waarbij objecten soms meerdere functie hebben, maar jouw robotje hetzelfde blijft. Een dikke aanrader!