Ik kan me nog de zondagen herinneren waar ik met mijn ouders op de bank zat en dat ik Crash Bandicoot mocht spelen op de Playstation 1. In die games was het doel voor mij altijd om 99 levens te krijgen en urenlang heb ik geofend op de meest lastige levels om die te halen zonder dood te gaan. Jarenlang heb ik daarom gehoopt op een nieuwe Crash Bandicoot game en die kwam er ook vorig jaar voor de Playstation 4. Echter had ik een Xbox One en stond ik te balen. Geen herleving van de zondagen, maar op internet kijken naar de Playstation 4 versie in een heerlijk nieuw jasje. En nu is het eindelijk tijd om de game te spelen op de Xbox One (en de Nintendo Switch en PC). Is Crash Bandicoot N. Sane Trilogy de herleving van mijn jeugd? Of zijn de games in mijn hoofd vele malen beter dan dat ze zijn?
Was het zo moeilijk?!
Ik merk nu pas hoe verwend wij zijn geworden met de games van tegenwoordig. Mijn eerste uren in Crash Bandicoot waren niet de makkelijkste, zeker niet in de eerste game. De eerste game is ontzettend lastig omdat het gemaakt is met de pijltjestoetsen van de eerste Playstation 1 controller, terwijl wij die game nu spelen met de Thumb Sticks. Ik merkte nu pas dat die games dus een stuk moeilijker zijn dan vroeger en dat levert in eerste instantie frustratie op. Maar uiteindelijk is het geen frustratie wat je voelt, maar is het een gevoel van het niet kunnen, wat uiteindelijk plaats maakt voor euforie als je het level wel haalt. Toch heeft Vicarious Vision er wat aan gedaan om de games makkelijker te maken, zo zijn er meer checkpoints te vinden in de game, waardoor je niet de hele tijd overnieuw moet beginnen met een level.
De gameplay van de eerste game is dus wat te lastig en ook wat te houterig voor hedendaagse standaarden. De game ziet er prachtig uit, maar de gameplay is natuurlijk hetzelfde gebleven. Het gaat hier over een HD Remake, een geen volledige nieuwe game. Hierdoor zijn de gameplay elementen uit elke game nog hetzelfde, alleen met een nieuw HD/4K jasje en nieuwe hedendaagse graphics. Cortex Strikes Back en Warped zijn de makkelijkere games in de serie, omdat die games wel gemaakt zijn met de thumbsticks in gedachte. Hierdoor lijkt het alsof de game makkelijker en soepeler spelen dan de eerste game uit de serie. De tip die ik ook wil geven aan gamers, is dat ze beter in reverse order deze games kunnen spelen. Begin bij drie en ga langzaam naar één toe. Zo bouw je de moeilijkheidsgraad op en niet af.
Prachtig in HD/4K
De N. Sane Trilogy is prachtig nagemaakt vanuit de playstation 1 games. Als je de PS1 games ernaast ligt is er alom herkenning tussen de twee games. Vicarious Visions heeft Naughty Dog eer aan gedaan met deze remake. De omgevingen zijn hetzelfde, de vijanden zijn hetzelfde, de cutscenes zijn hetzelfde, alleen er zit een 2018 laag overheen, waardoor de bomen veel echter lijken, de vijanden veel gedetailleerder zijn, de animaties soepeler lopen en de cutscenes er veel spectaculairder uitzien dan vroeger. Dit is hoe een remake zou moeten, alles is anders , maar toch herken je alles nog als je de games hebt gespeeld. Daarnaast zie je wel dat Warped en Cortex Strikes Back er beter uitzien dan Crash Bandicoot, omdat de orginele games ook meer detail met zich meedroegen.
Tevens zie de game er op de Xbox One X nog beter uit dan op een normale Xbox One of Playstation 4. De animaties lijken nog wat soepeler te lopen en de omgevingen zien er nog veel kleurrijker uit. Daarnaast is de game in 4K te spelen, dus ziet het er beter uit dan ooit tevoren.
Is deze game nog steeds relevant in 2018?
De vraag die ik mij stelde is of deze game nog steeds het plezier brengt wat het bracht in eind jaren 90. En dat doet het deels ook wel, de uitdaging die deze platform biedt is absoluut fijn, maar er zijn tegenwoordig zoveel platformers uit die het volledig anders hebben gedaan dan Crash Bandicoot en misschien ook wel beter. De games zijn goed en spelen lekker weg, maar games zoals Fez hebben de formule beter uitgewerkt en zijn, in mijn ogen, nog steeds beter. De games zijn ontzettend linear en eigenlijk simpel neergezet, dat eigenlijk helemaal niet meer 2018 is qua standaard. En tuurlijk is het een remake van een game uit eind jaren 90 en tuurlijk is het dan logisch dat het niet voldoet aan de standaarden uit 2018, maar dat is wel waar wij als gamers mee verwend zijn. In mijn ogen ben ik toe aan een nieuwe en vernieuwende Crash Bandicoot waarin we de hedendaagse standaarden van games meenemen en daarin ook toepassen.
Dit alles doet niet af dat de game nog steeds in 2018 leuk om te spelen zijn en ook gewoon goed, maar het is een klein en logisch kritiek puntje voor een game die komt uit eind jaren 90.
De ouderwetse soundtrack
De soundtrack uit Crash Bandicoot was altijd leuk, opzwepend en vooral goed gecomponeerd, dit is in deze remake nog steeds en is de soundtrack zelfs upgedate naar de mogelijkheden qua geluid in 2018. Dus over de Soundtrack niks op of aan te merken, alleen dat het heerlijk is om naar te luisteren tijdens het gamen zelf.
\
De verschillende game modi
In alle drie de games zijn er verschillende game modi die je kan spelen, zo heb je gewoon de normale storyline, waarin je Cortex en zijn duivels plannen moet verslaan. Daarnaast is er ook nog een Time Trial mode waarin je kan strijden om de snelste tijd in de leaderboards, waardoor je eigenlijk nooit uitgespeeld bent, omdat je steeds een snellere tijd wilt, want je zal en moet in die top 100 komen. Daarnaast kan je ook de normale base mode gebruiken om alle kristallen in de games te halen, zodat je de games op 100% kan uitspelen. Dit kan je 3x doen dus qua content zit het wel goed met Crash Bandicoot. Je kan er namelijk ontzettend veel speeltijd uithalen op drie verschillende manieren. Natuurlijk ontbreekt er een online mode, want dat is voor een platformer niet relevant en daar is deze game ook niet voor gemaakt.
Conclusie
Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is een geweldige remake en throwback naar eind jaren 90. De gameplay zit nog steeds goed in elkaar, afgezien van de eerste game, die eigenlijk niet echt goed is meegegaan met zijn tijd met gameplay. Warped en Cortex Strikes Back zijn ook in deze tijd twee goede games die gewoon lekker wegspelen, ook al is het niet helemaal naar de standaarden uit 2018. De soundtrack klinkt heerlijk, de graphics zien er goed uit en er is genoeg content om je uren in te laten overdompelen. Echter is het mij nog niet gelukt om 99 levens te krijgen, dus in de zomervakantie ga ik maar is kijken of mij dat gaat lukken en ik echt het zondagochtend gevoel van 6 jarige ik kan herleven.