Horizon: Burning Shores heeft me verrast. Na meer dan zeventig uur te hebben doorgebracht in de al enorme wereld van Forbidden West, liet het einde van het spel me toch een beetje achter alsof ik niet helemaal klaar was. Waar de serie echt een goede plek bij mij heeft, was ik het niet helemaal eens met sommige keuzes die gemaakt werden, maar hoe goed zat ik er naast zeg.
Geplaatst in de directe nasleep van Horizon: Forbidden West, brengt Burning Shores Aloy verder naar beneden langs de door robots verwoeste Amerikaanse westkust, op zoek naar een nieuw aanknopingspunt van Sylens (opnieuw ingesproken door de overleden Lance Reddick) dat de tweede uitsterving van de aarde zou kunnen voorkomen en de dreigende bedreiging van Nemesis die over de climax van het spel uit 2022 hangt. Nadat ze met een noodlanding in een nieuwe kustnederzetting belandt, gecreëerd door de Quen, de op data gebaseerde zeelieden die spelers voor het eerst tegenkwamen tijdens de Forbidden West-campagne, raakt Aloy al snel betrokken bij het helpen van nieuwe bondgenoot Seyka. De directe band tussen deze twee vastberaden strijders vormt de kern van het verhaal van Burning Shores.
Met Forbidden West zo gefocust op het grotere geheel, voelde ik dat het vaak faalde om de kleinere, tussenliggende verhalen te vertellen die Zero Dawn zo goed deed, vooral als het ging om Aloy. Burning Shores voelt als een correctie van ontwikkelaar Guerilla Games op dat gebied, waarbij Aloy ruimte krijgt om te ademen in een verhaal dat net zozeer met haar verbonden is als met de bredere wereld. Onze superheldhaftige Nora-kampioen mag charmant, grappig, zelfverzekerd en zelfs angstig zijn – een driedimensionaal personage. Terwijl het overkoepelende verhaal zo luid mogelijk is, met setstukken die zelfs Michael Bay te veel zou vinden, vinden er subtiele momenten van karakterontwikkeling plaats onder de oppervlakte. Deze kwaliteit ontbrak ernstig in grote delen van de Forbidden West-campagne, maar komt hier duidelijk naar voren en tilt elk ander aspect van het spel naar een hoger niveau.
Natuurlijk is dit een uitbreiding, dus er is niet veel fundamenteel veranderd: de gameplay blijft hetzelfde en erg vermakelijk, er zijn vier nieuwe vijanden bijgekomen. De eerste ontmoeting met de massieve Bilegut, een reusachtige robotkikker, zorgt voor een indrukwekkende herintroductie van het gevecht. Niet alleen is de Bilegut enorm, maar hij is verrassend behendig, heeft de mogelijkheid om met zijn tong te grijpen en genereert Stingspawn; een andere nieuwe machine. Ik merkte vaak dat ik werd afgeleid door het afweren van deze vliegende beestjes terwijl de grotere vijand wachtte om toe te slaan. Hier is stealth de aanbevolen optie, zo zou blijken. Een andere nieuwe toevoeging is de Waterwing; een gecombineerde lucht- en watermachine waar Aloy goed bekend mee zal raken, terwijl de laatste, en meest angstaanjagende, vijand waarmee Aloy te maken krijgt, hier niet wordt onthuld om niets te verraden.
Waar ik even wat minder details ga geven, zijn de nieuwe wapens, maar er zijn een groot aantal legendarische wapens en pantserstukken om te ontgrendelen; elk met zijn eigen subtiliteiten. Er zijn ook tien nieuwe vaardigheden toegevoegd aan Aloy’s vaardigheidsbomen, die allemaal gemakkelijk in mijn arsenaal werden opgenomen en me zelfs lieten experimenteren met nieuwe gameplaytechnieken toen ik de honderd uur naderde. Het richten van het nieuwe mysterieuze wapen tijdens het zweven laat nog wat te wensen over, maar ik ben vooral dol op de helende rookbommen die precies doen wat ze beloven. Hoewel mijn favoriete nieuwe beweging misschien wel Machine Grapple is, een vaardigheid waarmee Aloy zich vast kan klampen aan gevallen vijanden voordat ze een vernietigende klap toebrengt. Zoals altijd kunnen spelers in Horizon Aloy’s vaardigheden naar hun eigen smaak aanpassen en de nieuwe mogelijkheden zorgen voor steeds dynamischere vijandontmoetingen.
Versterkt door deze nieuwe opties blijft de gameplay van moment tot moment net zo leuk als altijd. Toch komt de neiging van Guerilla om baasgevechten verkeerd aan te pakken opnieuw naar voren aan het einde van het spel. De afsluitende sequentie van de hoofdmissie begint als het soort spectaculair slot op de schaal van Shadow of the Colossus waarvan ik zou willen dat Horizon er meer van had. Maar helaas is dat niet het geval, daarbij lijkt het of Londra gewoon wat doorloopt, ondanks dit is hij wel een goeie schurk.
Londra is de mysterieuze schurk van de uitbreiding die de verbaasde leden van het gestrande schip Quen aantrekt. Hij is bewust een Hollywood-karikatuur die past bij een laatste gevecht in de heuvels, zijn verhaal heeft een enigszins voorspelbare uitkomst. Maar het hoe en wat over dit, daarnaast ook de hele weg ernaartoe is toch wel episch te noemen. Het blijft bij je en heeft echt veel weg van een goeie sciencefiction. Het wordt heerlijk verteld en daardoor kan je echt genieten van alles wat er is.
Wij hebben redelijk rap erdoor geknald, en daarna zijn we lekker op onderzoek gegaan. In Burning Shores vinden we veel variatie als het gaat om biomen. Je kan nu ook met een skiff de gebieden verkennen en naar eilanden gaan. Gelukkig heb je naast de skiff ook toegang tot je vliegende mount en kan je zo overal komen. Maar dan vraag ik me af, waarom is die skiff er, als je kan vliegen. Het voelt een beetje nutteloos aan. Leuk, maar niet echt een toevoeging.
Verder geeft deze Horizon echt een ander gevoel af, het voelt meer stedelijk aan. Optionele verzamelobjecten en overblijfselen van ruïnes stellen Aloy in staat om een echte ‘stedelijke ontdekkingsreiziger’ te zijn, maar ik had graag meer gezien van de zijmissies die onderzoeken wat dit gebied zo anders maakt. Om eerlijk te zijn, had ik graag meer zijmissies in het algemeen gezien; er zijn er slechts drie in de hele uitbreiding. Dit versplinterde en smeulende versie van Zuid-Californië wordt verkend tijdens de hoofdmissies, maar deze secties zijn natuurlijk meer gefocust. Burning Shores brengt Aloy wel naar veel onbekend terrein. Hoewel ik genoot van nieuwe gebieden om te verkennen, nieuwe machines om tegen te vechten en nieuwe manieren om te experimenteren met de uitstekende gevechten in het spel – en laten we niet vergeten dat dit spel er prachtig uitziet – heeft Burning Shores mijn liefde voor de wereld van Horizon nieuw leven ingeblazen en heeft het de focus gelegd op het verhaal en wat veel meer persoonlijkheid gebracht bij Aloy als personage.
Uiteindelijk gaat het om balans. Blijkbaar kan ik me gemakkelijk onderdompelen in een luidruchtige en overdreven sciencefictionwereld vol reusachtige dierlijke robots. Ik ben gewoon een nerd en hou van dit soort shit en Guerrilla Games levert hiermee weer een heerlijk stukje in.