Als je begin jaren ’90 een game van Disney voorbij zag komen, was de kans groot dat je te maken had met een vrolijke game van zeer hoge kwaliteit. De animaties waren vaak knap gedaan en de personages kwamen behoorlijk overtuigend tot leven, terwijl film-games ook in die tijd juist vaak als slecht werden gezien. Dat is ook niet helemaal gek, want in de nodige ontwikkeltijd van een goede game zou je een aantal goede films kunnen maken. Vaak krijgen ontwikkelaars pas de opdracht voor zo’n game als de film al bijna gefilmd is met alle problemen van dien. Nu Disney weer groot succes heeft met de ‘live action’-remakes van Aladdin en The Lion King heeft men besloten de games op te poetsen en meer dan 25 jaar later weer te verkopen. Hebben deze games de tand des tijds doorstaan en is deze collectie interessant genoeg om in 2019 (nog een keer) aan te schaffen?
Laat ik je eerst eens even meenemen naar de vierde generatie consoles; ook wel bekend als het 16-bit-tijdperk. Er woedde een wrede oorlog tussen de Sega Mega Drive en de Super Nintendo, terwijl gamers profiteerden van alle goede dingen die komen uit een goede concurrentiestrijd. Ook op scholen was deze keiharde oorlog merkbaar aanwezig, waar een blauwe egel en een Italiaanse loodgieter het verschil maakten in vriendschap en haat. Ondanks dat beide consoles zo hun exclusives hadden, kwamen er toen ook veel multi-platform-titels uit waaronder die van Disney. Natuurlijk kwamen die spellen uit wanneer de film in de bioscopen draaide en meestal zijn dit soort film-games niet de moeite waard. Uitgevers en ontwikkelaars kopen dan een licentie, flansen snel een game in elkaar in de hoop dat veel mensen de game blind kopen. Er staat immers een bekende filmnaam op en veel mensen houden er niet eens rekening mee dat een spel ook slecht kan zijn. In de afgelopen 35 jaar heb je bijvoorbeeld stapels van slechte Disney-games voorbij zien komen, maar veel van hen verkochten goed.
Bloedcodes en FX-chips
Toch zijn niet alle Disney film-games slecht, want er was een periode in de jaren ’90 waarbij je wel blind zo’n game kon kopen. Vaak ging het om een game die gelijktijdig uitkwam met de gelijknamige film en soms betrof het een game met een bepaalde muis (Mickey) of slecht verstaanbare eend (Donald). Vraag aan 16-bit-veteranen maar eens wat hun favoriete 16-bit-games zijn, maar praat niet te lang; je zult ellenlange verhalen voorbij horen komen over Blast Processing, bloedcodes, haat tegen 3D-graphics, blazen in cartridges, levensechte beelden door de FX-chip en de mogelijkheid twee controllers in een Micro Machines-cartridge te stoppen. De kans is groot dat men begint over Aladdin en The Lion King, maar zelfs dat is niet zonder kans op nieuwe oorlogen tussen de fans van Sega en Nintendo. Met The Lion King zal het geweld wel meevallen, maar met Aladdin moet je vreselijk uitkijken. Het geval wil namelijk dat beide consoles een verschillende versie kregen en beide games platformers waren die zich afspeelden in de wereld van Aladdin. Uiteraard is het kinderachtig om één van de twee games als beste aan te wijzen, zeker omdat die van de Mega Drive vele malen beter was…. laat dat duidelijk zijn.
Nu de ‘live action’-versies zijn verschenen van The Lion King en Aladdin hebben we helaas geen game gezien die gelijktijdig uitkwam, maar nu deze films al een tijdje uit de bios zijn verdwenen krijgen we toch ineens een product dat wat probeert mee te pikken van het succes van Disney’s remakes. Het gaat hier om een collectie van games uit het 16-bit-tijdperk, waarbij je ze nu zo’n 26 jaar later bijvoorbeeld kunt herbeleven op je 6 TF Xbox One X console. Het blijft echter niet bij 1 versie van de games. Zo kun je een Game Boy- en Game Gear-versie spelen, maar helaas zul je het in de collectie zonder de Super Nintendo-versie van Aladdin moeten doen. Nu werd deze door een andere ontwikkelaar gemaakt en het kan dus zijn dat het een kwestie van rechten is. Uiteraard ben ik blij dat de beste versie erin zit, maar er zijn genoeg mensen (met een laag IQ) die zweren bij die van de Super Nintendo. Wat er nu eigenlijk overblijft zijn allerlei versies van precies dezelfde games, terwijl je echt geen plezier gaat beleven aan de handheld-versies. Het is misschien wat voor verzamelaars, maar een echte verzamelaar heeft natuurlijk de handhelds zelf, inclusief de games.
Lijntjes op TV
Om het gemis van de Super Nintendo-Aladdin een beetje goed te maken zit er een ‘Final Cut’-versie van de Mega Drive-game in de collectie. Hier zijn alle bugs verwijderd en is de boel hier en daar een beetje opgepoetst, maar verwacht geen grootse veranderingen. Dit is echter wel de beste versie die je van de game kunt spelen en het is fijn dat men de moeite heeft genomen de bugs te verwijderen, maar ik weet niet zeker of men deze versie niet al gewoon op de plank had liggen tijdens het 16-bit-tijdperk. Ook in die tijd bestonden er genoeg bugs, maar kon men dat niet even simpel verhelpen met een patch, zoals dat nu gebeurt.
De emulatie doet wat het moet doen en geeft ons een aantal extra opties, waaronder het terugspoelen van de game. Ga je dood of val je ergens naar beneden? Geen nood, want spoel je game even terug en probeer het opnieuw. Je merkt al snel dat het zelfs een nieuwe speelstijl oplevert, maar dat de game er ook stukken makkelijker door wordt. Het gebruik van deze optie is aan jou en als jij dit een optie voor noobs vindt, dan gebruik je het gewoon niet. Verder zijn er opties voor ‘scan lines’ en dergelijke, waarmee je de lijntjes op je oude tv kunt nabootsen op je nieuwe tv. Noem mij een zeurdoos of wat er ook maar in je opkomt, maar ik heb nog nooit iemand gehoord die blij wordt van die opties. Toch word je nergens verplicht ze te gebruiken dus is het vooral een fijne extra voor die paar mensen die dit blijkbaar op prijs stellen. Ook zijn er nu save states toegevoegd, waarmee je jouw voortgang in de games op elk moment kunt opslaan. Beide games zijn niet gemaakt voor 16:9 beeldverhouding, waardoor je randen aan de zijkant hebt met een Disney-thema. Je kunt er ook voor kiezen het beeld te stretchen totdat die randen weg zijn, maar daar wordt de game niet mooier van en daarnaast kloppen de verhoudingen dan niet meer.
Doorzetterij
Uiteindelijk valt of staat de collectie met de kwaliteit van de games en emulatie, want anders valt er weinig plezier te beleven. Laat ik eerste even zeggen dat de emulatie niet perfect is, want ik had regelmatig last van trage reacties op het scherm. Zo nam ik vaak een aanloop om te springen, maar doordat er een kleine vertraging is viel Aladdin al van het platform af voordat hij sprong en dat zorgt voor frustratie…. en uiteindelijk zorgt het ervoor dat je dan maar de terugspoel-knop gaat gebruiken. Overigens geldt dit niet alleen voor Aladdin, bij The Lion King was dit ook het geval, waardoor het springen van platform naar platform een onnauwkeurige bezigheid bleek. De geoefende gamer kan zich hierop wel aanpassen, maar zodra je de game op een Mega Drive speelt merk je het verschil. Ondanks dat de games zwaar verouderd zijn, merkte ik toch dat ik na enig doorzetterij toch plezier kreeg in Aladdin. Natuurlijk is de vertraging niet ideaal, maar mijn vrouw en ik genoten van de reis door de tijd. Na vele pogingen met The Lion King moesten we echter teleurgesteld toegeven dat die game niet leuk meer is om te spelen. Uiteraard ben ik mij ervan bewust dat er vast hardcore-fans van de game bestaan die nu niets liever willen dan mij voor een groep rennende buffels te gooien.
