Penny Dreadful Seizoen 2
Het eerste seizoen van deze Victoriaanse monster-mix was vakkundig gemaakt en zat vol interessante ideeën, maar mistte consistente regie. Dat probleem is hier opgelost, wat resulteert in een scherper en vermakelijker seizoen. Hoewel de antagonist, hier het hoofd van een groep heksen, een interessante toevoeging is, voelt de show zich nog steeds het meest comfortabel om rond te struinen op prachtige sets, en haar personages bezig te houden met hun innerlijke demonen. Dat haalt de vaart er soms drastisch uit, maar het werkt ditmaal naar een fantastische finale, die doet hunkeren naar een derde seizoen.
7/10

The Big Short
Een verrassende keuze van Anchorman’s Adam McKay om een drama te maken rondom de economische crisis. De regisseur heeft duidelijk passie voor het materiaal. Met flitsende montage en cynische dialogen weet hij hetzelfde onbegrip en woede bij de kijker naar boven te brengen die veel slachtoffers destijds hadden. De cast is een homerun, de personages die ze bezitten een beetje allegaar: Christian Bale en Ryan Gosling doen hun stinkende best, maar de verhaallijn waar ze in vast zitten, hoewel integraal voor het plot, resulteert in weinig meer dan goed acteerwerk. Brad Pitt zet zichzelf als medeproducent weer in de schoenen van het meest zondevrije personage, te doorzichtig om achter te kunnen kruipen. Redder in nood is Steve Carrell, die met zijn inmiddels ijzersterke dramatische kunde zijn verhaallijn en personage enorm veel menselijkheid meegeeft. De regie is origineel, energiek en met vlagen erg komisch, maar soms wordt er zoveel technische jargon naar de kijker gegooid dat zelfs geharde economen de draad kwijt kunnen raken. Een interessante zit en een belangrijke kijk op een wereldwijde catastrofe, maar wel eentje die je na een kijkbeurt niet opnieuw hoeft te zien.
6.5/10

Fargo Seizoen 2
Moedig van schrijver Noah Hawley om een televisieserie rondom de populaire Coen Brothers’ film te bedenken. In seizoen 1 slaagde hij met verve in zijn thematiek rondom menselijke zwakte, geweld, en “good guys doing bad stuff”. Hier doet hij het weer; seizoen 2 is een sfeervol, duister en absurd tijdsbeeld, en boven alles enorm grappig. De cast, hoewel aangenaam en competent, kan jammer genoeg niet op tegen de standaard die Martin Freeman en Billy Bob Thornton hebben gezet in de eerste ronde. Daarvoor voelt alles ietwat gerecycled – Kirsten Dunst die een lijk moet verbergen lijkt wel erg veel op wat we al eerder hebben meegemaakt – maar desondanks weet alles fris te blijven door de tot in perfectie geschreven dialogen.
7.5/10

Krampus
Micheal Doughtery komt na zijn uiterst geslaagde Halloween anthologie Trick ‘r Treat met een horrorfilm gebaseerd op de kerstlegende Krampus, de schaduw van Sint-Nicolaas. In traditie van de beste John Hughes films (denk aan Gremlins en Home Alone), voorziet Doughtery de feestdagen van een duister randje. De familie die wordt geteisterd door Krampus mag dan niet erg sympathiek zijn, maar dat lijkt de opzet vanaf het begin, waarin winkelende mensen vechten om kerstkoopjes. De demoon zelf is de ster van de show, zijn enorme gedaante, compleet met hoeven en hoorns (en wat voor afschuwelijk gezicht schuilt er onder de mantel?) en een angstaanjagende, wolfachtige huil zorgt voor de beste scenes in deze horrorkomedie. Ietwat jammer dat ie zo weinig in beeld is; meer aandacht wordt besteed aan zijn handlangers, klassiek speelgoed zoals de Jack-in-a-box, gegoten in afschrikwekkende vormen. Alles is praktisch, zowel wij als de acteurs kijken naar echte poppen en handgemaakte wezens, wat het geheel een heerlijk old-skool gevoel geeft. En tot aan het enigszins teleurstellende einde doet het wat het moet doen: vermaken en gruwelen, een treffende combinatie.
7/10

Bridge of Spies
Steven Spielberg en Tom Hanks zijn opnieuw in topvorm in deze Koude Oorlog thriller voorzien van ouderwetse Hollywood regie. Het is makkelijk om dit soort filmkunst voor lief te nemen, we kennen Spielberg en zijn talent al voor decennia. Maar in de stortvloed van films die ieder jaar uitkomt, voorziet de inmiddels 69-jarige regisseur zelfs de kleinste momenten in zijn films van betekenis, humor en emotie. Actiefans mogen gerust wegblijven, Bridge of Spies rust volledig op dialogen. Het wiel wordt nergens opnieuw uitgevonden en de productie is hier en daar een tikkeltje te lang, maar wederom is het een genoegen om de grootmeester en de immens sympathieke Tom Hanks te werk te zien gaan. De man blijft mij eraan herinneren waarom ik zo van films houd.
8/10