We’re not bad people, but we did a bad thing.
Netflix heeft zijn recente serie Bloodline voorzien van een eersteklas ensemble acteurs. Kyle Chandler, Linda Cardellini en Ben Mendelsohn spelen de inmiddels volwassen kinderen van Sam Shepard en Sissy Spacek’s Robert en Sally Rayburn. De Rayburns zijn eigenaar van een succesvol resort in de Florida Keys. Deze eilandengroep is een prachtige setting voor het familiedrama, dat zich met name concentreert op oudste zoon Danny (Mendelsohn). Het zwarte schaap van de familie brengt veel teweeg wanneer hij besluit thuis te komen voor een reünie. Waarom iedereen zo achterdochtig is rondom Danny wordt niet meteen duidelijk, maar het blijkt snel dat er een duister verleden achter al het wantrouwen schuilt.
Bloodline pakt langzaam uit. Kleine maar cruciale stukjes informatie worden de kijker onthouden. Dat creëert nieuwsgierigheid en tensie, maar is op de lange duur de grote zwakte van de show. Zo wordt er in aflevering 2 een vraag opgeroepen die aan het einde van de aflevering wordt beantwoord. De intentie is goed, maar de kwestie brengt het plot niet verder en draagt weinig bij aan het totaalplaatje. Achteraf kom je bedrogen uit, alsof je uit de 13-delige serie drie of vier uur aan materiaal had kunnen halen, zonder af te doen aan de uiteindelijke agenda van de show.
Toch doet Bloodline een hoop goed. De Rayburn familie is sympathiek doch dysfunctioneel, net als ieder individuele lid op zichzelf is. Sterk acteerwerk draagt hier veel aan bij, de personages zijn realistisch en weten de gehele speelduur te boeien. Sam Shepard’s papa Rayburn springt eruit; de rustige, vriendelijke man brengt desondanks een ongemakkelijk gevoel naar boven, een testament aan het acteerwerk van de inmiddels 72-jarige acteur.
De eerste, ietwat treuzelende eerste helft van de serie plant een hoop zaden. Wanneer deze later beginnen te ontkiemen wordt de drijfveer om het geheel uit te zitten sterk aangespannen; de laatste 4 afleveringen gaan in een zucht voorbij. De soms irritatie opwekkende sprongen in tijd aan het begin worden minder frequent, en het tempo gaat omhoog. De mooie visuele vondsten en het passende en aangrijpende einde zijn geslaagd, maar toch voelt alles iets te netjes achtergelaten. Intelligente, oplettende kijkers zullen veel van Bloodline’s geheimen halverwege de zit al doorzien, waardoor het, wanneer het je uiteindelijk op een plaat wordt aangereikt, voelt het als flauw nakomertje. Indien er wat meer aan de verbeelding zou worden overgelaten zou het geheel meer beklijven.
[review_summary title=”Review” summary=” ”
positives=”Sterk acteerwerk
Sfeervolle setting ” negatives=” Laag tempo
Doorzichtig Mysterie”] [/review_summary]