Een remake van een game uit 2012, was dat nou echt nodig? Ontwikkelaar Kaiko vond van wel en dus gaf Kaiko deze acht jaar oude game een nieuw likje verf. Of dit genoeg is om de game weer te laten schitteren in 2020, lees je in deze review.
Allereerst moeten we het met elkaar eens even hebben over remakes en remasters van games, want ik vind dat deze absoluut een plek hebben in de wereld van games. We hebben allemaal favoriete games uit de afgelopen 30/40 jaar, waarvan je graag een modernere versie zou willen spelen. Of dit een goed idee is, ligt volledig aan de uitwerking en investering.
Zodra men veel moeite en tijd stopt in het maken van een remake, kun je het origineel geslaagd overzetten naar de moderne tijd. Denk hierbij aan de recente remakes van Resident Evil 2 en Final Fantasy VII, waarbij de oude games zowel met respect geëerd worden, terwijl de gameplay moderner is. Daarnaast zijn er remakes waarbij er eigenlijk alleen wat is gedaan aan de graphics en verder geen moeite is gedaan de gameplay te veranderen.
Denk bij minder succesvolle remakes aan de recente Spongebob-game, waarbij je een prachtige game speelt met sterk verouderde gameplay. Nu kan het fijn voor puristen zijn dat men weinig heeft gesleuteld aan de originele gameplay, maar tijdens het spelen merk je dat moderne games in structuur, besturing en gameplay inmiddels een stuk verder zijn. Helaas valt Kingdoms of Amalur een beetje in de laatste categorie.
Nu is deze remake absoluut geen slechte game en staan sommige dingen acht jaar na de Xbox 360-release nog als een huis. Denk hierbij aan de het enorme aantal aan quests en de prachtige omgevingen. Het is zeker geen straf om even rond te rennen in de fraai vormgegeven wereld. Helaas blijft het bij grafische opsmuk, want de rest is zo goed als intact gebleven en ik kan mij niet voorstellen dat zelfs fans van de game hier overheen kunnen stappen.
Animaties zijn vaak net zo gebrekkig als het acht jaar oude origineel, om nog maar te zwijgen over de charachter models. Tijdens het spelen vroeg ik mij erg vaak af wat nu precies de bedoeling was van deze remake. Ja, het origineel was in 2012 zeer vermakelijk, maar zelfs toen vielen deze gebreken in design en uitwerking al op. Begrijp me niet verkeerd, het was nooit een slechte game en het kan je zomaar 50 uur bezighouden, maar hierbij word je wel geacht over de minpunten heen te kunnen stappen.
Waar Kingdoms of Amalur het van moet hebben is vooral van de gigantische variatie in de loot, waardoor je contant bezig bent met het managen van deze loot en je een fijn gevoel van progressie ondervindt. Ook in 2012 was dit geen unicum, maar dat wil niet zeggen dat het geen fijn systeem is. Maar dan dan moet je verder geen problemen hebben met laadtijden, want daar loopt de game van over.
Soms moet je in verschillende quests een variatie aan plekken bezoeken die je trakteren op een tergend langzaam laadscherm. Van de 50 uur dat ik in deze game heb gestoken heb ik gevoelsmatig 20 uur naar een laadscherm lopen staren en dat is geenszins overdreven. Daar komt het grootste probleem van een slechte remake de hoek om kijken, want je verwacht dat bij zo’n modernisering van een game juist de laadtijden worden aangepakt. Daardoor voelt de game altijd aan als oud, ondanks de van tijd tot tijd fraaie graphics.
Conclusie
Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning geeft het origineel een mooi grafisch jasje, maar pakt verder geen oude problemen aan. Hierdoor zit je enorm lang naar laadschermen te kijken en komen alle personages sterk verouderd over. Ook de menuutjes en daadwerkelijke gameplay laten je constant achter in frustrerende momenten, die je inmiddels niet meer tegenkomt in moderne games. Speel deze game alleen als je liever veel geweldige loot verzameld dan enigszins moderne gameplay.