Als een game iets afwijkt van de massa of experimenteel is, dan trommelen wij redacteur Jos op om er een review van te maken. Relicta is zo’n game waarbij je niet met 99 andere spelers op een map elkaar doodknalt en heeft verder geen spectaculaire filmische set-pieces. Nee, dit is een typische ‘Jos-game’ en we leggen hem bovenop de stapel games die hij nog moet reviewen, dan zien we later wel wat hij ervan vond.
Waar mijn collega’s zich helemaal uitleven met games als The Last of Us Part 2, Horizon Zero Dawn en Project Cars 3, mag ik aan de slag met onbekendere titels. Het leuke daarvan is dat ik telkens een nieuwe ervaring krijgt voorgeschoteld, waarvan ik vooraf niets over gelezen hebt en dus aangenaam kan worden verrast. Het kan ook zo zijn dat ik vanaf het eerste moment niets met de game heb en er maar moeilijk in kan komen. In dat geval moet ik mijzelf door de game proberen heen te slaan en verspil ik mijn tijd aan iets wat ik niet leuk vind.
Dit keer mag ik aan de slag gaan met Relicta; een first-person puzzelspel, waarin je met behulp van physics en logisch nadenken steeds verder komt. Het grappige is dat de puzzels in deze game je vaak bekend voorkomen, maar de twist zit hem in het gegeven dat je alles vanuit eerste persoon ziet. Daarmee ontkom je er niet aan vergelijkingen te maken met Portal; ook een fist-person game waarbij je puzzels op moet lossen met behulp van physics. Bij het vergelijken valt je meteen op dat Relicta zichzelf een stuk serieuzer neemt dan Portal.
Dat de game weinig humor heeft is natuurlijk een artistieke keuze geweest van ontwikkelaar Mighty Polygon, maar hierdoor krijgt het hele gebeuren wel een enorm saaie insteek. In Relicta ben jij Dr. Angelica Patel, die op de maan werkt aan allerlei experimenten waarbij er gekloot wordt met het manipuleren van zwaartekracht. Na een mysterieus ongeluk ben je afgezonderd van je collega’s en wordt er van jou verwacht dat jij je hen gaat redden. Om weer bij hen in de buurt te komen moet je puzzels oplossen en zo geeft de game je geen andere keuze dan deze op te lossen.
Het verhaal wordt grotendeels verteld tijdens gespreken via je radio, waarbij je in gesprek bent met je collega’s en de AI van je basis. Ook hierbij ontkom je er niet aan om Relicta met Portal te vergelijken, als is deze AI niet zo indrukwekkend en grappig als GLaDOS. Het verhaal is zeker geen straf om te volgen, maar heeft verder weinig invloed op de gameplay. Voor mij voelde het vooral aan als opvulling en een gemaakte afleiding tussen de puzzels door.
In Relicta ben je vooral kubussen aan het verplaatsen om afgesloten gebieden te openen, zodat jij je pad weer kan vervolgen. Hierbij begint het uiteraard makkelijk met wat simpele puzzels die je in verschillende games al hebt voltooid. Door een kubus te laten teleporteren los je deze puzzels op, maar later zullen ook andere krachten een rol gaan spelen. Zo moet je rekening houden met zwaartekracht of de kleuren van de kubussen, waarbij sommige kleuren elkaar afstoten en anderen elkaar aantrekken.
Het verplaatsen van de kubussen werkt naar behoren en het oplossen van een puzzel kan een voldaan gevoel geven, maar het levert je ook die bekende puzzelgame-momenten op waarbij je gefrustreerd naar een oplossing zoekt. Ondanks dat deze frustratie erbij hoort bij dit soort spellen, raakte ik op een gegeven moment geïrriteerd met de gameplay-loop. Je doet telkens niets anders dan het verplaatsen van kubussen, terwijl je via een radio op de hoogte gehouden wordt van een saai verhaal. Hierdoor speelde ik Relicta in porties van een half uur, want bij langere sessies sloeg de verveling een beetje toe.
De wereld van Relicta ziet er best mooi uit, waarbij je in de omgeving soms fraaie plaatjes ziet. Helaas is de art direction enorm saai, waardoor de game nergens zijn eigen smoel krijgt. Hierbij had ik het geen probleem geworden als men voor een meer uitdagende look had gegaan, want deze ‘realistische’ stijl is weinig memorabel. Ook de kubussen en de ruimtes waarin de puzzels zich afspelen komen erg ongeïnspireerd over. Het deed mij erg denken aan die ‘realistische’ Bomberman die men ooit voor de eerste Xbox heeft gemaakt, terwijl de cartoony-look vele malen sfeervoller en memorabel is.
Conclusie
Relicta is absoluut geen slechte game en kan de puzzelliefhebber best wat uren van plezier geven. Het probleem is echter dat de game zichzelf erg serieus neemt en hierdoor bijzonder saai overkomt. Hierdoor mist de game zijn eigen smoel en is de kans groot dat je dze titel snel weer vergeet, ondanks dat de gameplay soms uitdagend is.