Op de redactie zijn we niet vies van een beetje puzzelen, maar sluit ons niet op in een escape room. Toen een van onze redacteuren laatst nog vast kwam te zitten in het toilet hebben we met man en macht de deur moeten breken, waarna we het een tijd zonder deur moesten doen bij onze dagelijkse behoeftes. Geef ons maar een game waarin je samen moet kunnen werken tijdens puzzels en als we dan vast komen te zitten hebben we gewoon de mogelijkheid om de game uit te zetten. Het lijkt erop dat We Were Here Forever precies in die behoefte voorziet.
Ik zal het maar gelijk uit de doeken doen, We Were Here Forever is een heerlijke game die volledig leunt op het samenspel van twee spelers. Samen dien je allerlei puzzels op te lossen, waarbij je elkaar écht nodig hebt en de manier waarop is hilarisch. Je bent namelijk in het bezit van Walkie Talkies, waarmee je wordt geacht met elkaar te communiceren. Als je met een bekende speelt is de kans groot dat je meerdere malen aan het geinen bent met deze apparaten, zoals de onvermijdelijke poging tot het klinken als Darth Vader en talloze keren dat we ons soldaten waanden, ‘over!’
De maker van het spel, Total Mayhem Games, lijkt zich enorm goed te beseffen dat mensen eigenlijk enorm slecht zijn in communiceren. Natuurlijk kletsen we elkaars kop eraf zonder enige moeite, maar als het aankomt op het daadwerkelijk overbrengen, ontvangen én verwerken van de juiste informatie gaat het bijna altijd mis. Je kent het wel, je gaat met een groep in een rij zitten en de eerste persoon krijgt een zin te horen, die hij of zij vervolgens in de oor van de naast zittende persoon moet fluisteren. Dit gaat zo door totdat de laatste persoon in de rij de zin heeft gehoord en dan kijk je wat er van de originele zin is overgebleven. Dikke kans dat de zin niet eens meer in de buurt komt van wat er aan het begin is gezegd, een concept dat je min of meer terug ziet komen in We Were Here Forever.
Veel puzzels komen namelijk neer op het omschrijven van pictogrammen en dan blijkt dat zoiets enorm lastig is om te doen, omdat er meerdere interpretaties mogelijk zijn. Wat voor jou duidelijk een bepaald figuur is, kan voor de ander juist weer klinken als wat anders. Daarnaast blijkt de eerste uitdaging vooral ‘weten wanneer je je muil moet houden’, al hebben ze dat bij Total Mayhem Games eigenlijk fantastisch opgelost. Als iemand door zijn Walkie Talkie praat, dan gaat er bij de ander een lichtje branden, waardoor de ander kan zien dat ie even zijn ‘muil’ moet houden. Op papier een geweldig systeem, maar in de praktijk bleek het ouderwetse ‘over’ aan het einde van je bericht het beste te werken, aangezien soms het lampje ging branden terwijl er geen geluid was te horen. Andere momenten bleek iemand wel allerlei verhalen op te hangen, maar ging het lampje weer niet aan. Als men dit bij Total Mayhem Games weet te fixen, dan haalt dit een hoop frustratie weg, al bracht het ook een hoop chaos en hilariteit. Het is maar waar je van houdt.
Opgesloten
Jij en je gamepartner (in mijn geval was dat Henk) zitten opgesloten in Castle Rock, net als in de vorige games. Je raadt het al, dat is een kasteel en daar moesten Henk en ik uit zien te ontsnappen. Dat klinkt makkelijker dan het is, want ook al kennen Henk en ik elkaar al zo’n 30 jaar, goed samenwerken is er nooit bij geweest. Maar laat dat nu precies de lol van dit soort games verhogen! Natuurlijk zijn er genoeg momenten waarbij we beiden ietwat geïrriteerd raken, maar dat maakt de euforie bij het oplossen van de puzzel alleen maar groter. Gelukkig kennen we elkaar inmiddels zo goed, dat we enorm kunnen genieten van onze eigen onvermogen bij het samenwerken. De meeste lol (en frustratie) kwam dan ook door het eerdergenoemde omschrijven van objecten en figuren, waarbij we echt het gevoel hebben de boel zo goed mogelijk te omschrijven, terwijl de ander er totaal iets anders bij inbeeld.
Overigens merkten we nog een verschil in beleving, want waar de een zich waant in een ‘echt’ kasteel, is de ander ‘gewoon’ bezig met een puzzel-game. Hierdoor was er nog wel eens gemor als een van de twee spelers zich aan het verwonderen was over kleine details in de omgeving en de ander constant probeerde aan te geven dat hij de puzzels niet in zijn eentje kon oplossen. Hierdoor kwam ik er wel achter dat het kasteel van tijd tot tijd overkomt als een kasteel dat je zomaar in De Efteling kunt tegenkomen, al dient de omgeving vooral voor het huisvesten van soms boeiende puzzels.
Balans
Als je een urenlange game maakt rondom het samenwerken van twee spelers, dan is het lastig om beide spelers op het puntje van de stoel te houden en ervoor te zorgen dat het een uitdaging blijft. Je wilt de spelers niet té veel bij de hand nemen, zodat ze met elkaar moeten brainstormen over de oplossing. Daarnaast moet het ook niet té lastig worden, want dan zetten spelers de game uit. Daarom lijkt het soms of de balans in de game zich richt op ‘de meeste spelers’ en dat is niet gek, want je wil de game immers verkocht zien worden. Het haalt wel een beetje weg van de totale ervaring, want soms misten wij het enorm dat we niet wat vrijer werden gelaten. Het kwam niet vaak voor dat we out of the box moesten denken om de puzzels op te lossen, meestal draaide de puzzel om het communiceren, waarbij de een iets omschrijft of opleest en de ander naar bijbehorende plaatjes zoekt. De kans is natuurlijk wel aanwezig dat de meeste spelers interesse in de game gaan verliezen als het niet snel duidelijk is wat de puzzel van je verwacht.
Nu waren we beide niet bekend met de eerdere delen uit de ‘We Were Here-serie’, maar het lijkt ons een uitstekende serie voor VR-gaming en al helemaal als de technologie rondom het kunnen voelen van objecten in games een beetje van de grond is gekomen, want dan kun je de spelers wat meer dingen op gevoel laten doen. Ons brein kan heel veel met de informatie die vrij komt bij het voelen van objecten, waardoor het out of the box nadenken meer gestimuleerd kan worden. Tot die tijd is een spel als We Were Here vooral een leuke bezigheid met hilarische momenten.
Conclusie
Al met al is We Were Here Forever een onvergetelijke game geworden, die je vooral een leuke tijd bezorgt. Je wordt gedwongen om samen te werken en hierbij wordt er vaak beroep gedaan op jouw interpretatie van objecten en symbolen. Het communiceren met de Walkie Talkie is geniaal, al werkt het nog niet naar behoren, we hebben er vertrouwen in dat dat probleem wordt aangepakt met een patch. Het kasteel is leuk ontworpen en het wordt nergens frustrerend, maar ook niet enorm uitdagend. Als jij gewoon een paar dikke avonden wil beleven met een maat of familielid, dan is We Were Here Forever je geld meer dan waard! De game is lekker goedkoop en bied je enorm veel fun per euro!
