De Warhammer-franchise is al veertig jaar een krachtpatser, met talloze boeken, figuren en natuurlijk videospellen. Het heeft een aanzienlijke invloed gehad op moderne fictie, meer dan je misschien zou denken, en heeft talloze videospellen geïnspireerd zoals Warcraft, Gears of War en Starcraft, om er maar een paar te noemen. En dat is terecht, aangezien de lore en wereld die Games Workshop heeft gecreëerd, uitgestrekt is en enkele van de donkerste, maar ook meest fascinerende visies op zowel hun toekomst (Warhammer 40.000) als fantasy-eigenschappen heeft.
Er zijn maar een handvol games in de franchise die echt memorabel zijn, en Space Marine is er één van. De game dateert alweer uit 2011 en zag toen Relic Entertainment een nieuwe third-person shooter ontwikkelen, toen stonden ze meer bekend van de Company of Heroes games. Maar nu is het de beurt aan Saber Interactive om het vervolg een kans te geven, en hoe!
Het verhaal speelt zich enkele eeuwen na de gebeurtenissen van de eerste Space Marine-game af, terwijl we Demetrian Titus opnieuw volgen. Maar in plaats van hordes Orks te verslaan, wordt hij geconfronteerd met een Tyranid-infectie op verschillende planeten. Als je fan bent van de Warhammer serie en de lore een beetje kent, dan ga je hier echt genieten van alle details. Maar, laat dit je niet afschrikken om de game te spelen, want ook zonder deze kennis is de game indrukwekkend.
De voormalige kapitein van de Ultramarines 2e compagnie is niet bepaald het meest interessante karakter om je mee te omringen, aangezien hij en zijn twee metgezellen zich in bijna elke missie herhalen. Titus wil niet over zijn verleden praten en de andere twee worden steeds achterdochtiger naar hem. Het zijn de gebeurtenissen die zich om hem heen afspelen die je zullen boeien, want er waren talloze momenten in het verhaal die ons deden juichen met “Voor de Keizer!” Kleine side-note, mocht je slechte humor hebben is het ook mogelijk om de taal op Duits te zetten. Het geeft je dan echt een heftig Duits concept. Ik zeg dit met een zekere ondernoot.
Als je bekend met de Gears serie dan ga je je eigenlijk direct thuis voelen met Space marine 2, mogelijk ga je zelfs roepen dat het erop lijkt. Als Space Marine voel je je onoverwinnelijk, want het doorlopen van hordes Xenos of Daemons is voor jou een eitje. Er is een behoorlijk arsenaal tot je beschikking, waarbij de primaire en mêlee-wapens de meeste aandacht krijgen. Er is geen beter gevoel dan op een Tyranid af te rennen en deze met een snelle zwaai van je zwaard er doorheen te klieven.
Er zijn een paar mechanics die deze game onderscheiden van de doorsnee shooter, waardoor de combat meer te bieden heeft dan je achter dekking verschuilen en schieten. Er is namelijk geen dekkingssysteem, wat ik eigenlijk wel in de game had willen hebben. Maar aan de andere kant maakt de gedachte aan een Space Marine die blind achter een drie voet hoge structuur vuur opent in plaats van recht de strijd in te rennen, hen minder intimiderend. Het is toch een beetje dat God Complex waarmee je de strijd aangaat. Desondanks omvatten de mechanics het herstel van verloren gezondheid wanneer je terugschiet en vijanden schade toebrengt kort nadat je zelf schade hebt geleden, en het kunnen counteren van specifieke vijandelijke aanvallen.
Die laatste voelt bevredigend aan, aangezien Space Marine 2 twee verschillende contra-varianten biedt. Als er een blauwe indicator oplicht, is de mogelijkheid om te counteren, dit is ongeacht de grote van de vijand. Maar het gaat niet alleen om timing; te gehaast zijn bij het voorbereiden van een counter kan leiden tot aanzienlijke schade. Er is ook een rode indicator, die een unblockable aanval aangeeft, maar gelukkig kan dit nog steeds worden gecounterd door te dodgen; dit is veel uitdagender, omdat de timing veel strikter is dan de standaard counter, wat wel wat vaardigheid vereist om uit te voeren. Het systeem is soepel en geeft een stukje extra dynamiek aan de gevechten. Daarnaast is het echt wel cruciaal als je de moeilijkheid wat hoger zet. De beloning is daarnaast ook groter voor een succesvolle block.
Als we de game bekijken is de hoofdcampagne niet eens de kern van de game, deze ligt in de PvE modi. Hoewel het geweldig is om opnieuw in de huid van Titus te kruipen, is zijn verhaal kort. In plaats daarvan krijgen spelers de mogelijkheid om een Space Marine naar keuze te ontwikkelen en aan te passen. De Operations-modus zou bijna verplicht moeten zijn voor het hoofdverhaal, alleen al vanwege de manier waarop het is geïntegreerd in wat er rondom Titus gebeurt. Zijn betrokkenheid omvat alleen de belangrijkste verhaallijnen, zoals de interacties met bepaalde sleutelfiguren. Alles wat daarbuiten gebeurt, wordt afgehandeld door de andere Space Marines in zijn compagnie achter de schermen. Dit is waar jouw eigen Space Marine in beeld komt, terwijl je door zes verschillende optionele missies gaat, met diverse doelstellingen die moeten worden overwonnen. Dit omvat taken die “simpel” zijn, zoals het uitschakelen van vijanden of het afvuren van een bom.
Het is een slimme manier om een systeem te faciliteren dat veel meer potentieel heeft dan de single-player campagne. Er zijn zes verschillende klassen waaruit je kunt kiezen, elk met relatief verschillende speelstijlen. Ik zeg relatief, omdat je nog steeds vol aan het knallen en hakken bent, maar de verschillende soorten klassen waarmee je speelt geeft je net een andere insteek. Sommige kunnen bijvoorbeeld geen mêlee-wapen gebruiken, terwijl anderen alleen op afstand wapens kunnen gebruiken. Of hun vaardigheden kunnen variëren van onzichtbaarheid tot het plaatsen van een AOE-banner, die de schilden van iedereen in de buurt regenereert.
Daarnaast heeft elke klasse een aanzienlijk vaardigheidsboom, die hun eigen vaardigheden of team-buffs kan versterken. We ontdekten dat deze modus pas echt tot leven komt nadat je rond level 10 bent gevorderd, omdat sommige van de interessantere passieve vaardigheden aan hun vaardigheden worden toegevoegd. Het zijn niet alleen de vaardigheden van een klasse die kunnen worden aangepast, maar ook hun wapens en harnassen. Hoewel harnassen puur cosmetisch zijn, geeft dit toch een beetje een gevoel van eigen. Ik vind het altijd heerlijk als ik mijn eigen karakter kan vormgeven. Als ik daarnaast ook nog de speelstijl en alles kan kiezen wordt het helemaal feest.
Het nadeel is echter het geringe aantal missies bij de lancering. Op het moment van deze review zijn er slechts zes campagne-missies om op te wachten, die elk ongeveer een half uur duren om te voltooien. Zet je de moeilijkheid wat omhoog dan zal je er iets langer over doen. Maar ff gas geven en je beukt er wel door heen. Zoals je je kunt voorstellen, kan dit repetitief worden als je dezelfde taken keer op keer moet uitvoeren, hoewel er elke keer dat je binnenkomt kleine varianten zijn, zoals vijandplaatsing of zelfs welke richting je wordt geleid. Toch komt het elke keer op ongeveer dezelfde ervaring neer. Het is zeker een grind, waarvan we hopen dat er meer content aan zal worden toegevoegd, aangezien de PVP-multiplayer, met drie verschillende modi—Seize Ground, Capture and Control, en Annihilation—meer waarde biedt.
De presentatie in Space Marine 2 is fenomenaal. De werelden die Saber Interactive heeft gecreëerd, hebben een soort flair, ze zijn zo mooi dat je er echt van kan genieten. Als er een golf van Tyranids van een berg afkomt op je af, kan ik alleen maar genieten. Dit is een van de beste visuele representaties van Warhammer 40k in een videospel. Bovendien zijn de visuals op technisch niveau buitengewoon, met verbluffende beelden van de horden monsters op de achtergrond, samen met prachtige omgevingen en belichting.
De game moet het helaas doen zonder echte soundtrack. Het is de meeste tijd stil, met de dialogen en het geklets tussen Space Marines die de hoofdrol spelen. De geluidseffecten geven behoorlijk wat impact aan de wapens, want sommige van de grotere wapens klinken toch echt even door in je oren. Ik denk dat er in de helm van een space marine echt goeie demping zit want het is te goed en hard.
Conclusie: Warhammer 40,000: Space Marine 2 is misschien wel een van de betere shooters van dit jaar. Het beschikt over een zeer boeiend en verslavend combatsysteem dat verloren zou gaan zonder de coöperatieve en competitieve modi. Het is echter niet zonder zijn tekortkomingen, want de campagne is niet bijzonder lang en vereist dat je dezelfde zes missies keer op keer speelt totdat je op een hoger niveau kunt spelen, wat voornamelijk meer vijanden geeft en verder niet echt iets toevoegt.
Hoewel de PVE Operations-modus enkele nadelen heeft, is het creëren van een Space Marine die past bij jouw speelstijl een groot pluspunt. Je zou als een Heretic worden geclassificeerd als je negeert wat Space Marine 2 te bieden heeft.