Tennisgames zijn op dit moment bezig om een comeback te maken naar een lange tijd van afwezigheid of wel aanwezigheid, maar weinig kwaliteit. Met de comeback van Top Spin dit jaar en enkele andere pogingen van andere ontwikkelaars, is het nu aan Big Ant Studios om met Tiebreak: Official Game of the ATP and WTA een gelicenseerde tennisgame aan te leveren. Om het wel makkelijk te maken, zullen we de game gewoon Tiebreak noemen, in plaats van de hele mond vol zoals hierboven. Echter kunnen wij alvast verklappen dt dit nieuwste doel meer een oefenpotje tennis is dan het behalen van een Grand Slam.
Wat direct opvalt als je de game opstart, is dat er een indrukwekkende lijst van 120 tennisers in de game zitten, iets wat Top Spin niet in zich heeft. Namen als Novak Djokovic, Rafael Nadel en Maria Sharapova zijn aanwezig en de aandacht voor details is goed te noemen. Alle manieren van Nadal en alle tatoeages van Kyrgios zijn aanwezig. Hierin hebben de ontwikkelaars veel aandacht besteed en het komt goed terug op beeld. Echter, als je verder kijkt dan de sterren, dan zie je dat de kwaliteit afneemt. Veel spelers die minder bekend zijn, zien er simpelweg levenloos uit, missen diepgang en lijken allemaal perfecte gezichtsuitstralingen te hebben, het lijkt echt alsof het mooi is gemaakt, maar dat er geen gedachtes achter de ogen zitten van de minder bekende tennisers, terwijl dit bij een Nadal wel zo is. Daarnaast hebben deze minder bekende tennisers ook geen eigen manieren van spelen, waardoor de niet sterren eigenlijk mechanisch aanvoelen en dit zorgt ervoor dat bijna geen enkele wedstrijd echt aanvoelt.
De locaties die je tegenkomt tijdens het spelen van wedstrijden, zijn goed uitgewerkt. De stadions zien er mooi uit en het gravel heeft bijvoorbeeld ontzettend mooie details, het spat van je scherm af. Echter komt ook hier weer naar boven dat op het eerste gezicht het mooi is, maar als je verder kijkt dat de stadions redelijk levenloos zijn. Het publiek draagt weinig bij bij de spanning aan de wedstrijd bijvoorbeeld en reageert eigenlijk overal hetzelfde op, met enkele uitspattingen als er een lange rally is of een grove fout, toch voelt dit enthousiasme erg geforceerd, waardoor je nooit het gevoel hebt echt in een simulatie tennis game te zitten. Daarnaast staan er wel ballenjongens om het veld heen, maar die zal je weinig tot niet zien bewegen, waardoor de stadions dat gevoel van levenloosheid houden. Daarnaast is het jammer dat grote toernooien zoals Wimbledon ontbreken en die worden vervangen door generieke versies van deze grote grand slam toernooien. Liever had ik dit andersom gehad, kleine toernooien die zich afspelen in zelf gemaakte arena’s en dat de grote toernooien de kers op de taart zijn, echter is dit niet gelukt vanwege licenties waarschijnlijk, maar toch doet het af aan het gevoel dat je een echt een levendige tennis game aan het spelen bent.
En bovenstaande gaat alleen nog maar over hoe de game voelt en eruitziet en dan hebben we het nog niet gehad over de gameplay. De gameplay voelt traag en daardoor frustrerend en dit komt nog meer doordat TopSpin voor het eerst in jaren een tennis game was die wel goed in elkaar zat qua gameplay. In Tiebreak vereist het slaan van de bal hele nauwkeurig timing, waardoor je het gevoel krijgt dat je soms meer geluk nodig hebt dan vaardigheid, omdat de window of oppurtinity om echt goed te slaan klein is. Hierdoor moet je bijna alles perfect slaan om te kunnen winnen, en dit kan op termijn ontzettend frustrerend zijn. Je kan kiezen om verschillende slagen uit te voeren, maar het juist plaatsen van deze slagen is lastig, waardoor als je ene rally hebt, het eentonig aanvoelt.
Het serveren is echter een uitzondering. Tiebreak biedt je verschillende serveerstijlen aan, waarmee je de tegenstander goed kan verassen. Een perfecte service doen voelt ook geweldig en biedt vaak ook een opening om daarna snel door te pakken en een punt te pakken. Het is daarom des te jammer dat na de service de game traag voelt, bewedingen traag aan voelen en dat de game log aanvoelt, zeker als de service goed in elkaar zit en juist het gevoel geeft van, wat een geweldige ace!
En wat zit er dan qua content in behalve wedstrijden spelen? Natuurlijk is Tiebreak ook verpakt met een career mode, waarin jij je eigen speler maakt en probeert te klimmen naar de top van de ATP of WTA ranglijsten. Je kan je speler ontwikkelen door verschillende toernooien te spelen en ondanks dat dit leuk klinkt, is de uitvoering ook hier teleurstellend. De hele ervaring is erg repetitief, rivaliteiten ontwikkelen zich nauwelijks en interacties met andere spelers zijn minimaal. Het inhuren van trainers en personeel, voegt weinig toe aan de ervaring en zelfs Top Spin had dit probleem ook. De Career Mode is simpelweg een verplicht nummertje om uiteindelijk beter te worden om online te kunnen spelen.
Waarin Tiebreak wel goed scoort, is de presentatie. De game ziet er mooi uit, zoals al eerder vermeld met de stadions. De presentaties van de toernooien zijn wel erg goed en dat zorgt ervoor dat je eerst denkt dat je echt naar een tv uitzending zit te kijken, totdat je dus de controller oppakt. De buitenkant van deze game is mooi, maar de binnenkant valt soms uit elkaar.
Onze conclusie is dan ook dat Tiebreak echt wel potentie heeft, maar dat het nog niet goed uitgewerkt is. De game heeft een ontzettend grote keuze aan spelers (120) waardoor je tegen echte tennissers speelt, in plaats van gegenereerde spelers. De game is strak en goed in zijn presentatie, maar in de gameplay en de beleving is nog genoeg werk aan de winkel. Wel is deze game voor de echte simulatie liefhebbers en niet voor spelers die houden van arcade gameplay, dat zie je terug in hoe precies je alles goed moet doen, om echt te kunnen winnen, wat voor de gemiddelde speler als frustrerend ervaren zal worden. In plaats van in een spannende wedstrijd te zitten, krijg je het gevoel dat je in een eindeloze tie-break zit, zonder echt perspectief op overwinning.
