Als professioneel bankzitter juich ik de snelle vooruitgang in de technologie alleen maar toe, waardoor de kans op uitkomen van mijn favoriete dromen steeds groter wordt. Elke dag droom ik er weer over; een leven in een machinale bubbel, die precies voor mij op maat gemaakt is. Zittend op mijn veel te comfortabele sofa, zet ik met een korte kreet een algoritme aan het werk, waardoor ik binnen een gering aantal seconde voorzien wordt van het eten waar ik precies op dat moment zin in heb. Met mijn ogen werp ik één blik naar de tv, die meteen datgene aan entertainment voorschotelt waar ik precies zin in had. De sofa en de tafel beginnen samen een artistieke dans, waarbij ze technisch gezien samen smelten om de perfecte mix van tafel en bank te vormen. Tevreden eet ik mijn patat oorlog met cordon blue op, terwijl mijn sofa een glas heerlijke koude melk begint in te schenken.
Terwijl ik dit schrijf is het gevoel van geluk in gevecht met de onsympathieke sentimenten van de harde realiteit en besef ik dat ik vanavond toch echt zelf zal gaan moeten koken, waardoor je zou kunnen stellen dat de harde realiteit zich hardhandig de winst heeft toegeëigend. Mijn gedachten dwalen af naar al die mensen die schuldig zijn aan het feit dat de huidige tijd nog steeds zo ver weg is van mijn ultieme droom. De automatisering is onomkeerbaar en de vooruitgang de Artificial Intelligence-revolutie is zeker nog aanwezig, maar alles gaat in bedroevend langzaam tempo. Dit komt omdat er altijd weer mensen zijn op de wereld die ineens morele vragen moeten gaan stellen rondom deze technologie en er daardoor vertraging ontstaat. Ja, ik weet het nu wel, een kwaadaardige AI kan in combinatie met een volledige automatisering voor veel dood en verderf zorgen, maar als dat tegelijk zou betekenen dat mijn sofadroom daarmee ook mogelijk wordt, vind ik dat het overwegen waard.
Maar nee hoor, mensen zijn allemaal bang en denken daarbij vooral aan zichzelf. Je kunt Netflix niet aanzetten of er is geheid een of andere doemdenker die ons op dringende toon wil wijzen op de gevaren van geavanceerde AI. Nu begrijp ik dat angst makkelijker verkoopt dan genoegdoening, maar al sinds 2001: A Space Odyssey (1968) slaat men een paniekerige toon aan over de gevaren van deze technologie en dat liedje hebben we nu wel eens gehoord. Ook in The Signifier krijgt de AI de weinig verrassende morele twijfel en op die manier blijft ‘de media’ de technologie neerzetten als kwaadaardig, bloeddorstig en onbetrouwbaar. Dat terwijl ik nog niet één keer met de dood ben bedreigd door mijn Alexa en ‘zij’ een stuk minder liegt dan welke persoon ik tot nu toe ook ben tegengekomen. Laatst vroeg ik haar nog hoeveel mensen er op aarde wonen en zonder enig nadenken voorzag zij mij van een accurater getal (7,594 miljard) dan het antwoord (wel zeker honderdduizend) wat mijn 10-jarig neefje op dezelfde vraag gaf na 2 minuten nadenken. AI onbetrouwbaar!? Mensen die AI constant weer zwart maken, die zijn niet betrouwbaar!
In The Signifier wordt de CEO van een bedrijf omgelegd, terwijl deze man zich bezig hield met een hele slimme technologie. Op het eerste gezicht lijkt het op zelfmoord, maar van jou (Frederick Russel) wordt verwacht dat je iets verder kijkt dan de eerste indrukken. Gelukkig ben je naast psychologie ook gespecialiseerd in AI, waardoor je verre van een leek bent. Het onderzoeken doe je vooral in de herinneringen van de vermoorde CEO, een vrouw die behoorlijk wat verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt. Door bepaalde objecten op de juiste plaats in de herinnering te zetten, krijg je meer te zien, waarbij er ook nog eens verschil zit in de emotie van de gevonden objecten. Hierdoor krijgt alles een beetje de vibe van de film ‘The Cell’, waarbij de hoofdpersoon (Jennifer Lopes) rondloopt in de dromen van een in coma liggende seriemoordenaar. Helaas is de persoon in The Signifier een stuk minder interessant dan die engerd uit ‘The Cell’, maar de ontwikkelaars weten je aandacht steeds weer te betrekken bij de gebeurtenissen uit het leven van de CEO, met soms angstaanjagende momenten.
Naarmate je verder komt in de game krijg je steeds meer waardering voor de realistische elementen die de game keer op keer blijft benadrukken op indrukwekkende wijze, maar je krijgt ook steeds meer in de gaten dat die momenten vooral dienen als puzzels. Natuurlijk moet een game vooral game-elementen blijven hebben op een consistente manier om een gevoel van voortgang te kunnen opwekken, maar soms had ik graag gewild dat de game mij bleef brengen naar meer onverwachte momenten. Hoe dan ook; door de uitmuntende graphics komen deze herinneringen behoorlijk sterk uit de verf en daarvoor heb ik echt geen al te sterke pc gebruikt. Tel daarbij op dat het qua geluiden ook bijzonder goed uitgewerkt is en je door de combinatie met geweldige graphics volledig ondergedompeld wordt in The Signifier.
In deze game krijg je constant te maken met keuzes, die je moet maken op basis van vertrouwen, waarbij je zult moeten slingeren tussen mens en AI. Uiteraard zit er een kleine boodschap in de game, die misschien niet in één mening te vangen lijkt. Natuurlijk hield ik hierboven een compleet betoog over ‘de media’ en de manier waarop AI constant neer wordt gezet, maar als je regelmatig mijn reviews leest, weet je dat ik graag bepaalde standpunten overdrijf om een review een passend jasje te geven. The Signifier laat eigenlijk in het midden voor wie je het meest bang moet zijn, waarbij je vaker de conclusie zal trekken dat wij als mens niet zo veel verschillen van AI. Misschien dat we daarom zo bang zijn voor deze technologie; omdat we onszelf domweg niet vertrouwen. Denk er maar eens over na, waarom zijn we zo bang dat AI de mensheid zal vervagen op het moment dat het daar de kans voor krijgt? Omdat wij als mensheid in het verleden hetzelfde deden met anderen om ons heen, maar is het dan wel gerechtvaardigd hetzelfde te verwachten van AI, of krijgen we dan pas een welverdiende spiegel voorgehouden?
Conclusie
Kijk, daarom houd ik zo ontzettend veel van de huidige game-industrie, want voor elke heerlijke (actie)game waarbij ik op een brute manier de wereld red van ‘het kwaad’ bestaat er ook weer zo’n game die graag een dilemma maakt van betreden paden. Zo’n game die je op het eerste gezicht een beetje simpel laat puzzelen, terwijl je met iets meer aandacht een wereld betreedt van ongekende nuances en andere manieren om een probleem of dilemma te benaderen. Zwart-wit denken is de snelste stap, maar zij die de nuance opzoeken hebben het vermogen tot veel meer kennis te komen. Als je ook maar enigszins dieper wil gaan dan de gemiddelde game, ben je wat mij betreft verplicht The Signifier te checken en je brein dit heerlijke avontuur als cadeau te geven.