[vc_row][vc_column][text_block_nav title=”Intro”]
“Things here go bump in the night”

Horror is een breed en polariserend genre. Wellicht omdat angst veel vormen aan kan nemen. Misschien ben je doodsbang voor seriemoordenaars en bloederige taferelen, of lopen de rillingen over je rug als je denkt aan bovennatuurlijke verhalen over geesten en monsters. Een groot budget is meestal niet nodig; suggestie is vaak spannender dan het teveel in beeld brengen van het kwaad (tenzij suggestie enkel bestaat uit bewegende bedlakens, ik kijk naar jou, Paranormal Activity). Dat “less is more” gegeven geeft jonge, debuterende regisseurs de kans om ons te voorzien van originele cinema. Indie-horrorfilms als The Babadook en It Follows kregen al snel een cultstatus, maar rondom Corin Hardy’s The Hallow bleef het tot nu toe vrij stil. Terecht of onterecht?

Hoewel regisseur Hardy nog een hoop te leren heeft, is zijn enthousiasme enorm aanstekelijk. We hebben hier te maken met een heuse ouderwetse creature-feature, voorzien van treffende, handgemaakte wezens en groteske monster make-up. Het op Ierse folklore gebaseerde verhaal heeft weinig om het lijf, maar houdt het tempo er goed in na de eerste minder geslaagde 40 minuten. Die duren wat lang; de personages (gelukkig geen stereotypische groep tieners) bestaande uit een man en vrouw van middelbare leeftijd met een pasgeboren zoontje, willen nergens echt interessant worden, ondanks het aardige acteerwerk.

Zodra ze echter voor hun leven moeten vechten in het duistere sprookje dat volgt, jongleert Hardy vol zelfvertrouwen met invloeden uit John Carpenter’s The Thing, Evil Dead en The Shining. Origineel is het allang niet meer, maar genre fans zullen alles als verfrissend ouderwets ervaren. De Nederlandse Martijn van Broekhuizen voorziet ons van mooie frames waarin volop gebruik wordt gemaakt van licht en donker, maar het mist ergens een filmische kwaliteit waardoor het kleine budget bij vlagen erg voelbaar is. Dat maakt de ervaring ongebalanceerd; echt eng is The Hallow niet te noemen, maar het hoge entertainment gehalte en de liefde voor de handgemaakte belagers tilt het geheel naar een bovengemiddeld vermakelijke nagelbijter.

De blu-ray release van uitgeverij Just is zwaar ondermaats. Naast een uiterst amateuristische cover die de film geen eer aandoet (het lijkt op een straight-to-dvd kopie die je onderin de budgetbak vindt) en een totaal gebrek aan extra’s (ik had graag een featurette over de prachtig gerealiseerde wezens gezien) is de disc technisch niet in orde. In het menu heb je de optie om de ondertiteling aan te zetten, maar deze verschijnt vervolgens niet in beeld. Daarnaast zijn spraak en dialogen zo zacht dat het geluid op vol vermogen moet om het zonder ondertiteling te kunnen verstaan. De muziek is echter wel van een normaal niveau, dus wanneer het volume omhoog gaat wordt de soundtrack oorverdovend. Tegenvaller.

[/text_block_nav][review_summary title=”Review” summary=” ”
positives=”Fantastisch gemaakte wezens
Tempo ligt hoog
Hardy haalt inspiratie uit de juiste films” negatives=” De eerste 40 minuten
Oninteressante personages”]

[/review_summary][/vc_column][/vc_row]