That’s Gaming Classics is een rubriek waarin we terugkijken naar het verleden en heden van een game(-franchise). Hoe kwamen de games tot stand en welke invloed hebben ze gehad op de industrie? En houden de games vandaag de dag nog stand? Vandaag starten we deze rubriek met Halo: Combat Evolved.
Van Jobs naar Ballmer
Halo is al sinds 2001 de belangrijkste first party-franchise van Microsoft’s Xbox, al zou de game eigenlijk exclusief uitkomen op de Mac. Het was nota bene Steve Jobs die Halo voor het eerst aan de wereld liet zien tijdens de Macworld Expo in 1999. Dat was geen vreemde gebeurtenis, omdat Halo- ontwikkelaar Bungie daarvoor de Marathon-games had uitgebracht op datzelfde systeem. De overstap naar een first-person shooter was het resultaat van Bungie’s ervaring met Marathon en de behoeften van een consolemarkt, maar toen het spel voor de Mac werd ontwikkeld was Halo een third person action game met online aspecten.
Op de dag dat Bungie precies 9 jaar bestond, kondigde Microsoft aan dat ze de studio hadden overgenomen om het onderdeel van de Microsoft Game Division te laten worden. Meteen belde Steve Jobs naar Steve Ballmer (toen nog CEO van Microsoft) om zijn woede te uiten. Bungie was in zijn ogen de meest waardevolle ontwikkelaar op de Mac. Maar als hij echt zo enthousiast was over Bungie, waarom heeft Apple ze dan nooit overgenomen?
What’s in a name? Halo-maal niets!
Vervolgens vond Microsoft de naam Halo helemaal niets. Jaime Griesemer, game-designer van Halo op de Xbox, geeft aan dat Microsoft er graag een paar woorden bij zag en kwam toen aan met Halo: Combat Evolved. “Wij vonden dit een ongelooflijk stomme naam en het was grammaticaal belabberd,” aldus Griesermer.
Halo: Combat Evolved kwam uiteindelijk uit op 15 november 2001 in Amerika en 14 maart 2002 in Europa, gelijk met de launch van Microsoft’s eerste Xbox. Ondergetekende kan zich nog heel erg goed herinneren dat er die dag een heuse Xbox met Halo in een boekenwinkel te Rotterdam stond. De actie spatte meteen van het scherm af en wat zag het er mooi uit! Halo: Combat Evolved was dan ook voor veel gamers reden tot aanschaf van een Xbox. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Xbox niet meer had bestaan zonder Halo, maar dat kun je nooit echt hard maken.
De ‘Halo-besturing’
Vanaf de eerste Doom (1993) op de PC, waren first person shooters al immens populair, maar de verwachting was dat zulke games nooit lekker zouden spelen op een console. Dit omdat de combinatie van muis en toetsenbord op de PC te complex leek om op een ‘normale’ controller uit te kunnen voeren. Natuurlijk waren er ontwikkelaars die een poging deden, maar vaak waren dat soort games moeilijk te besturen.
GoldenEye 007 (1997) op Nintendo’s N64 kwam in de buurt, maar het was uiteindelijk Alien Resurrection (PS1, 2000) die als eerste zichzelf liet besturen met twee thumbsticks. Leuk detail: Gamespot liet in een review van die game weten dat de keuze voor die besturing een blunder was van jewelste. Deze uitspraak is achteraf hilarisch, omdat praktisch alle console first person shooters, van de afgelopen 18 jaar, deze besturing met daverend succes gebruiken.
Ondanks dat het al eerder in games werd gebruikt, werd deze besturing vrij lang de ‘Halo-besturing’ genoemd. Dit had vooral te maken met de juiste balans tussen de vloeiende besturing met de sticks, de auto-aim en het gebruik van de triggers voor schieten en het gooien van granaten. De vorm van de triggers op de Xbox-controller droeg enorm bij aan de beleving van de game en besturing. Veel ontwikkelaars zagen het succes van Halo’s besturing en tot op de dag van vandaag wordt deze lay-out veel gebruikt.
Wapens
De actie van Halo: Combat Evolved vindt plaats in grote omgevingen en nauwe gangen, waarin je allerlei wapens tot je beschikking krijgt in je gevecht tegen de Covenant. Je kunt maar twee wapens tegelijk dragen, dus je zult soms moeten kiezen welk wapen je oppakt of laat liggen. Dit was een fijne ‘vernieuwing’, omdat veruit de meeste first person shooters daarvoor geen limiet hadden voor het aantal wapens dat je kunt dragen. Daarnaast is er een grote variaties in wapens, omdat je naast de gebruikelijke kogel- en raketschietende wapens ook de sci-fi wapens van de Covenant tot je beschikking hebt.
De balans tussen de wapens is goed geregeld, al is de M6G magnum nogal overdreven krachtig. Met deze kleine handgun kun je van grote afstand prima op de hoofden van jouw tegenstanders schieten. Maar een paar keer schieten en ‘the threat is neutralized‘. Natuurlijk is de M41 rocket Launcher ook bijzonder krachtig, maar je kunt er maar een paar keer mee schieten. De MA5D assault rifle is een mid-range wapen die inmiddels onlosmakelijk verbonden is met de serie.
Aan de kant van de Covenant neemt de Type-25 plasma rifle de plaats van de assault rifle. Deze rifle hoef je niet te herladen, maar bij te lang schieten wordt hij te warm om te kunnen gebruiken. Mijn favoriete wapen van de Covenant is de Type-33 needler, een fijn wapen die scherven schiet die je target achtervolgen, mocht hij van je wegrennen. Ook erg prettig zijn de Type-1 plasma ‘sticky’ granades, die aan je tegenstander blijven plakken, met alle destructieve gevolgen van dien.
Goed en slecht: De AI en Level-design
De AI van je de Covenant is geweldig en staat nog steeds als een huis. Ze ontwijken je granaten en zoeken vaak dekking achter objecten, vooral op een hogere moeilijkheidsgraad. Zelfs bij moderne first person shooters stuit ik nog te vaak op tegenstanders die zich graag laten volpompen met lood. De AI van je mede-soldaten is echter van een bedroevend niveau. Laat je maar eens vervoeren in een voertuig met een computergestuurde kompaan aan het stuur. De arme soldaat zal je overal heen brengen, behalve waar je heen moet.
De level-design is vooral in de eerdere missies prima in orde. Je krijg een grote ruimte tot je beschikking met hier en daar objecten waar je jezelf achter kunt verschuilen. Het beste voorbeeld van zo’n missie is The Silent Cartographer. De aankomst op het strand is iconisch en brengt je meteen midden in de heerlijke actie.
Door de groot opgezette levels is het een feest om je te vertoeven in voertuigen en te experimenteren met de beschikbare wapens en granaten. Het zijn de levels die smalle gangen bezitten die achteraf gezien erg saai zijn. The Library laat je lang door dezelfde gangen lopen en staat bekend als één van de slechtste missies in de Halo-serie. Het is een vervelende ’trend’ die wel vaker voorkomt in de serie. In de video hieronder zie je (de The Master Chief Collection-versie van) The Library, gespeeld door Wilburgur.
En het draait allemaal om een ringplaneetding…of zoiets
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de Halo-serie nooit voor het verhaal heb gespeeld, maar dat wil niet zeggen dat het verhaal Halo: Combat Evolved oninteressant is. Integendeel; de wereld van Halo bast uit zijn voegen van de interessante lore. In de eerste Halo ben jij Master Chief, een supersoldaat (Spartan) die al vanaf zijn zesde keihard moet trainen. Hij wordt ingezet in een grote oorlog tussen mens en Covenant. Men stuit op een ringvormige planeet (Halo). De Covenant valt je aan en je stort neer op Halo.
Onderweg blijkt er nog een derde partij zich in de strijd te hebben gemengd, the Flood. Dit zijn heuse Alien parasieten, die zich in de lichamen van mens en Covenant nestelen om je vervolgens aan te vallen. Het leuke aan the Flood is dat je ze niet aan ziet komen als je Halo: Combat Evolved voor het eerst speelt. De game verandert van een ‘militair-getinte’ shooter naar een horror-survival shooter.
Naast Master Chief kijken we allemaal met warme, nostalgische gevoelens, terug naar figuren als Sergeant Major Avery Junior Johnson, Jacob Keys en Cortana, een AI-assistent die in je prachtig groene pak zit. De relatie tussen Master Chief en Cortana is er eentje die zich uiteindelijk verder zal ontwikkelen in (bijna) alle opvolgende Halo’s. Wil je het verhaal beter uitgelegd zien hebben? Kijk dan naar de onderstaande video:
Martin O’Donnell is een levende legende
Mooie graphics en een goed verhaal zijn leuk, maar het geluid speelt ook een belangrijke rol in het succes van een video game. De geluiden van de wapens en ontploffingen klinken nu nog steeds erg bruut. Daarnaast zijn de stemmen van Master Chief (Steve Downes), Cortana (Jen Taylor), 343 Guilty Spark (Tim Dadabo) en Sergeant Johnson (David Scully) erg iconisch geworden.
Toch is het uiteindelijk de muziek van levende legende Martin O’Donnell die de show steelt in Halo: Combat Evolved. Zijn fraai gecomponeerde muziekstukken sluiten perfect aan bij het Halo-universum. Van gillende gitaren en pompende beats naar melodramatische piano-melodieën en epische strijkers. Hierdoor voelt de wereld in Halo nog grootser aan en krijgt je avontuur nog meer waarde.
LANge avonden met de multiplayer
Tijdens de launch van de eerste Xbox console, was er nog geen Xbox Live beschikbaar. Toch was de multiplayer van Halo: Combat Evolved een grote hit, dankzij splitscreen en LAN. Vele Xbox-bezitters, waaronder ikzelf, maakte gebruik van de Lan-optie van de console, waardoor je met in totaal 16 spelers van de multiplayer kon genieten. Vier Xboxen, vier kabels, vier TV’s, een hub, vier exemplaren van Halo: Combat Evolved en bergen versnaperingen waren benodigd voor dit feest. Het was het allemaal meer dan waard.
De maps waren niet allemaal even goed, maar we kunnen er niet onderuit deze klassiekers te benoemen:
- Blood Gulch – Een heerlijk grote map waarin ik mij volledig kon verliezen in de heerlijke actie met Warthogs, active camo en snipers. Deze map is een ‘fan-favorite’ en heeft in vrijwel elke Halo-game een remake gekregen.
- Hang ‘Em High – Op het eerste gezicht een wat rommelige map, maar al vrij snel kom je erachter dat je niet zomaar over het plein moet gaan lopen. Vanaf dat moment grijpt Hang ‘Em High je bij je tactische kladden en laat het je nooit meer los. Of je wordt simpelweg het gehele potje compleet van de map gespeeld.
- Battle Creek – Voor een semi-buitenmap is de omgeving best klein, waardoor de shotgun, rocket en granaten enorm goed van pas komen. Ook deze map is een paar keer in een nieuwer jasje gestoken voor andere Halo-games
Te land, ter zee en in de lucht:
Er staan allerlei voertuigen tot je beschikking in de wereld van Halo. Wat dacht je van de M12A1 Warthog? Neem tot 3 buddy’s mee in deze kruising tussen een buggy en een tank. In de eerste Halo is hij letterlijk niet kapot te krijgen, wat hilarische taferelen op kan leveren. De Type-26 Banshee is een mooi ontworpen vliegend object van de Covenant. De eerste keer dat je deze buitenaardse vliegtuigen ziet gaan levert het een prachtig beeld op, maar ze kunnen verdomd vervelend zijn.
Mijn favoriet is toch wel de Type-32 Ghost. Dit zwevend stuk metaal van plezier zou absoluut een meerwaarde zijn in mijn leven. Ik zou er boodschappen mee gaan doen en plotseling is het uitlaten van de hond een stuk comfortabeler. In de game is het een wendbaar apparaatje waarmee je je snel een weg kunt banen door de Covenant.
Invloed van Halo: Combat Evolved
Halo lijkt vandaag misschien niet meer zo’n grote serie, Halo: Combat Evolved bracht een hoop features met zich mee die later de standaard werden bij first person shooters. Hier een greep uit de invloeden:
- Naast bovenbeschreven Halo-controls sprak men ook nog jaren van ‘een potentiële Halo-killer‘ als men een first person shooter uitbracht op een console. Vaak bleek zo’n game uiteindelijk minder fijn uitgewerkt dan de eerste games in de Halo-serie.
- Misschien was het niet de eerste game die het toepaste, maar Halo: Combat Evolved maakte het shield-regenerate systeem populair. Ben je geraakt? Ga dan dekking zoeken om je health bar weer te laten stijgen. Overigens moest je in deze Halo nog wel health packs zoeken, want je health kon wel degelijk afnemen als je shield niet meer werkte.
- De keuzes die je moest maken, omdat je maar twee wapens mee kon nemen, maakte de keuze een stuk meer tactisch. First person shooters lieten je daarvoor meestal een vrachtwagen aan wapens meenemen, terwijl de limiet van twee een stuk ‘realistischer’ aanvoelde. En dat terwijl je op aliens schiet.
Halo: Combat Evolved anno 2019
Hoe kun je deze klassieker vandaag de dag het beste spelen? Het leuke is dat je allerlei keuzes hebt. Daarnaast maak het niet uit op welke Xbox je speelt voor een LAN-party, want Microsoft heeft het mogelijk gemaakt om bijvoorbeeld een originele Xbox via een kabel en een hub met een Xbox 360, een Xbox One (Vanilla, S en/of X) met elkaar te verbinden en Halo: Combat Evolved te spelen. Een puike move van Microsoft!
Zelf speel ik graag de Anniversary-editie op de Xbox One (een verbeterde versie van de Xbox 360-game), die in The Master Chief Collection prima speelbaar is. Als je een 4k tv (en een Xbox One X) hebt is het helemaal genieten, want de game is speelbaar in 4k met 60 frames per second. Met een druk op de knop kun je switchen tussen de originele en moderne graphics. Als je geen Xbox One X hebt, speelt de game ook heerlijk weg met 1080p 60 fps.
Sommige menen echter dat men daar niet de Xbox-versie, maar de PC-versie van de game heeft geport. Wat is daar mis mee, zou je zeggen, maar de port naar PC werd destijds gedaan door Gearbox. Texturen op de muur lijken compleet verdwenen, maar als je jouw flashlight aanzet verschijnen ze toch ineens op de muur. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vooral de moderne graphics gebruik en dus geen last heb van deze kwaal, maar ik ben het ermee eens dat de ervaring nog zoveel beter kan zijn dan het al is.
Mocht je de game willen oppikken door middel van The Master Chief Collection te kopen, dan is het handig om te weten waar alle skulls liggen, waar alle terminals staan of hoe je het beste door de levels heen kunt lopen. De game voelt hier en daar misschien wat verouderd aan op de wat rustigere momenten en gooit je soms in tergend-saaie missies. Toch raad ik iedereen aan nog eens in deze fantastische game te duiken, met een echt ouderwetse LAN-party als ultieme hommage aan de velen uren die deze game ons gekost heeft.
Dit was het eerste deel van That’s Gaming Classics. Het is een hele lap tekst geworden, maar met veel liefde gemaakt. Tot de volgende Classic!