Sea of Solitude is een fraai uitziende game die eenzaamheid als thema behandelt in een confronterende nachtmerrie. Om uit deze depressie te komen moet je jouw innerlijke monsters verslaan die symbool staan voor alle gedachtes die jouw beperken in het leven. Soms worden al die gedachtes je wat teveel en dreig je te verdrinken in een schijnbaar oneindige zee van eenzaamheid. Nee, Sea of Solitude speel je niet voor de gezelligheid en neemt je mee op een zeer persoonlijke reis die hoofdpersoon Kay moet doorstaan om van haar verschrikkelijke eenzaamheid af te komen.
We leven in een geweldig tijdperk als het gaat om kleinere games met een gevoelig en persoonlijk onderwerp als thema. In Hellblade: Senua’s Sacrifice beleefden we alles vanuit de ogen van een vrouw met psychoseaanvallen die zo realistisch en zorgvuldig mogelijk tot uiting werden gebracht. Er is genoeg ruimte voor dit soort games om naast grote AAA-titels te kunnen bestaan en de gamer eens een ander perspectief in de game of zelfs het leven kan geven.
Liefdesverdriet doet game maken over eenzaamheid
In Sea of Solitude (zee van eenzaamheid) volgen we de jonge vrouw Kay die door een leeg Berlijn haar weg probeert te vinden terwijl donkere beesten en wezens met rode ogen alles doen om Kay hierin tegen te houden. Cornelia Geppert is het brein achter deze game en zij heeft Sea of Solitude gemaakt nadat een gebroken relatie in 2013 haar door een moeilijke tijd vol angsten en donkere gedachten heeft laten gaan. Het resultaat is een bijzondere game waar je eigenlijk totaal geen lol aan beleeft en dat is even wennen voor de gemiddelde gamer.
Voor wie is dit spel dan wel? Ik weet eigenlijk niet of deze gamer al een breed geaccepteerde naam heeft, maar door de filmische evenknie van dit soort kan ik niets anders bedenken dan de smaakvolle titel: Arthouse-gamer. Of jij zo’n type gamer ben is eigenlijk vrij gemakkelijk uit te zoeken door een (spreekwoordelijk) blik te werpen in je gamescollectie. Als jouw collectie voornamelijk uit games als Call of Duty en FIFA bestaat dan is de kans behoorlijk groot dat jij geen ruk aan deze game gaat vinden. Als games als Hellblade en What Happened to Edith Finch tot jouw favorieten kunnen worden beschouwd dan zal de game je met zijn thema prima kunnen boeien.
Berlin at Sea…..of Solitude
Als je openstaat voor Sea of Solitude dan zul je in ieder geval een fantastisch eerste uur beleven met deze game van ontwikkelaar Jo-Mei games uit Duitsland. Je speelt met Kay en eigenlijk komen alle monsters en wezens voort uit haar duistere en belemmerende gedachtes. Gelukkig lijkt een licht jou soms te helpen met de navigatie door het verlaten Berlijn, maar het is verder onduidelijk waar dat ligt vandaan komt. Toch besluit je het te volgen en moet je je een weg banen over huizen die net boven het in de stad neergedaalde water uitsteken. Als je in het water valt is het de bedoeling dat je er snel weer uitkomt als je niet opgegeten wil worden door een van de duistere monsters die op jouw pad kruisen.
Gelukkig heb je soms ook de beschikking over een bootje en kun je de stad weer wat kleurrijker laten worden door bepaalde taken uit te voeren. Hierdoor ziet het er allemaal misschien weer wat fijner uit en geeft het jouw geest weer even wat tijd om bij te komen van alle angsten en getreiter. Ja getreiter, ja, want dat is wat die monsters en wezens doen en soms weet het je tot op het bot te raken. Dat hebben ze bij Jo-Mei Games fraai uitgewerkt en het geeft je vele malen meer inzicht in de problematiek rondom de psyche bij eenzaamheid en angsten.
Goed hart, geen ‘fun’
De monsters zijn ondanks de ‘vrolijke’ graphics angstaanjagend vormgegeven en geven een constante voelbare druk, waardoor je het gevoel hebt dat je angsten uiteindelijk gaan winnen bij een verkeerde stap. Ook Berlijn zelf ziet er prima uit en geeft je een grote stad om je kunsten te kunnen uithalen. Het probleem van deze game is dus niet de opzet, maar de uiteindelijke uitwerking van het idee. Na een uur spelen merk je al dat alles heel erg op elkaar gaat lijken en het steeds minder leuk wordt om naar de volgende stap te gaan. Ik begrijp dat het thema weinig fun met zich meebrengt, al is het ook niet de bedoeling dat herhaling en verveling de plaats innemen van de eenzaamheid.
Daarom zie ik Sea of Solitude als een game die je wel gespeeld moet hebben om het gevoel van eenzaamheid succesvol te kunnen voelen in een game die puur uit liefde is gemaakt door een kleine studio. Het is behoorlijk knap deze gevoelens om te zetten naar een ervaring die je wel even zult bij blijven. Helaas zul je de game daarna niet vaak meer aanraken, omdat de game snel meer van hetzelfde wordt. Neemt niet weg dat we dit soort games zeker moeten koesteren en wie weet kan Jo-Mei Games toekomstige games met gevoelige thema’s combineren met gameplay die ervoor zorgt dat je alsmaar door wilt blijven spelen.