Een puzzelspelletje spelen we graag bij That’s Gaming en als dat kan met de nodige ‘style’ raken we er nog verknocht aan ook! Manifold Garden belooft ons een lekker abstract en stijlvolle puzzelgame, waarbij je niet snel klaar bent. Ondanks dat wij dit soort spelletjes eten voor ontbijt, blijft dit wel leuk op de lange termijn? Tijd om de game eens vanuit verschillende perspectieven te kijken.
Recht vooruit
Het doel in Manifold Garden is lekker simpel en doeltreffend: navigeer jezelf door een doolhof van kamers en denk ‘outside the box’ om steeds verder te komen. Soms heb je een object nodig om verder te kunnen en zo open je deuren. Je hebt vast wel eens zo’n game gespeeld en wat dat te gaat klinkt het weinig schokkends. Ja, natuurlijk kun je al snel met perspectieven spelen en dat doe je door, met een druk op de knop, op muren en plafonds te lopen. Hierdoor verandert het perspectief van de puzzel en al spelenderwijs worden deze puzzels uitgebreid.
Puzzelen vanuit verschillende perspectieven is niet nieuw, maar de schaal waarop dit gebeurt is ongekend. Soms lijkt het alsof je alleen kleine kamertjes aan het draaien bent, maar op den duur sta je versteld va de omvang van het hele gebeuren. In feite beweeg je niet alleen de kamer, maar de gehele open wereld in waar de game zich afspeelt. Het eerste moment waarop deze invalshoek zich openbaart is een van de fijnere game-momenten van de afgelopen jaren.
Deze open wereld is in feite een grote, Escher-achtige tuin waar jij nieuw leven in moet blazen. Dat doe je door de wereld constant zo te kantelen dat je watervallen en andere ‘flows’ de juiste kant opzet. Dat klinkt suf en makkelijk, maar al gauw sta je tot je nek in de uitdagende puzzels. Het oplossen van zo’n puzzel geeft je een hemels gevoel en je blijft doorgaan met spelen om al het moois van de tuin te zien.
Ondersteboven
Niet alleen de relatieve zwaartekracht, maar ook de uitmuntende visuals bliezen mij constant ondersteboven. In het begin denk je dat je te maken hebt met zo’n detailloos indie-spelletje, maar zodra de schaal bij je binnenkomt is het genieten geblazen. De grafische stijl doet je denken aan van die abstracte schilderijen en bij tijd en wijlen komt de hele omgeving samen alsof je in een kek museum staat.
Het is ook niet gek dat de game er zo kunstzinnig goed uitziet, want de maker van Manifold Garden is William Chyr, een kunstenaar die vrij weinig met games heeft. Toch besloot hij eens een poging te wagen een kunstzinnige game te maken en na een behoorlijke tijd is het hem gelukt. Misschien is het juist wel goed dat deze meneer verder weinig met het medium heeft, want hierdoor verloopt de game niet zoals al die andere puzzelgames waarbij je het perspectief dient te veranderen om verder te kunnen puzzelen.
Van onderen
Alles beleef je vanuit eerste persoon en dat maakt het soms wat lastig maneuvreren, maar voor mij is dat de charme van het spelletje. De puzzels zijn soms enorm groot en dan is het lastig om het hele plaatje te zien vanuit eerste persoon, maar er wordt dan ook van je gevraagd je puzzelende fantasie te gebruiken en je voor te stellen dat jij dus echt midden in de puzzel staat. Zo moet je op een gegeven moment enorme blokken laten vallen en word je geacht deze puzzel grotendeels in je hoofd bij te houden. Dit geeft een extra dimensie aan de ervaring, al moet je er wel voor openstaan.
Zoals altijd bij kunstzinnige games; het is niet voor iedereen. Zo merkte ik dat de visuals wel iedereen nieuwsgierig maakt, maar zodra je een grote puzzel laat zien, haken de FIFA- en Call of Duty-spelers al snel af. Dat is op geen manier een belemmering voor diegene die hier wel uren veel bewondering uit kunnen halen, want je laat immers bij een indiefilm ook niet als minpunt meewegen dat Fast & Furious-fans er niets van moeten hebben.
