In januari kwam Prince of Persia: The Lost Crown uit. Destijds hebben wij de game niet gereviewed, maar met de nieuwe DLC die is uitgekomen. Leek het ons een perfect moment om alsnog Prince of Persia: The Lost Crown te reviewen en jullie een review te geven van de DLC op een later moment. De terugkeer van Prince of Persia was nodig, want het is een geliefde franchise van vele. Het heeft tien jaar geduurd totdat er een nieuw deel uitkwam en met deze 2.5D metroidvania stijl wordt de serie nieuw leven ingeblazen. En wij gingen op zoek of wij deze game net zo geweldig vonden als de mensen die de game in januari hebben gespeeld.
Prince of Persia: The Lost Crown zet je in de schoenen van Sargon, een elite krijger die hoort bij de Immortals. Het verhaal begint met verraad. Sargons mentor, Anahita, ontvoert de prins en brengt hem naar een mysterieuze berg. Het verhaal is simpel, maar effectieff, er zijn onverwachte wendingen in het verhaal en een groot scala aan interessante personages die je nieuwsgierig houden met wat er komt. De game maakt geweldig gebruikt van Perzichse Mythologie. Iets wat ik als docent geschiedenis, ontzettend waardeer. Dit geeft de game een unieke sfeer die we niet vaak tegenkomen in moderne games. Vaak worden de Griekse en Noorse mythologieën namelijk gebruikt. Toch is het verhaal niet super innovatief, waardoor het verhaal wel aan kan voelen als iets te simpel voor een aantal gamers.
Het verhaal is dus prima te noemen, maar waar de game echt schittert zijn de snelle en strategische gevechten. Jij bent vooral heel behendig en kan je vijanden met precisie uitschakelen. De combat is diepgaan en zeker niet simpel, je valt aan met je zwaarden, pareert, ontwijkt en gebruikt je speciale vaardigheden om door de levels heen te komen. De game geeft je genoeg progressie, want door de game heen ontgrendel je nieuwe wapens en moves, zoals de “Shadow of Simurgh”. Met dit kan je een schaduw van Sargon plaatsen en jezelf naar die plek teleporteren, waardoor je heel strategisch je vijanden kan verassen.
Daarnaast biedt de game ontzettend veel vijanden aan, menselijke vijanden, maar ook mythische wezens en beesten. Elke vijand heeft ook een ander aanvalspatroon en dan heb ik het nog niet eens gehad over de boss fights. Deze zijn namelijk echt de hoogtepunten van de game. Deze vijanden zijn gigantisch en vullen het scherm, terwijl jij juist klein bent. Het geeft een David vs Goliath gevoel, wat ontzettend gaaf is. Door de patronen van de eindbazen te herkennen, kan je nauwkeurig ontwijken en counteren en zal je ook vaak het gevecht overnieuw moeten doen. Maar het uiteindelijk verslaan van een eindbaas voelt dan ook als een overwinning.
En de combat is niet het enige wat de game biedt. Je hebt namelijk ook genoeg puzzels en platforming die je bezig zullen houden. Je moet muren beklimmen, over gaten heen springen, obstakels ontwijken en dus puzzels oplossen om verder te komen. Het platformgedeelte is prima, maar Prince of Persia zorgt niet voor een revolutie daarin. Wel zorgt de game ervoor dat je elke hoek wil verkennen, zeker omdat ze goed gebruik maken van het Metroidvania gehalte van de game. Je zal dan ook vaak terugkeren naar eerder bezochte locaties om nieuwe geheimen te ontdekken die je dan wel kan ontgrendelen. Het zorgt voor een constante beloning, wat zeker voor een ADHD’er als ik geweldig is.
En de game ziet er ook prachtig uit. De game heeft een meer stripboek achitige uitstraling, wat goed werkt. De omgevingen zijn prachtig gedetailleerd en elk gebied heeft zijn eigen unieke sfeer en kleurenpalet, wat zorgt voor afwisseling en dat elk gebied zijn eigen kenmerken heeft. Op de Playstation 5 draait de game ook geweldig in 60fps en lijkt het zelfs erop dat het een 4K resolutie uitgeeft, zelf tijdens heftige gevechten. De animaties zijn vloeiend, zien er niet houterig uit en is technisch meer dan op orde.
Concluderend kan ik alleen maar zeggen dat Prince of Persia: The Lost Crown een geweldige game is, dus zelfs maanden later nog geweldig is om te spelen. Het verhaal is simpel, maar in mijn eigen effectief, maar is wel aan de simpele kant. De game moet het voornamelijk hebben van heerlijke gameplay, met genoeg uitdagingen en beloningen die je steeds laten zoeken naar meer. De game zit technisch geweldig in elkaar en daardoor kunnen wij alleen maar concluderen dat wij hopen dat de DLC net zo goed is, waar je binnenkort meer over kan lezen.