Magische tijden worden herleeft met de ‘Enchanced Edition’ van zowel Planescape: Torment als Icewind Dale en voor de wat oudere gamer moet dit als een feest in de oren klinken. Als jij een wat jongere gamer bent zul je echter jouw wenkbrauwen fronzen bij het zien van deze twee titels en ik moet je dan ook vertellen dat deze game niet voor jou is. Het gaat hier om twee sterke, klassieke RPG’s die liefhebbers van het genre in 1999 bij de lurven greep en nu zijn voorzien van een poetsbeurt. Deze remaster is volledig trouw aan het origineel en moet niets hebben van moderne vernieuwingen.
Dit soort games zijn altijd lastig te reviewen, want hoe ga je hier mee om als reviewer? Beoordeel je de game vanuit klassiek, nostalgisch perspectief of benader je de game met een meer moderne manier van gaming? Er is namelijk helemaal niets mis met deze verzameling games en dat zal voor de doorgewinterde fan waarschijnlijk met open armen worden ontvangen. De review-versie die wij mochten testen was speelbaar op een Xbox One en hoewel het fijn is dat bezitters van Microsoft’s console aan de slag kunnen gaan met deze bundel, zullen de die-hard fans liever een muis en keyboard combinatie willen gebruiken om optimaal van de game te kunnen genieten.
Uiteindelijk moet ik eerlijk toegeven dat ik al game sinds 1986 en verschillende platformen tot mijn beschikking heb gehad, maar uiteindelijk tussen 1997 en 2003 geen console of goede PC in huis had staan. Het was precies rond die tijd dat veel PC-RPG’s hoogtijdagen vierden en dus heb ik de hele hype rondom deze games gemist. Als ik in die tijd een game op pc of console wilde spelen ging ik altijd even op bezoek bij een vriend, maar meestal speelden we andere type games dan RPG’s. Nu mocht ik de gemiste tijd dus inhalen en ik merkte dat ik inmiddels een andere gamer ben geworden, maar dat is niet erg. Dit heeft als resultaat dat ik mij behoorlijk door de game heen moest slaan, totdat ik die vriend uitnodigde om deze game met mij te spelen.
Graphics en verwachting
Bij de eerste paar sessies, die ik nog alleen speelde, kon ik maar weinig genieten van wat mij voorgeschoteld werd. Als nieuweling in de serie valt het je gelijk op dat de game wat statisch aanvoelt en dat je meer je verbeelding moet gebruiken dan bij de moderne RPG’s. De graphics zijn erg gedateerd, al wil dat niet zeggen dat er geen details te vinden zijn in de grafische stijl. 20 Jaar geleden zagen de beelden er vast adembenemend uit en vandaag de dag zou je zelfs met een moderne pixel-art-bril op even moeten slikken van wat je te zien krijgt. Fletse kleuren en onduidelijke fratsen, het hoort er allemaal bij, maar voor een fan zal het vast een verademing zijn om dit alles op een grote tv te kunnen zien. Je kunt in- en uitzoomen, al loop je al snel tegen limieten aan.
Vanaf het moment dat mijn oude vriend het spel draaiende ziet wordt hij enorm enthousiast. “Man, deze game heb ik honderden uren gespeeld tijdens een kerstvakantie. Jeetje wat ziet het er mooi uit! Geef die controller eens!”. Met een opgelucht gevoel geef ik hem de controller en onderga ik met een glimlach een stormvloed aan informatie en oude herinneringen. Alle omgevingen worden flink in- en uitgezoomd en met veel bewondering bekeken. Meerdere keren heb ik aan moeten horen hoe fijn het is dat je zover kunt uitzoomen, zodat je de wereld veel beter kunt bekijken. Het is erg leuk om te zien dat er zoveel verschil in perceptie kan zitten in de verwachting en het ervaren van de game en dat het de totale beleving van de game beïnvloedt.
Besturing
Je kunt tussen twee verschillende manieren van besturing switchen: Tactics Mode en Drive Mode. Met Tactics Mode gebruik je de controller als een soort muis en keyboard combinatie waarbij je een cursor beweegt om je manschappen voort te bewegen of te laten aanvallen. Met Drive Mode bestuur je de manschappen zelf en zowel mijn maat als ik waren het met elkaar eens dat het fijn is dat die keuzes er zijn, maar dat geen van de twee besturingen de game fijn laten spelen met een controller. Toch had de Tactics Mode de voorkeur, omdat die het meest deed denken aan de oude gameplay van weleer. Bij Drive Mode is het erg prettig dat je lekker makkelijk met je manschappen door landschappen loopt, maar zodra je in gevechten komt kan dit weer een probleem zijn. Waar je met een muis snel groepen maakt, moet je bij de controller meer handelingen uitvoeren om deze te kunnen voltooien. De gameplay zelf lijkt hier verder niet op aangepast en dus kom je regelmatig in de problemen met het maken van de juiste groepen om mee te vechten. In het begin wilde iedereen nogal snel doodgaan, omdat we met een hele groep werden overlopen door tegenstanders, terwijl we onze groep veel makkelijker hadden kunnen splitsen met een muis.
Een nieuweling als ikzelf vind het bovenstaande probleem met de besturing een obstakel dat ervoor zorgt dat je de game snel neerlegt, met het gevaar dat je de game niet meer oppakt. Voor een fan als mijn maat was dit enkel een vervelend, maar vergefelijk punt en het zal hem er niet van weerhouden de game te spelen. Hij heeft gelijk, want als ik Lemmings op mijn oude Sega Mega Drive speel, dan kan ik daar prima mee overweg, maar het komt natuurlijk niet eens in de buurt van een muis en een nieuweling zal het om die reden laten liggen. Nu heeft Lemmings nog simpele controls, maar zodra het wat drukker en lastiger wordt in Planescape en Icewind is dit absoluut een probleem.
Remaster of remake
Het remasteren van een game is niet makkelijk, want je schopt al snel tegen het zere been van de fans of de game is niet aantrekkelijk genoeg voor nieuwkomers. Het mag inmiddels duidelijk zijn dat men zich compleet op de fans stort met deze remaster en dat is erg fijn voor de fans van weleer. Er is in de jaren ’90 behoorlijk wat tijd gestoken in deze game door zowel ontwikkelaar als gamer en Planescape en Icewind zijn absolute klassiekers. De hoeveelheid aan dialogen, de verslavende band die je opbouwt met je party-members, de grootse omgevingen, de beklemmende sfeer, de hoeveelheid aan mogelijkheden, de vele pagina’s aan lappen en lappen tekst, zijn maar een paar voorbeelden van wat de games zou goed maakte in die tijd. Er zijn inmiddels aardig wat remakes en remasters verschenen van verschillende oude games, met wisselende resultaten. Daarom is het zo fijn dat alles veelal zo gebleven is zoals het was in Torment en Icewind. Of de die-hard fans deze ook graag willen spelen op de console is echter maar de vraag, al zullen er vast oude gamers zonder pc zijn die dit weer eens op willen pakken. Daarnaast is het erg fijn dat de games nu achievements hebben waardoor je nu nog meer uit de spellen kunt halen.
Die maat van mij is er zo een: in de jaren ’90 had hij de snelste PC en de nieuwste consoles en gamede bij wijze van spreken zijn reet eraf, maar tegenwoordig heeft hij alleen een PlayStation 4 voor wat potjes FIFA. De kans is groot dat hij zich toch aangetrokken voelt tot het aanschaffen van deze collectie, ondanks zijn mindere interesse in games vandaag de dag. Een remake had hij misschien wat minder leuk gevonden, omdat het dan waarschijnlijk meer modernere vormen ban besturing en gameplay heeft, “Terwijl de echt goede RPG’s eind jaren ’90 uitkwamen”, aldus mijn maat. Voor mij is het allemaal niet weggelegd en kan ik niet anders dan respecteren dat er zeker wel een markt is voor deze verzameling. De mensen die interesse hebben in deze twee games weten precies waarom en hebben helemaal geen reviewers als ik nodig om de game wel of niet aan te prijzen. Laat je dus niet afleiden door het lage cijfer en tel er gerust minstens 3 punten of meer bij op als je vroeger geweldige tijden hebt beleefd met deze game.