Bij en Rogue-like Deckbuilder ontkom je niet aan de vergelijking met het fantastische Slay the Spire, een game waar onze Jos al jaren aan verslaafd is. Weet One More Gate: A Wakfu Legend hem net zo te bekoren of is de game de zoveelste vergeefse poging? Sinds Jos anderhalve week bezig is met de Early Acces-versie hebben we hem eigenlijk geen moment meer gesproken. Meestal is dat een goed teken en daarnaast is het fijn dat het daardoor eens lekker rustig is op de redactie.
Slay the Spire
Vier jaar geleden was ik nog een maagd op het gebied van Rogue-like Deckbuilders, maar dat veranderde snel. De game is beschikbaar op Game Pass en daar heb je zo’n reward-systeem waarbij je uitdagingen moet voltooien voor punten. Een van die uitdagingen was een achievement behalen voor Slay the Spire en na een paar minuten spelen werd ik compleet verliefd op de game. De opzet is simpel; je bouwt een verzameling kaarten op, die je inzet tegen allerlei monsters. Per beurt krijg je random vijf kaarten van je stapel en daarmee kun je bijvoorbeeld aanvallen, maar ook tegenaanvallen blokken. Sommige kaarten werken weer goed met andere kaarten en je kunt ook nog eens relics verzamelen, die jouw kaarten op verschillende manieren kunnen complementeren.
Naast vijanden kom je ook plaatsen op je map tegen waar je bijvoorbeeld kaarten kunt verwijderen, upgraden of nieuwe relics kunt vergaren. Telkens kies je weer een kaart of relic, waarbij sommige keuzes ook een negatief effect met zich mee kunnen brengen. Als je de uiteindelijke baas hebt verslagen of dood bent gegaan, begin je weer opnieuw met het verzamelen van kaarten. Doordat alles random gegenereerd is, is elke speelsessie anders en dat maakt dat geen twee potjes hetzelfde zijn. Op de een of andere manier is het superverslavend en mijn hele gezin is er gek op. Het is bijvoorbeeld heerlijk om een album of playlist op de achtergrond aan te zetten van je favoriete muziek, voor de ultieme ontspanning.
De game wordt al bijna vier jaar dagelijks op z’n minst eventjes gespeeld en is niet meer weg te denken uit het thuisbeeld. Telkens kijken hoeveel de monsters gaan aanvallen en hoeveel blok je in je handen hebt; het bleek ook enorm goed te zijn voor de rekenkunsten van onze dochter! In de tussentijd zijn er verschillende Rogue-like deckbuilders uitgekomen, die soms hetzelfde proberen of een complete twist aan de gameplay geven, maar geen een kwam in de buurt van de kwaliteit van Slay the Spire.
Veelbelovend
De reden dat ik eerst even wat wilde vertellen over Slay the Spire is duidelijk; die game heeft de lat zo hoog gelegd voor de concurrentie en je ontkomt dus niet aan de vergelijking bij nieuwe games uit hetzelfde genre. One More Gate: A Wakfu Legend is de eerste game die nog wel eens in de buurt kan gaan komen van Slay the Spire, terwijl het die game duidelijk als inspiratie heeft gebruikt. Veel werkt ook precies hetzelfde, waarbij je elke keer vijf kaarten trekt van je kaartenstapel en je met die kaarten aanvalt of blokkeert. Daarnaast word je regelmatig tot keuzes gedwongen, waarbij je vaak te maken krijgt met negatieve (of positieve) effecten.
One More Gate: A Wakfu Legend doet in basis hetzelfde als Slay the Spire, maar er zijn wel veel verschillen in de keuzes en uitwerking van de gameplay. Allereerst loop je daadwerkelijk met een personages door de levels heen, waar je in Slay the Spire alleen maar aan het klikken bent. Ondanks dat het prettig is dat je iets meer binding krijgt met je personage, is het voor het genre ietwat overbodig. Het kost namelijk meer tijd om naar het volgende level te gaan, wat een behoorlijke impact heeft op de honderden uren gameplay die je uit zo’n titel kan halen. Het zijn gelukkig niet echt grote afstanden die je af moet leggen en het zal alleen de doorgewinterde Slay the Spire-speler opvallen.
Waar je in Slay the Spire de vijand kiest die je aan wilt vallen, val je in One More Gate: A Wakfu Legend altijd de eerste vijand aan, tenzij je kaart anders aangeeft. Zo kan het dus voorkomen dat je tegen drie monsters vecht, waarbij de sterkste en grootste van de drie vooraan staat en je daardoor de achterste twee niet kunt aanvallen, tenzij je een kaart hebt met ‘raak alle vijanden’. Gelukkig bestaat er ook een kaart waarbij je de voorste tegenstander een plekje naar achteren kunt duwen, waardoor je de focus legt op de kleinere vijanden. Deze vijand zou tevens proberen weer vooraan te komen staan, maar die move kost hem een hele beurt, waarbij hij niet aanvalt. Het is vaak fijn als je eerst de kleine vijanden verslaat, zodat ze niet meer met meerdere tegelijk aanvallen. Dit is een leuke twist op de sterke formule en dwingt jou na te denken over je tactiek.
Kaarten en relics
Je bouwt een verzameling kaarten op, maar in tegenstelling tot Slay the Spire, behoud je de verzamelde kaarten voor volgende sessies. Hierdoor begin je dus niet steeds op ‘nul’ en maak je dus progressie van sessie naar sessie. Je merkt ook dat de game daar op ingericht is, want je zal in het begin een paar keer dood moeten gaan om uiteindelijk bij de baas te komen en die ook nog eens te verslaan. Door je kaarten tussen de sessies door te upgraden word je steeds sterker en zonder die upgrades kun je fluiten naar je overwinning.
Je hebt de keuze uit verschillende kaarten in One More Gate: A Wakfu Legend. Natuurlijk zijn er de standaard aanvals- en verdedigingskaarten, maar ook kaarten die iets toevoegen aan een aanval. Zo kun je de monsters duizelig maken, waardoor ze hun aangekondigde plan niet meer uitvoeren. Sommige aanvalskaarten vergiftigen de vijanden, waardoor er elke beurt wat HP van hen afgaat. De verdedigingskaarten laten je de aanvallen van de vijanden blokken en niet gespeelde kaarten blijven in je hand. Met een speciale kaart kun je tijdens je beurt andere kaarten boosten, waardoor je bijvoorbeeld meer HP kunt uitdelen. Het fijne is dat je met die kaart ook je verdedigingskaarten sterker kunt maken. Als vijanden je in de aankomende beurt bijvoorbeeld niet gaan aanvallen, kun je er alvast voor kiezen je verdedigingskaarten sterker te maken, want dan heb je meer blok voor de volgende beurt.
De relics hebben min of meer dezelfde uitwerking als in Slay the Spire, waarbij je bijvoorbeeld vanaf de eerste beurt een x-aantal blok hebt of vanaf de derde beurt damage uitdeelt aan alle vijanden. Het verschil is echter dat er vijf verschillende categorieën aan relics zijn en dat je er niet meer dan één per categorie kunt bezitten. De relecis kun je overigens wel upgraden, wat weer een extra laag aan keuzes toevoegt, maar deze zijn alleen voor de huidige speelsessie. Zodra je doodgaat of het einde hebt bereikt, raak je deze weer kwijt.
Presentatie en gameplayloop
In One More Gate: A Wakfu Legend speel je met één personage, waar je bij Slay the Spire kunt kiezen uit verschillende figuren, met elk een verschillende kaartenset en uniek mechanisme. Je speelt dus altijd met dezelfde kaarten en speelt uiteindelijk verschillende omgevingen vrij. Hier komt ook gelijk een potentieel probleem om de hoek kijken; verveling. Natuurlijk, het is erg leuk dat je kaarten steeds sterker worden na elke sessie en dat je dus een binding krijgt met je set, maar een verschil in mechanismes houdt zo’n deckbuilder fris. Ook in de omgevingen zelf kan de verveling op de lange duur toeslaan, aangezien er weinig variatie in de vijanden zit. Dit kan natuurlijk nog veranderen, aangezien de game nog in Early Acces zit, maar het maakt me ietwat bezorgd over de uiteindelijke aantal uren die je in het spel kunt steken zonder het zat te worden.
In de eerste omgeving loop je door een soort Nederland met windmolens en landschappen, terwijl je vooral schaapachtige en ratten inelkaar mept. Deze komen in allerlei verschillende sterktes en maten, maar ze zien er verder min of meer hetzelfde uit. Je moet best wel wat levels doorlopen voordat je bij het einde bent en na een paar sessies betrapte ik mijzelf op de gedachte: ‘Jeetje, nog meer schapen’. Ergens op de map kom je trouwens een tussenbaas tegen, die er hilarisch sterk uitziet en een andere tactiek met zich meebrengt. Ook kun je een keer een tegenstander tegenkomen die zichzelf na een aantal beurten zal opblazen, maat verder vecht je vaak tegen dezelfde soort vijanden. Een van de sterkste aspecten van Slay the Spire is juist de variatie in vijanden, die allemaal een andere tactiek vereisen. Helaas is dat nog niet het geval in One More Gate: A Wakfu Legend. Gelukkig is er in deze vroege versie ook nog een kerkhofomgeving, waar je dan weer vooral tegen slangen vecht.
Overigens zien de vijanden er wel creatief uit en hebben ze stuk voor stuk geinige presentaties, waarbij er veel aandacht is besteed aan de sterfanimaties. Bij dit soort spellen zal je niet snel van je stoel worden geblazen van de graphics, maar toch ben ik vaak lelijke game in het genre tegengekomen. One More Gate: A Wakfu Legend is prettig om naar te kijken en laat je soms lachen om bepaalde tegenstanders. De kaarten zelf zijn ietwat simpel, waarbij de kleuren aangeven wat voor soort kaart het is en er een kleine afbeelding aangeeft wat voor actie het is. Het is in ieder geval erg overzichtelijk, maar verwacht verder geen mooie plaatjes op de kaarten.
Perfect
Zoals gezegd heb je steeds vijf kaarten in je handen en net als in Slay the Spire heb je in de eerste beurt 3 ‘energy’, in One More Gate: A Wakfu Legend heet het ‘Wakfu’. Bepaalde kaarten kosten 1 Wakfu , andere meer. Na al je Wakfu te hebben verspeeld, is je tegenstander aan de beurt. Het verschil met Slay the Spire is echter dat je na elke beurt een extra Wakfu krijgt, totdat je er vijf hebt. Als je dan alle vijf de Wakfu verspeeld dan heb je een perfect en mag je een extra perfect-kaart spelen. Dit is een krachtige kaart, die je ook kunt upgraden en bijvoorbeeld een vijand keiharde klappen geeft, of een minder harde klap uitdeelt aan alle vijanden. Dit gaat gepaard met een fraaie animatie en de nodige rumble op je controller, waardoor de klappen echt krachtig aanvoelen.
Dan komt dus weer het principe naar boven van ‘welke vijand staat vooraan’, want stel je eens voor dat de eerste vijand 40 blok heeft. Je perfect-kaart heeft bijvoorbeeld een aanval van 40 en dus zal het weinig impact hebben op de battle. Zorg en dan ook altijd voor dat je de ‘schuif de vijand opzij’-kaart in je hand houdt tot aan de beurt van de perfect. Later in het spel krijg je ook meer keuzes als het aankomt op perfect-kaarten, die allemaal zo hun voor- en nadelen hebben. Houd er wel rekening mee dat je wel alle vijf Wakfu hebt gebruikt, want anders kun je de perfect-kaart niet spelen.
Voorlopige conclusie
One More Gate: A Wakfu Legend heeft het de potentie op zijn minst bijna net zo leuk te worden als Slay the Spire, al moet er dan wel wat meer aan de variatie worden gedaan. De gameplayloop is in orde, maar dreigt na verloop van tijd ietwat saai te kunnen worden wegens een gebrek aan verschillende vijanden en de daarbij veranderende tactieken. Dat neemt niet weg dat One More Gate: A Wakfu Legend een aantal leuke, subtiele twisten toevoegt aan het verslavende genre. Als de variatie en balans wat uitgebreid wordt, dan zal deze game jarenlang dagelijks gespeeld gaan worden op de redactie.