Kennen we La Noire nog? Die detective game die eigenlijk best goed was. NWTD is ook zo een soort detective titel, enkel is de setting wat anders en dat maakt het zeker wel interessant. Want hoe ga jij leven in een wereld waar doodgaan eigenlijk niet zoveel uitmaakt, althans, zo lang je geld hebt.. Dit is de wereld waarin geleefd wordt, een wereld waarin de rijke eeuwig leven en jij een politie agent die er niet zo lekker op staat. Het heeft alles voor een heerlijke titel.
Als we kijken naar het speelveld aan games, zien we veel grote titels, snelle shooters en meer van dit, de Poolse ontwikkelaar Critical Games dacht er anders over en trapte op de rem. De game geeft je daarmee een unieke spel ervaring en dat is echt wel even verfrissend in deze tijd. Veel games lijken zo erg op elkaar dat het vervelend wordt, Nobody wants to die is voor mij met niks te vergelijken. Dat voelt goed, helaas trekt de game het niet helemaal tot het einde, het wordt namelijk wat traag en pakt niet echt lekker door.
De game speelt zich af in een cyberpunk achtige setting, zoals gezegd met geld kan je blijven leven en dit gebeurt doormiddel van de Ichorites, hierop staat zeg maar je bewustzijn in opgeslagen. Deze worden opgeslagen en als er betaald is weer overgezet in een nieuw lichaam. Wij zijn James een detective, welke lekker aan de drank zit en zijn dagen rustig weg rookt als hij uitkijkt over de stad. Hij krijgt de taak om een misdaad te onderzoeken met zijn nieuwe partner, Sara. Al snel wordt duidelijk dat er meer aan de hand is dan een zelfmoord. Je raadt het al, je raakt verwikkeld in een diep dal en je komt er niet zomaar uit. Als je denkt dat er een doorbraak is, komt er wel weer iets om de hoek om je af te leiden.
Nobody wants to die is een speurtocht door een wereld waarin het moraal eigenlijk wordt gemanipuleerd door de macht. Het verhaal behandelt veel politieke thema’s, sociale klassen, machtsmisbruik en een niet goed werkend rechtssystemen. Dit is een wereld die ver verwijderd is van de ideale toekomst waar we van hebben gedroomd. Ondanks alle technologische vooruitgang is het een tijd die eigenlijk jaren is terug gezet.
De uitstekende soundtrack draagt veel bij aan het onderdompelen in de setting. Het brengt veel eerbetoon aan noir-detectivefilms uit de jaren 40 en 50. Het is uiterst rustgevend in zijn langzame, sombere composities. Muziek was iets waar de ontwikkelaars niet op hebben bezuinigd.
Het enige grote nadeel van dit spel voor mij is het script. Hoewel het zijn momenten heeft, slaagt het er uiteindelijk niet in om de speler volledig in de wereld te betrekken. Er is veel informatieoverdracht aan het begin, wat echt als teveel kan aanvoelen, daarnaast wordt er zoveel onzin gegeven, dat je misschien makkelijk de aandacht kwijt raakt. Ondanks dat het spel slechts ongeveer 6 uur duurt, voelt het tempo soms pijnlijk traag aan. Voor mijn gevoel ben ik uren bezig, terwijl het net een missie is van een half uur. Zie hieronder een aflevering :
Helaas is het plot te inconsistent en mist het de nodige fundamenten om belangrijke verhaallijnen echt op te laten vallen. De karakterontwikkeling is oppervlakkig en mist enige diepgang. Veel van het verhaal richt zich op de relatie tussen James en Sara, maar hun band voelt nooit echt, dit is toch jammer, aangezien zij zijn gesprekspartner is. Hoewel het spel probeert James meer karakter te geven met een tragisch verleden, kon ik mezelf er niet toe brengen om er echt in te investeren. De game springt een beetje heen en weer tussen het onderzoek, je partner en jezelf. Het raakt geen van die onderwerpen echt goed aan.
Het helpt ook niet dat de stemacteurs minder dan ideaal zijn. Zinnen die na elkaar komen, voelen alsof ze op verschillende dagen zijn opgenomen, omdat de uitvoerders snel van toon veranderen uit het niets.
Maar, de game draait dan wel eventjes op Unreal Engine 5 en is een visueel spektakel. Atmosferische verlichting, hoogwaardige texturen en gedetailleerde deeltjes- en neveneffecten brengen de setting echt tot leven. Er zijn meerdere momenten waarop het spel je gewoon laat genieten van de stadsgezichten. Het ziet er echt uit als een levende, ademende wereld. De art direction combineert een mix van retro en hedendaagse elementen, wat een gevoel van tijdloosheid geeft. Ik speelde de game op de PS5 en over mijn tv, het was een waar spektakel.
De gameplay daarentegen is vrij makkelijk te noemen. De game is volledig lineaire en je loopt door de wereld, hebt een interactie met items, vervolgens krijg je wat commentaar en krijg je soms een video. Het belangrijkste aspect van Nobody Wants to Die zijn de onderzoeksscènes. Je gebruikt een reconstructor, een UV-lamp en een scanner om de plaats delict te onderzoeken, waardoor je kunt terugspoelen en zien wat er is gebeurd. Degenen die de Batman Arkham-games hebben gespeeld, zullen dit zeker herinneren. Het jammerlijke is dat het spel je zwaar bij de hand houdt. Het voelde niet alsof ik iets oploste. Ik werd gewoon naar de exacte plek gewezen waar ik moest zijn en waarop ik moest klikken.
Het keuzesysteem biedt een redelijke mate van herspeelbaarheid, gezien hoeveel het spel benadrukt hoe bepaalde beslissingen de uitkomst van het verhaal zullen beïnvloeden. Maar het hangt echt af van hoeveel je klikt met het verhaal om mee te beginnen. Er zijn verschillende opties in gesprekken en die geven dan een andere uitkomst. Ik heb het één keer door gespeeld en dat vond ik dan wel voldoende.
Al met al is het echt wel een fijne titel, het speelt relaxt en het ziet er ontzettend goed uit. Maar het mist een stukje in de productie dat het echt fantastisch zou maken. Maar zoek je iets voor de winter dagen of het najaar om lekker languit te spelen? Dan is dit top.
