Geremasterde versies van games worden meestal puur voor de fans gemaakt, terwijl er maar zelden nieuwe gamers worden aangetrokken. Ook de Enhanced Edition van Neverwinter Nights valt in die categorie en daar is is eigenlijk niets op tegen, want fans van weleer kunnen zo deze game van Bioware herleven op de meest klassieke manier. De vraag is natuurlijk of deze remaster ook voor de fan nog stand houdt in 2020 en of deze ook nog eens redelijk speelbaar is op de consoles.
Voor wie zijn remasters van oude games gemaakt?
Neverwinter Nights is niet de eerste game die zo’n trouwe remaster heeft gekregen en zal ook zeker niet de laatste zijn. Zo kregen we eerder Enchanced Editions van onder andere Baldur’s Gate en hebben oude series als Shenmue ook inmiddels een remaster gekregen. Wat mij opvalt bij al deze remasters is dat er naast een licht grafische verbetering weinig is veranderd aan de besturing en beleving van de game. Dit zou je natuurlijk als hardcore fan kunnen toejuichen en er is zeker wat te zeggen over het in stand houden van de oude game. Toch geven deze games mij vaak het idee dat er meer mee gedaan had kunnen worden, zonder dat dit ten koste had gegaan van de beleving. Sommige van deze titels stonden in de tijd van release juist bekend om hun vooruitstrevende besturing of ‘moderne’ user interface.
Kijk bijvoorbeeld eens naar Halo: Combat Evolved in Halo: The Master Chief Collection. Allereerst heeft men daar veel tijd gestoken in een tweede laag van graphics, die tegelijkertijd naast de oude graphics draaien. Hierdoor kun je switchen tussen oude en nieuwe graphics, maar ik kan mij voorstellen dat niet iedere ontwikkelaar hiervoor de tijd en middelen heeft om dit toe te voegen aan hun oude games. Waar het mij omgaat is de besturing van Halo CE, waarbij je kunt kiezen tussen ‘classic aim’ en ‘modern aim’. Het verschil tussen de twee is dat je bij de ‘classic aim’ je crosshair niet vloeiend over een lijn kan laten bewegen, omdat de knuppeltjes van oude controllers minder hoeken bestreken dan de huidige. Met de ‘modern aim’ is dit aangepast en heeft dit de gameplay verbeterd, omdat je preciezer bent in het mikken op tegenstanders. Daarnaast kun je deze optie uitzetten als je liever niet wil dat de game is aangepast.
Bij games als Neverwinter Nights is het erg belangrijk dat de besturing meewerkt aan de ervaring, want je gaat nogal wat uren aan de slag met deze game. Zodra simpele bezigheden als het managen van je inventory een worsteling wordt, zul je weinig plezier gaan beleven aan een game die nogal draait om dit soort bezigheden. Helaas gaat dat dan weer ten koste van de ervaring en het verhaal van de game, terwijl daar weer juist niets mee mis is. Natuurlijk is een bijna 20 jaar oude game flink verouderd, maar wat aanpassingen aan de besturing hadden deze game toch weer een nieuw leven in kunnen blazen. Nu speelde ik deze game op Xbox One en ondanks dat zo’n game altijd beter werkt met een combinatie van keyboard en muis zul jij jezelf constant afvragen waarom de console-versie niet wat gebruiksvriendelijker is gemaakt. Sowieso is deze remaster vooral voor de fans van weleer en deze fans zullen de game uiteindelijk op een PC willen spelen. Aan de andere kant juich ik het altijd toe als je als gamer zelf de keuze hebt op welk platform je het wil spelen en heeft Beamdog ons dus verschillende opties gegeven.
De gasten, de knakker en de griet
Neverwinter Nights is een RPG van Bioware en kwam uit in de zomer van 2002. Sindsdien zijn er verschillende versies van de game uitgebracht en staat de serie hoog aangeschreven. Trent Oster is de grote man achter de Neverwinter Nights-franchise en werkte destijds voor Bioware, maar inmiddels heeft hij zijn eigen Beamdog opgezet. Beamdog houdt zich tot nu toe vooral bezig met remasters van oude RPG’s, waaronder Balder’s Gate en Planescape: Torment. Stuk voor stuk zijn deze titels flinke klassiekers met een grote naam en is het fijn dat men deze titels weer beschikbaar heeft gemaakt voor nieuwere generatie hardware.
In Neverwinter Nights begin je met een zelfgemaakt personage en zoals gebruikelijk kun je een keuze maken uit allerlei klassen en special powers, terwijl je naar wens punten geeft aan bepaalde eigenschappen. Je kent het wel; ga je bijvoorbeeld voor kracht, magie of spendeer jij graag jouw punten aan meer sociale eigenschappen? Vervolgens geef je deze knakker of griet een naam, om daarna het avontuur aan te gaan in de wereld van Neverwinter. Helaas zijn veel gasten om je heen ziek of stervende door de pest en al snel word je op pad gestuurd om de Waterdhavian creatures terug te halen, zodat men de medicijnen kan maken die men nodig heeft. Dit gaat natuurlijk niet zomaar en onderweg word je aangevallen door een mysterieuze sekte die verantwoordelijk is voor de verspreiding van de pest. Wie zijn deze vreselijke figuren en gaat wat zegt dit over het lot van jouw soort? Het vermakelijke verhaal ontpopt zich op een uitgebreide manier in een game waar je tientallen, zo niet honderden uren vrije tijd kunt stoppen. Dit is altijd al de kracht geweest van games als Neverwinter Nights en daar is in deze remaster niets aan veranderd.
Het verhaal zit vol met de bekende clichés uit het genre, maar het zijn juist games als Neverwinter Nights die deze clichés in het leven hebben geroepen. Vergelijk het maar met de eerste Alien-film. Als je deze als nieuweling kijkt zul je vaak het idee hebben dat je de scenes in talloze andere films voorbij hebt zien komen, terwijl die allemaal Alien als inspiratiebron hebben gebruikt. Zo zit dat ook bij Neverwinter Nights, al moet daarbij wel gezegd worden dat deze game is gebaseerd op de 3rd edition van een episch bordspel (Dungeons & Dragons). Zoals eerder gezegd zijn deze invloeden inmiddels standaard geworden, maar als je weet dat dit een van de grondleggers was zul je merken dat je meerdere malen in de game respect zult hebben voor het Bioware van die tijd.
Gameplay en graphics
Het idee van Trent Oster was om de het systeem achter Neverwinter Nights te baseren op die derde editie van de regels van Dungeons & Dragons en daardoor gooit de computer als het ware met dobbelstenen om de uitkomst van jouw battles te bepalen. Door middel van een dobbelsteen met 20 kanten te laten rollen wordt bijvoorbeeld eerst bepaald of je jouw tegenstander raakt en vervolgens worden er meerdere dobbelstenen gerold om te bepalen met hoeveel kracht dat was. Je kunt begrijpen dat dit soort toevoegingen met gejuich werden ontvangen door spelers van Dungeons & Dragons. Het is misschien leuker om met een grote groep vrienden een weekend lang het bordspel te spelen, maar als je alleen thuis bent is daar geen reet aan. Perfect dus dat men de principes van Dungeons & Dragons heeft weten te stoppen in dit spel en in die tijd was dat dus net nadat die regels waren toegepast op het bordspel. Inmiddels is men al wat regelaanpassingen verder bij het bordspel en zijn de regels van 2000-2002 niet meer up to date.
Zelf heb ik als 22-jarige in die periode de nodige uren ‘verloren’ in het geweldige Neverwinter Nights, maar zelfs ik vond het erg lastig om wederom tientallen uren in de game te stoppen. Ondanks mijn ervaring raakte ik constant in de knoop met de besturing en besefte ik dat dit met wat kleine aanpassingen niet zo groot blok aan het been had geweest, waardoor je jouw aandacht verder volledig had kunnen richten op het sterke verhaal. Het managen van je inventory is traag en omslachtig en is verder niet opgezet met een controller in het achterhoofd. Nu raad ik een controller in je achterhoofd sowieso al af, maar het is tergend als je minuten bezig bent met alleen maar het verkopen van je items of het verwisselen van bijvoorbeeld je kleding. Gelukkig beweeg je jouw personage met de linker thumbstick van de controller en dat werkt zoals het zou moeten, maar de actieknoppen reageren soms niet en brengen je daardoor in de problemen op drukke momenten. Uiteindelijk verloor ik hierdoor veel te veel HP, waardoor ik op veel momenten gefrustreerd zuinig aan moest doen met mijn risico’s.
Als je de deze enhanced edition naast de originele game uit 2002 legt zie je overduidelijk dat de remaster er veel beter uitziet en daarnaast, maar dat er ook weinig is aangepast aan de kwaliteit van de texturen en draw distance. Hierdoor komt alles nogal leeg en flets over, terwijl de game hier had kunnen ‘shinen’. Stel je voor dat de texturen scherp waren geweest en de afstand dat je kunt kijken een stuk verder. Ondanks dat de resolutie iets hoger ligt krijg je hierdoor nergens het gevoel echt met een enhanced versie bezig te zijn. Het vervelende is dat dit soort dingen de game juist in de weg zitten, maar het zal vast niet makkelijk zijn om zo’n oude game aan te passen.
