Mosaic is een game die het allemaal even wat anders doet dan de gemiddelde andere game en zet een depressie op geslaagde wijze neer. Verwacht in deze game geen actie, maar sfeervolle momenten die ook mensen met een depressie helpt om iets te kunnen relativeren. Ben jij iemand die kan genieten van een langzame film waarbij de schoonheid zit in de negatieve dingen? Dan moet je Mosaic gespeeld hebben, want je zult genieten van alle metaforen en herkenbare momenten die bij een depressie komen kijken.
De wekker van je telefoon maakt je wakker, terwijl er deprimerende berichten voor je klaar staan. ‘Een vriendelijke mededeling van je baas: Je presteert onder het gemiddelde en nog veel minder dan onze beste medewerker. Vanavond wil ik een betere prestatie zien’. Daarnaast zeurt een vriend dat hij jou een slechte vriend vindt en dat het van hem niet meer hoeft. Eenmaal opgestaan ligt de rekening van de huur op tafel, die laat zien dat je een huurachterstand hebt. Geen nood, want als je de rekening scant met je telefoon kun je de achterstand gelijk betalen. Helaas blijkt je in het rood te staan en kun je de rekening niet betalen. Bij de volgende huur komen er extra kosten bij dus dat maakt het er ook niet vrolijker op. Dan maar wat eten pakken uit de koelkast….maar die is leeg.
Onderweg naar je werk zie je een prachtig mooie vlinder, wat lief! Je besluit de vlinder te volgen en vol bewondering laat je hem niet aan je ogen te laten ontsnappen. De grote grijze stad is vol met grijs geklede mensen die liever op hun telefoon kijken dan oogcontact met jou maken, laat staan een praatje maken. Het laat je helemaal alleen voelen en dan is het extra mooi om zo’n prachtig gele vlinder te zien in zo’n moedeloze omgeving en uitzichtloze situatie. Sierlijk vliegt de vlinder door de straat, terwijl jij hem achtervolgt vanaf de andere kant van de weg. Ondertussen vliegt de vlinder door een bouwplaats heen en weet het met steeds meer moeite zichzelf in leven te houden, totdat hij door een ventilator in vele stukjes wordt gescheurd….
Het leven is keihard en Mosaic laat je dit voelen door minder leuke aspecten van het leven in beeld te brengen met veel gevoel voor het probleem van het thema zelf. Het is misschien wat overdreven aangezet, maar mensen die behoorlijk wat in hun leven hebben meegemaakt terwijl ze zich alleen en onbegrepen voelen zullen zich snel verbonden voelen met de game. Daarnaast geeft het je inzicht in de struggles die sommige mensen moeten doorstaan en waar er genoeg voorbeelden zijn van mensen die daar nooit meer uitkomen. Mosaic heeft de oplossing niet, althans niet in de preview-versie, maar daar gaat het ook niet om. Hoe komt het dat er mensen zijn die liever slapen dan dat ze wakker zijn? Wat gaat er door iemand heen die de wanhoop nabij is? Hoe reageren je zintuigen op een ellendig gevoel of leven, terwijl elke stap vooruit eigenlijk twee stappen achteruit zijn?
De oplossing van zo’n probleem begint met het bespreekbaar maken ervan. Meestal worden dat soort thema’s veel uit games gehouden of ze worden vaak verkeerd neergezet. Het is ook niet makkelijk om dit overtuigend te vertalen naar een game en tegelijkertijd de gamer interesseert te houden in het geen wat op het scherm allemaal voorbijkomt. Eenzaamheid, depressie en bijvoorbeeld hopeloosheid zijn juist thema’s waar veel mensen direct of indirect mee te maken krijgen en het kan inzicht geven in het gedrag van de persoon in kwestie. Het mooie is dat de lichtpuntjes in een somber leven soms in de kleine dingen zitten en de game neemt dat letterlijk. Wijk van de paden af, vol het licht en geniet van de onverwachte acties die het leven je alsnog kan voorschotelen. Het zal geen oplossing zijn, maar het geeft de game euforie-momenten in snack-size die oprecht heerlijk aanvoelen.
Mosaic ziet er werkelijk prachtig uit in al haar simpelheid, klinkt betoverend diep tijdens momenten van oneindige vlakheid en vindt subtiele humor in uitzichtloze triestheid. Deze drie factoren helpen vullen elkaar op briljante manieren aan en zorgen ervoor dat JIJ in de wereld van Mosaic zit en dat je toch anders naar het leven gaat kijken, ongeacht jouw achtergrond. Misschien is het omdat ik inmiddels bijna 40 jaar oud ben en mijn game- en filmkeuze grotendeels anders is dan 20 jaar geleden. Het kan dus zijn dat je dit allemaal leest en denkt: ‘Maar hoe kan dit in hemelsnaam leuk zijn? Ik ga lekker Fortnite spelen’, dan is dat geen probleem. Fortnite is een prima spel en ik kan mij voorstellen dat je een game speelt om fun te hebben met of tegen je maten en niet om je verbonden te voelen met iemand die aan lager wal geraakt is en daar misschien nooit meer uit gaat komen. Maar ben jij die gamer die wel eens een bijzondere game wil spelen die je echt nooit meer gaat vergeten? Dan is Mosaic voor jou.
Vorig jaar speelde ik een preview-versie van Mosaic en dat beviel mij toen al prima en het is fijn om te weten dat de game steeds sterker wordt. Visueel wil de game jouw dag vol routine nog wel eens omzetten in een nachtmerrie, waarbij je bijvoorbeeld blijft plakken onder gigantische schoenen. Geloof het of niet, maar deze momenten zijn voor mij zelf erg herkenbaar en zet het gevoel goed neer. Zelf voel ik mij heel erg ongemakkelijk op het werk en daardoor wordt de weg naar werk elke dag steeds meer een keiharde struggle, terwijl bij thuiskomst de problemen er niet minder op worden. Gelukkig heb ik met schrijven over games het werk gevonden dat bij mij past. Deze game is een ervaring die je gespeeld moet hebben, ook al zit het niet boordevol met gameplay, al moet je een oog hebben voor de schoonheid van ellende.