Het was even geleden dat ik echt een rampenfilm heb gekeken. Vroeger werd je er mee dood gegooid, haha leuke woordgrap, maar even serieus, ze kwamen vroeger veel vaker voor dan dat we ze nu zien. Moonfall trok dan wel meteen mijn aandacht, een in mijn ogen uniek verhaal en een dikke ramp. Het perfecte recept voor een goeie film, klopt dit dan ook en is de uitwerking ook zo goed?
De film volgt Brian Harper, een astronaut voor NASA, die in de ruimte te maken krijgt met een vreemde anomalie. Deze anomalie blijkt voor Brian de grootste ramp te worden want zijn leven is hierna compleet anders. Hij raakt zijn baan kwijt, zijn gezien en moet het maar zien te redden. Natuurlijk is hij dan ook de enige die ons kan redden. Want KC Houseman een amateurwetenschapper heeft namelijk ontdekt dat de maan uit zijn baan is geraakt en richting aarde komt. Nu is het recept in rampenfilms vaak zo dat niemand deze man gelooft en zo ook hier, niemand gelooft KC en hij klopt bij Brian aan. Uiteindelijk merkt ook NASA het op en de rest kan je vervolgens in de bioscoop zien.
Maar wat rest is een plot dat niet heel veel potten kan breken. Je voelt het al aankomen vanaf het begin en je weet dan eigenlijk waar het op uitdraait. Nu ben ik van mening dat als je dit soort films gaat kijken je hem zeker niet kijkt voor het plot of het goede acteerwerk. Je gaat naar dit soort films voor de ramp, de chaos, de destructie. Mocht het anders zijn corrigeer me graag, maar ik geloof dat dat de reden is dat mensen hiernaar toe gaan.
Daarnaast is het acteerwerk in deze film niet van een bijster hoog niveau, dus ga je er niet aan irriteren het hoort bij dit soort B-Films. De film kijkt heerlijk weg, zit vol goeie beelden en de ramp is in mijn ogen leuk gedaan. Ik vind het verhaal om de maan persoonlijk erg leuk gedaan en had ik dan ook nog niet eerder gezien in een film. Voor mij is dit een lekkere wegkijk film als er niks beters is.