Het is 2008 en voor het eerst spelen we Mirror’s Edge, een unieke game die het first person platform een andere kant op stuurde met zijn unieke parkour movement, in een toch minimale wereld. Catalyst probeert het idee een frisse reboot te geven met een grotere wereld en daarbij wat nieuwe bewegingen om het tempo hoog te houden. Slaagt het in deze missie of gaat het rennend ten onder?

Je speel in Catalyst als Faith Connors, het hoofdpersonage uit het origineel. In een korte introductie, waar ze wordt vrijgelaten uit de gevangenis, is het daarna tijd om te doen waar ze goed in is, het rennen, het free runnen over de daken van de City of Glass.

Het verleden van Faith staat een beetje centraal in deze game, EA heeft als doel dat je een beetje met haar te doen krijg en probeert een portret neer te zetten van een sterke heldin met zo haar probleempjes. Zo krijg je gedurende de game diverse flashbacks te zien die toch dit gevoel proberen op te wekken, maar het slaat daar een beetje de plank mee mis. Het voelt hier niet echt aan, het is allemaal zo leeg.

De partners evenmin, deze worden goed gespeeld door de acteurs daar ligt het niet aan, maar er zit geen diepte in, het is een beetje leeg en ze dienen meer als marker naar je volgende missie. Het had voor mij dan ook geen meerwaarde die filmpjes.

Het verhaal van de game draait om het stoppen van de baas van krugerSec, deze heeft als doel een computer virus te activeren, om zo de gehele bevolking te kunnen beïnvloeden. Nu is dat best raar in een game waarin je werkelijk geen enkele inwoner tegen kom. Hier krijg ik dan best een raar gevoel bij, ik moet dus een bevolking redden die ik geen enkel moment van de game gezien heb.

Nu is natuurlijk niet alles kommer en kwal, de game zelf ziet er namelijk erg goed uit. De stad van Glas oogt zeer strak en mooi, heldere kleuren en strakke muren worden afgewisseld met oogverblindende neon borden.

De kracht van de game ligt gelukkig niet in het verhaal, de game moet het hier echt hebben van het Parkour. Faith begint al sterk, eigenlijk zoals we haar achterlieten in deel 1, naarmate we de game verder spelen wordt Faith alleen maar sterker, er is één knop om te klimmen, te springen, en te zwaaien.

Tussendoor komen er wat puzzels om de snelheid even af te wisselen voor wat ouderwets denkwerk. En dit werkt eigenlijk allemaal wel zoals het hoort te werken. Een enkel moment daargelaten, doordat je alles bedien met één knop is het af en toe even hopen dat Faith doet wat jij wilt, zo belande ik al met regelmaat op het asfalt. De bewegingen van Faith zien er strak uit, hier put de game ook een stukje kracht uit, tijdens alles zijn haar handen en benen in beeld, je hoort haar kreunen als je een landing maak op een dak, je wordt zo lekker de game in getrokken door deze kleine details, het moment dat je aanzet voor een grote jump, jup je zit er er echt in.

Wat een fundamenteel gedeelte van de game behuisd is toch wel de combat, de gevechten met de diverse vijanden zijn een bron van frustratie. Er zit namelijk geen enkele logica in de gevechten, althans niet die ik heb kunnen ontdekken. Je beschikt over lichte en zware aanvallen en deze worden gekoppeld aan een ontwijk beweging. Dit gaat nog wel tegen de begin vijanden, maar dan komen de geweren, en nog iets later komen de batons met elektriciteit welke je een beste opdonder geven als je geraakt wordt. Deze vijanden zijn op zich allemaal te verslaan, een beetje gebruik maken van je omgeving en ze vallen zo over de rand of tegen hun collega, het oogt niet heel indrukwekkend meer irritant als Faith niet reageert zoals jij wilt. Het is heerlijk om gewoon als je vol in je run zit wat vijanden tegen de vlakte te werken, deze zijn dan meteen KO, helaas komt het vaak voor dat je in een gebied zit waar er geen ruimte is voor dit soort acties. Hier resulteert het dan in een frustratie gevecht met je controller.

Terug in de game is de aangegeven route, deze geeft je de beste route weer om te nemen, zo worden de objecten weer netjes rood zodat je deze niet mis. Het enige nadeel is als je iets te snel bent, je daarna even mag wachten tot de tracer bij geladen is om jouw weer op pad te sturen. Het haalt dan wel weer wat tempo uit je run en dat is toch jammer in een game die gebouwd is voor snelheid.

De game biedt je genoeg om je even zoet mee te houden, helaas wordt dit alles omwikkeld door een steeds groter wordende frustratie. Waar deel 1 een pareltje was komt Catalyst niet in de buurt van het origineel.