Het lijkt wel een nachtmerrie; elke keer als ik een buitengewoon vreselijke dood sterf, spoel ik weer aan op het troosteloze strand. Terwijl ik mentaal nog niet ben bekomen van mijn eerste ontmoeting met een andere overlevende word ik geacht mezelf weer op te rapen en opnieuw de strijd met de dood aan te gaan. Langzaamaan begint er bij mij het besef te groeien dat DayZ om niets anders gaat dan het uitstellen van je overlijden, wat een bijna filosofische benadering is van de zin van het leven. Uiteraard is dit niet een bijzonder optimistische denkwijze waarbij het glas eigenlijk niet half vol of half leeg is, maar zo eentje waarbij er nooit een glas is geweest. Dat is niet gek natuurlijk, want een zombie-apocalyps gaat je niet in de koude kleren zitten en terwijl ik dat denk begint het ineens keihard te regenen.
Op het strand kom je eigenlijk nooit een goede plek tegen om te kunnen schuilen voor de regen, maar gelukkig zie ik een vuurtoren op loopafstand. Dat is erg prettig, want blijkbaar staat er een vuurtoren op de map en kan ik de boel herkennen als ik hier ooit nog eens in de buurt kom. Ondanks dat ik vrij snel de vuurtoren heb bereikt, blijken mijn kleren meer dan doorweekt door het vreselijke weer. Toen ik vorige keer zo doorweekt was werd ik vrij snel ziek en ik besluit om eens een kijkje in mijn inventory te nemen om te zien of ik hier wat aan kan doen. Nadat ik mij trui uit heb gedaan blijk ik deze te kunnen uitwringen en na bijna 30 seconden uitwringen is mijn trui weer droog. Deze handeling blijkt ook succesvol met mijn broek, maar de spullen die in mijn kleren zitten zijn nog wel nat. De regen is inmiddels opgehouden en niets staat mij nog in de weg om opzoek te gaan naar een dorp of stad, zodat ik eens wat bruikbare spullen kan vergaren.
Trots op een schep
In de verte zie ik een klein schuurtje waarvan de deur nog dicht zit en met veel enthousiasme ren ik er op af, terwijl ik hardop fantaseer over wat er in zou kunnen liggen. Tot nu toe kwam ik vooral gebouwen tegen met open deuren en daar lag meestal niet zo veel in. Net voordat ik eindelijk bij het schuurtje ben aangekomen blijkt moeder natuur nog een ‘regenbuitje voor het stof’ voor mij in petto te hebben en dat is prima, aangezien ik nu snel kan gaan schuilen. Er blijkt een heuse schep voor mij klaar te liggen in het schuurtje en terwijl ik noodgedwongen even moet wachten op de regen, voel ik de bedenkelijke trots die ik heb voor mijn eerste waardevolle bezit. Wat zou ik allemaal met zo’n schep kunnen doen? Natuurlijk zou ik vast ergens een gat kunnen graven, iets kunnen planten of de schep als wapen kunnen gebruiken bij een eventuele confrontatie met andere overlevers. Daar sta ik dan; in een piepklein schuurtje, vastberaden om een prachtig avontuur te beleven met mijn schep, maar het regent nog steeds. Alles wat ik nu kan doen is heel zielig turen uit het kleine raam van de schuur en alles wat ik zie is regen.
Uiteraard begint mijn maag behoorlijk te knorren, terwijl ik niets aan eten of drinken bij mij heb en als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl blijkt het ook nog eens donker te worden. Nadat ik al een kwartier tevergeefs aan het wachten ben op het stoppen van de regen en mijn schep niet eetbaar blijkt, moet ik noodgedwongen toch de schuur verlaten in een laatste poging om in leven te blijven. Het is inmiddels zo donker dat zelfs de beste nachtkijkers niets kunnen zien en ik besluit mijn glowstick in te zetten. Deze zit, naast een wat verband en een stuk fruit, standaard in je inventory nadat je op het strand bent aangespoeld. De glowstick is erg fijn in de nacht, want zonder licht is het erg lastig je succesvol te verplaatsen. Toch moet je uitkijken met het gebruik hiervan, omdat andere spelers je van ver al bijzonder goed kunnen zien in het donker. Nu helpt het mij met het vinden van een zandweg, maar dat is uiteindelijk het enige wat ik kan vinden. Uitgeput, uitgehongerd, onderkoeld, uitgedroogd én doorweekt zit er voor mijn digitale lichaam niets anders op dan als een zak aardappelen levenloos op de grond neer te vallen.
Een auto!?
‘Waarom blijf je deze game eigenlijk spelen?’, hoor ik je vragen. Eerlijk gezegd is dat een hele goede vraag, want tot nu toe ben ik vooral erg snel doodgegaan. Toch wil ik constant weten wat er nog meer te vinden is dan strand en lege huizen en dat zorgt voor een flinke drijfveer om door te gaan. Uiteindelijk wil ik mensen ontmoeten, basissen bouwen en avonturen meemaken die je niet zo snel tegenkomt in andere games. Inmiddels heb ik er toch aardig wat tijd inzitten, terwijl ik nog maar één andere overlever heb gezien. De game vraagt of ik weer wil respawnen en met veel gevoel voor avontuur druk ik op ‘A’. Zodra ik voor de zoveelste keer op het strand aanspoel wordt mijn aandacht meteen getrokken door het geluid van een auto. Een auto!? Met veel enthousiasme ren ik naar het geluid toe en terwijl ik bij een dichtbijgelegen dorp aankom hoor ik dat de auto stopt. Op het moment dat ik stap zet op de geasfalteerde weg klinkt er een keihard schot en met veel gevoel voor drama duik ik achter één van de huizen in de bosjes.
Mijn hart bonkt in mijn keel en verstijfd blijf ik op de grond liggen, terwijl ik voetstappen hoor naderen. Snel bedenk ik welke opties ik hier heb, maar weet ook zeker dat hij mij gaat zien als ik ook maar iets beweeg. Stil blijven liggen is de juiste keuze, want hij blijkt om mij heen te zijn heengelopen, terwijl hij mij niet gezien heeft. Zijn schot heeft blijkbaar de aandacht getrokken van een aantal zombies en die rennen zijn kant op. Na een paar minuten zo te hebben gelegen sta ik voorzichtig op en kijk over een schutting heen naar een huis die omringt is met zombies. Daaruit trek ik een aantal conclusies: hij leeft nog, want anders waren de zombies vast iets anders gaan doen en hij moet nog in dat huis zitten. Met een ‘The Grinch’-achtige grijns op mijn gezicht schiet er een perfect plan in mijn hoofd! Terwijl hij nog in dat huis zit kruip ik richting zijn auto en ben ik van plan het dorp met zijn auto te verlaten. De auto staat niet ver van de zombies vandaan, dus het kruipen gaat voorzichtig en doordacht. Op het moment dat ik bij de auto ben hoor dat een van de zombies ineens een verbaasd geluid maakt en daaruit blijkt dat hij mij heeft gezien.
Zonder te aarzelen ga ik als een speer in de auto zitten en ik krijg de optie in mijn scherm om de auto te starten. De auto start en maakt een hoop geluid, waardoor dit het cruciale moment is om nog levend weg te rijden. De zombies zullen door het geluid worden aangezogen, maar ook de rechtmatige eigenaar van de vierwieler. Zodra ik gas geef draaien de banden meteen, maar de auto lijkt niet van plan zich daadwerkelijk te verplaatsen. Wat ik ook probeer: achteruitrijden, flink van links naar rechts sturen of plankgas; de auto komt niet vooruit. Blijkbaar heeft de eigenaar de auto vastgereden op een stuk rots of iets dergelijks en blijkt mijn geniale plan ineens niets meer waard dan stress, veel stress. Als een idioot stap ik uit de auto en, ondanks dat zombies mij in grote getale als Happy Meal zien, weet ik mij met veel geluk toch los te wringen. Slim als ik ben, besluit ik mij te verstoppen in een ander huis dan het huis dat in de eerste plaats omringt was door de zombies, want daar zit nu eenmaal de eigenaar van de auto. Zodra ik de deur sluit van de gekozen schuilplek slaak ik een diepe zucht en ben ik blij dat ik het overleeft heb. Nu ik toch in het huis ben kan ik net zo goed even checken of er misschien wat bruikbaars in het huis ligt. Zodra ik mij omdraai zie ik dat er verschillende lijken van zombies op de grond liggen en terwijl ik hun lichamen loot gaat ineens de deur van de slaapkamer open en word ik zonder genade door mijn hoofd geschoten door de eigenaar van de auto…
Met beide benen op de grond
Net voordat ik weer respawn op het strand klinkt het geluid van mijn deurbel en blijkt één van mijn beste maten op bezoek te komen. Gelukkig is hij ook een gamer en heb ik met hem achterlijk veel uren gestoken in bijvoorbeeld Minecraft, waardoor ik weet dat hij misschien wel eens interesse zou kunnen hebben in DayZ. Vol verwachting laat ik hem het strand zien en hij verzoekt mij een kijkje te gaan nemen bij de flatgebouwen die we in de verte zien. We blijken uit te komen bij een grote stad en vinden daar het een en ander aan fijne spullen, waaronder een scope waarmee we in de verte kunnen kijken. Hij vraagt of hij even de controller mag vasthouden en met veel plezier loopt hij naar een gebouw toe waar je lekker hoog in kan klimmen. Wij genieten van het uitzicht die je vanaf het gebouw kunt zien en vergapen ons aan de grootsheid van de map. Hij wil wel meer zien van de game en loopt vol enthousiasme richting een ladder, maar druk daarbij niet op het juiste moment op ‘X’ en valt naar beneden. Hierbij breekt hij beide benen, maar is op een of andere manier toch in leven gebleven. Daar ligt hij dan op de grond, terwijl het beeld inmiddels zwart-wit is geworden, omdat hij teveel bloed verliest.
Er is niemand in de buurt om hem te helpen, ondanks dat hij herhaaldelijk via de microfoon om hulp heeft gevraagd. Daar ligt hij dan: op de koude grond in een onbekende stad, terwijl hij weet dat er niet eens een kleine kans is om dit te overleven. De tijd tussen zo goed als doodgaan en daadwerkelijk doodgaan duurt soms erg lang in DayZ, terwijl er niets vreselijker is dan te moeten wachten totdat je helemaal bent leeggebloed. Uiteindelijk sterft hij en het drama is eigenlijk compleet. Overleef je een of andere ramp en spoel je daarna op een of ander strand, dan eindigt je leven zo tragisch na het missen van een ladder. Mijn maat legt de controller even neer en op het moment dat er het besef komt dat er een te lange stilte is gevallen, kijkt hij mij aan en zegt: ‘Ik denk dat ik dit spel ook maar eens ga kopen’.
