Zodra er een oude game in een nieuw jasje wordt gestopt, wordt het gelijk doorgespeeld aan de oudste redactielid zonder nieuwe jas. Juist, Jos mocht weer eens vele uren stoppen in een stokoude game, waarbij er weer eens zwaar geleund wordt op nostalgie. Dan gaat de leesbril op en waant Jos zich in een tijd die al lang en breed vervlogen is, terwijl hij zich afvraagt waarom het leven zo snel voorbij is gegaan. Flink wat uren en tukjes later arriveert hij ’s ochtends vroeg op de redactie, loopt naar een jongere collega (Rick) bij de koffieautomaat en begint vanuit het niets een gesprek met die arme jongen.
DE BESTE IV
Jos: ‘Je kunt een hoop zeggen over vier, terwijl het hier twee was en veel beter is dan alle dertienen bij elkaar’.
Rick kijkt Jos aan alsof er allemaal zwetende kabouters uit Jos’ neus komen glijden en in een flits herinnert hij zich dat zijn collega’s hem hebben verteld ’s ochtends bij de koffieautomaat vooral geen gesprek met Jos aan te gaan.
Jos: ‘Niet dan?’
Rick grijpt snel naar een leeg bekertje om deze te vullen met koffie zodat hij snel naar zijn werkplek kan lopen, terwijl hij alsnog de fout maakt er losjes op in te gaan in een poging Jos met een goed gevoel achter te laten nadat hij hem heeft ontvlucht.
Rick: ‘Ik ben erg blij voor je, Jos, je zal er vast zo je redenen voor hebben’.
De ogen van Jos beginnen te glinsteren alsof hij zich voor het eerst in zijn leven begrepen voelt door een jonger iemand en ziet de poging van Rick als een uitnodiging tot het vertellen van zijn redenen. Rick realiseert zich meteen dat hij een epische fout maakt en uit pure paniek verzint Rick ter plekke een smoes om zichzelf alsnog te bevrijden.
Jos: ‘Nou,…’
Rick: ‘Sorry, maar ..eh.. het internet van mijn werk-pc werkt niet..’.
Jos: ‘Geen probleem, ik loop wel even met je mee’.
Jos wacht heel even totdat ook zijn bekertje vol zit met koffie, terwijl Rick enorm nerveus begint te worden. Waarom zei hij niet gewoon dat hij even alleen moest opstarten in de ochtend? Samen lopen ze in stilte naar Rick’s werkplek, een wandeltocht die, op de een of andere manier, deze morgen veel langer lijkt te duren dan normaal gesproken. Terwijl Jos zich mentaal klaar maakte voor een zeer gedetailleerde uitleg van zijn stelling, maakte Rick zich ondertussen zorgen over zijn leugen en dwaalden zijn gedachte af naar het onvermijdelijke ‘door de mand vallen’ van zijn smoes.
Jos: ‘Het komt hier op neer: ondanks dat ik bij de eerste dertien genoten heb van het ‘Paradigm’-systeem, weet vier het hele gebeuren lekker simpel te houden en laat het je de kleine dingen enorm waarderen. Het is dan ook niet de eerste keer dat men 4 opnieuw doet, maar zoals ze het nu doen, hebben ze vier nog nooit gedaan’.
Rick, die nog steeds geen idee heeft waar Jos überhaupt over staat te wauwelen, wil niet graag dom overkomen en beseft zich dat hij het moment, waarop hij had kunnen vragen waar het in hemelsnaam over gaat, al lang en breed gemist heeft.
Rick: ‘Hoe doen ze dit keer die 4 dan?’
Jos: ‘Door weinig anders te doen dan bij de eerste 4, terwijl andere vieren een beetje de charme weghaalden. Dat terwijl 4 zelf al als een huis staat. Maar zet je pc eens aan, ik zal helpen met je internetverbinding’.
Terwijl je makkelijk de aan-knop van de pc kunt bereiken vanaf een bureaustoel, gaat Rick op zijn knieën zitten, zet hij de computer aan en op het moment dat Jos even niet kijkt trekt hij snel de internetkabel uit zijn pc.
Rick: ‘Ik hoor wel meer mensen zeggen dat ..eh.. de nieuwe 4 zoveel fijner is geworden, je kan er ook steeds meer mee’
Jos: ‘Hoe bedoel je?’
Rick: ‘Nou… dat moet je aan die mensen vragen… Maar kijk ik klik op internet, maar dan zegt ie dat ie het niet doet’.
Jos: ‘Zie het als een meisje van de basisschool…waar je verliefd op was. Jaren later kom je haar weer tegen en dan wil je niet dat ze ineens compleet veranderd is, maar dat ze wel een beetje met haar tijd is meegegaan. Maar je hebt in de tussentijd óók allerlei andere vrouwen ontmoet, waardoor jij je af gaat vragen of jij jouw oude vlam alleen nog maar ziet zitten uit pure nostalgie.’
Jos begint hier en daar met Rick’s muis te klikken als een leek die net wil doen alsof hij er verstand van heeft, wat stiekem meer realiteit dan metafoor is. Na zo’n klik of twaalf weet hij verder ook even geen stappen meer en legt hij de muis weer neer.
Jos: ‘Bel anders Bas van IT eventjes die kan je wel verder helpen.’
Rick: ‘Ja dat is een goed idee… maar volgens mij is hij nog op locatie, dus ik bel hem wel als jij zo weg bent.’
Jos: ‘Nee joh, ik heb hem net nog gezien toen ik hier binnenkwam, maar hij rende snel naar zijn werkplek. Hij sloeg zelfs zijn bakkie koffie over’.
WAT MAAKT VAN FF IV PIXEL REMASTER EEN GOEDE REMASTER?
Rick zat inmiddels zover in zijn leugen dat hij écht niet meer terug kon en besloot de hoorn op te pakken en Bas van IT te bellen.
Jos: ‘Kijk, een goede remaster of remake laat het origineel in ere, zorgt ervoor dat de irritantste dingen wat minder irritant worden en dat het met een scherper beeld goed draait op modernere hardware. De kunst is om de charme van het origineel zó aan te scherpen, dat het zijn kracht niet verliest. Veel remasters maken hierbij de fout de art style niet te begrijpen, waardoor het zijn doelgroep mist. De remaster van een 30-jaar oude game moet vooral de levensduur van de game te vergroten en de spelers van toen als doelgroep hebben, want als je..’
Rick: ‘Ja, hoi Bas, je spreekt met Rick ‘van de vloer…’
Er valt een kleine, ongemakkelijke stilte op de lijn, die uiteindelijk onderbroken wordt door Bas.
Bas: ‘Ja, Rick, zeg het maar’.
Rick: ‘Nou…eh…mijn internet doet het niet’.
Bas: ‘Oké, wat doet ie niet dan?
Rick: ‘Eh… nou… mijn pc krijgt dus geen internet’.
Bas: ‘…en dan bel je mij?’
Rick: ‘Ja, jij bent toch van IT?’
Bas: ‘Ja, daar heb jij dan weer gelijk in, ik kom er wel aan’.
Rick: ‘Dank je wel, Jos en ik wachten wel op je’.
Bas: ‘Is Jos daar ook, dan?’
Rick: ‘Ja die staat hier naast mij’
Bas: ‘Ah, shit!’
Rick hangt op, slaakt een ietwat stressvolle zucht en draait zijn hoofd weer de kant op van Jos, die deze blik meteen aanziet als sein om verder te praten.
Jos: ‘Als je dus een oude game oppoetst is het een utopie om te denken dat de game ook in de smaak zal vallen van ‘de nieuwere gamers’ en als je er teveel aan sleutelt haken de fans van het allereerste uur af. En dat is wat deze Final Fantasy remaster juist zo goed doet, want fans zullen het erg waard…’
Rick: ‘Huh, Final Fantasy? Welke Final Fantasy?’
Jos: ‘Final Fantasy IV PIxel Remaster, dat zei ik je, toch?‘
Rick: ‘Jos, ik ben 18 jaar, je denkt toch niet dat ik ook maar iets weet van die oude Final Fantas…’
Precies op dat moment komt Bas binnengelopen.
Bas: ‘Final Fantasy!?’ Man dat speelde ik nog toen ik op de basisschool zat, toen was dat nog zo’n gave game. Tegenwoordig is het allemaal zo’n gedoe met onherkenbare personages en heeft het voor mij niets meer te maken met de oude, échte Final Fantasy-games.’
Rick: ‘Ja hoor, het is kwart voor negen in de ochtend en ik heb hier weer twee van die oude lullen aan mijn bureau staan! Final Fantasy XV is toch veel beter dan die oude meuk?’
Bas: ‘Daar heb je weer zo’n Millennial, die niet weet wat voor ‘Big Deal’ dat soort games vroeger waren. Die eerste op de Super Nintendo was een van mijn eerste spellen ooit die ik meer dan vijf keer heb uitgespeeld.’
Jos: ‘Dat was eigenlijk dus de vierde Final Fantasy, omdat de eerste twee alleen in Japan werden uitgebracht, maar laat ik nu net bezig zijn met de review van een heuse ‘Pixel Remaster’ van precies die game!’
Bas: ‘Dat meen je niet! Wacht, dan pak ik effe een bakkie erbij!’
Bas holt naar de koffieautomaat, terwijl Rick inmiddels naar zijn bureau aan het staren is met beide handen aan zijn hoofd van de wanhoop. Bij terugkomst zet Bas zijn bakkie koffie op tafel en gaat hij zitten in Rick’s stoel om zijn internetloze pc te troubleshooten.
Bas: ‘Jos, ik heb ooit al eens een remaster gespeeld van deel vier, maar dat was allemaal in lelijk 3D en bijzonder saai, is deze Pixel dinges ook zo saai?’
Jos: ‘Nee, want deze is gewoon in 2D, heeft bijna alles in takt gehouden wat het origineel zo goed maakte en de verbeteringen zijn klein en subtiel , maar hebben een grote impact op het hele geheel. Ondanks dat de muziek en graphics helemaal opnieuw zijn opgebouwd, komt alles natuurgetrouw over en merk je dat deze game juist voor de volwassen geworden basisschoolnerd uit de jaren ’90 is. Alle vijanden zien er goed uit, de menu’s zijn zeer overzichtelijk, dungeons hebben hier en daar wat extra effecten, waardoor er nét dat beetje extra sfeer aan toegevoegd wordt, zónder de ‘feel’ van die omgevingen te veranderen. Ook de muziek is erg trouw aan het origineel en is uitgevoerd door een getalenteerd orkest. Het enige nadeel van de game is dat er soms wat screen tearing ontstaat tijdens het scrollen, maar het is geen game breaker.’
Bas: ‘Dat klinkt goed… man, daar heb ik echt veel te veel uren in gestopt, maar zou het zo weer doen…..Rick, ben je niet helemaal wakker, ofzo?’
Rick: ‘..eh, wat bedoel je?’
GRINDEN, WIE IS ER NIET GROOT MEE GEWORDEN?
Bas toont behoorlijk demonstratief de internetkabel die Rick eerder uit paniek uit zijn pc had getrokken.
Bas: ‘Heb je een late avond gehad, ofzo? Je internetkabel zat er niet in en nu laat je mij helemaal van de derde verdieping naar beneden komen!’
Rick: ‘….eh…ja, dat is stom, zeg!’
Bas: ‘Millennials vinden het altijd erg moeilijk om wat meer moeite te steken in bepaalde dingen. Dat zie je ook terug in de games van nu, je wordt altijd bij het handje gehouden. Als er niet snel iets voorvalt of verzameld kan worden, dan haken ze af. Daarom zou Rick nooit zo’n oude Final Fantasy-game spelen, want er wordt je amper wat vertelt en je moet tijd en moeite erin steken om verder te komen, of niet Jos?’
Jos: ‘Ja, want je botst later in vier op tegen vijanden die je niet kunt verslaan zonder flink te hebben gegrind. Daarom begin ik altijd al vrij vroeg met grinden en dat doe je door gewoon heen en weer te blijven lopen, totdat er een random encounter komt…’
Rick: ‘Saaaaaii!!!’
Jos: ‘Saai of niet; je hebt het nu eenmaal nodig en ze hebben je bij Square Enix een beetje geholpen door de optie de snelheid te verhogen tijdens deze random encounters. Daarnaast moet je even door het begin heenkomen, want alle oude JRPG’s beginnen saai, maar daardoor voel ik mij als speler beloond voor mijn doorzetten en laat het verschil in contrast je later in de game erg machtig voelen. Daarnaast was Final Fantasy 13 pas saai en dan vooral de twee vervolgen daarop!’
Ondertussen heeft Mark, de baas van That’s Gaming, Rick heel hard het woord ‘saai’ horen roepen en komt even een kijkje nemen wat er allemaal aan de hand is.
Mark: ‘Hé, gasten, wat maken jullie een herrie en waarom staan er drie mensen bij een computer. Jullie kosten zo een hoop geld!’
Bas: ‘Rick kreeg zijn internet niet aan de praat en wij hielpen hem, maar blijkbaar zat Rick nog in dromenland en had hij niet eens gecheckt of de internetkabel er wel inzat.’
Mark: ‘Jeetje, dat is weer typisch Rick!’
Rick: ‘Ja, maar Jos viel mij dan weer lastig met een heel verhaal over een Final Fantasy IV-remaster’.
Mark: ‘Ik heb al meerdere remakes gespeeld van het vierde deel, waarom zou je dat nu weer willen spelen?’
Jos: ‘Nee, het is geen remake, maar een remaster. Die andere versies veranderden teveel aan de basis van de oude game, al hadden die wel meer content’.
Mark: ‘Wat bedoel je?’
Jos: ‘Er zaten andere features in de 3D- en Advance-versie, die zitten dus niet in deze Pixel Remaster. Dat is overigens geen groot probleem, aangezien het origineel daarmee netjes behouden blijft.’
Mark: ‘Nou, het zal allemaal wel. Allemaal weer gewoon aan het werk gaan is het advies.’
Mark en Jos lopen samen terug naar hun afdeling, terwijl Mark nog even een goede blik werpt over de redactie, om te kijken of iedereen wel aan het werk is. Nadat ze voorbij de kantine zijn gelopen, nemen ze de lift naar de zesde verdieping en lopen ze samen in stilte door de galerij, die volhangt met foto’s van de beste That’s Gaming-momenten, die het gigantische bedrijf in de afgelopen vijftien jaar heeft beleeft. Net voordat Mark klaarblijkelijk door zijn assistent overgoten gaat worden met de vele belangrijke meetings van vandaag, kijkt hij Jos nog één keer aan.
Mark: ‘En Jos, ga jij ook gewoon eens aan het werk, want met al dat gepraat van jou deze ochtend krijg je geen review gevuld.’
Jos: ‘Nou, dat waag ik te betwijfelen!’