Ik ben toch eigenlijk altijd wel echt verzot op RPGs, een goeie RPG geeft mij het gevoel van een andere wereld, een ander leven. Nu is er dan een nieuwe Dragon Age: Veilguard en ik ga je toch even vertellen of deze game de moeite waard is.
BioWare-games staan eigenlijk wel bekend voor de verhalen, de werelden en de fantasie die ze neerleggen. Dragon Age: The Veilguard, een langverwachte toevoeging aan een van BioWare’s belangrijkste series, is nu terug. Het is een game die je vastpakt en eigenlijk niet meer loslaat, vanaf het begin tot het einde. Het ziet er zo lekker uit. Ik ben weer opnieuw begonnen, het is gewoon zo nice.
De opening van Veilguard zet je meteen middenin de actie, waarbij Rook(het hoofdpersonage) iemand uit een bar smijt en eist te weten waar Neve Gallus is — een van de nieuwe groepsleden van de game. Je krijgt meteen twee opties: de info rustig lospraten bij de arrogante barman of haar cultist-bodyguards volledig in elkaar slaan.
Als een rustig persoon dat ik ben, koos ik natuurlijk om iedereen senseless in elkaar te slaan en daarna grappen te maken met Varric, de langlopende verteller uit de serie, die middenin het gevecht opduikt. Ik weet niet of deze keuze invloed heeft gehad op Rook’s karakterontwikkeling, zoals vroege keuzes dat deden in DA2, maar voor de rest van de game voelde mijn Rook aan als een welwillende idioot die zonder na te denken in gevaar springt. De game gaf zelfs een kleine Telltale-achtige melding: “Varric merkt op dat je problemen graag direct oplost,” wat suggereert dat dit wel een blijvende invloed heeft. Wat ik echt wel cool zou vinden, dan hebben je acties echt leuke consequenties.
Het begin van de game draait daarnaast ook echt om het leren van de game, je moet een ritueel stoppen en dit stoppen zorgt er eigenlijk voor dat alles naar de shit gaat. Solas, is nu wel gestopt, deze kennen we nog uit Inquisition. Maar goed het ritueel is dus wel gestopt, maar nu lopen er twee woedende elfen in de game rond. Het is nu aan jou een team te verzamelen en deze ook te verslaan.
In tegenstelling tot eerdere Dragon Age-spellen, is Rook’s groep in het begin opvallend vriendelijk en ondersteunend. In eerdere delen ontstond er vaak frictie tussen groepsleden, zoals Alistair en Morrigan, of Solas en eigenlijk iedereen. Dit conflict gaf niet alleen diepte aan de personages, maar maakte de relaties dynamischer. In Veilguard miste ik die spanning in het begin, waardoor ik moeite had om echt betrokken te raken. Het kabbelt eigenlijk rustig voort zonder echt enig drama.
Hier komt gelukkig wel verandering in als je wat verder komt in de game en er wat meer karakters bij je team komen. Elk groepslid heeft zijn eigen problemen en daarbij dus ook diepte, dit merk je dan ook in de relatie van de groep.
De game geeft je wat mooie gebieden om in te lopen, deze zijn niet zo overweldigend als de open wereld van Inquisition, maar vullen de game goed. Daarnaast pakken de gevechten een goeie actie volle input en combo’s en ontwijken is bijna de sleutel tot success. Naast dit kan je natuurlijk zelf kiezen hoe moeilijk jij de game wilt maken, er zit voor iedereen wel een graad in. Dragon Age draait voor iedereen om iets anders, zo kan de ene juist genieten van het groeien van het karakter en de mensen eromheen en de ander wilt de gevechten.
Conclusie
Fans van Dragon Age zullen ongetwijfeld al besloten hebben om Veilguard te spelen, en ik kan hen geruststellen: het spel doet recht aan de serie. Hoewel het traag op gang komt, biedt het karakters die je bij blijven, intrigerende groepsdynamiek en een meeslepend verhaal. Nieuwkomers kunnen ook instappen, al zal de impact van bepaalde gebeurtenissen groter zijn voor spelers die bekend zijn met de achtergrond van de serie.
Uiteindelijk draait Veilguard om wat Dragon Age altijd uniek heeft gemaakt: een diverse, excentrieke groep mensen die zich een weg baant door een complexe wereld vol gevaren en mysteries. Dat alleen al maakt de game de moeite waard.