Vorig jaar kon je onze lijst bekijken van beste games allertijden en dit jaar doen we het nog eens een keertje over, maar dan met consoles en handhelds. Een top 100 maken wordt wat lastig, omdat er vele consoles zijn die bijvoorbeeld alleen in Japan uitkwamen en wij geen kans hebben gekregen deze ooit te spelen. Daarom hebben we zoveel mogelijk consoles op een rijtje gezet die vooral in Nederland zijn uitgekomen. Houd er rekening mee dat er begonnen wordt met consoles die misschien niet door iedereen als goed worden beschouwd, maar wel thuishoren in een ultieme top 40. Lees, geniet en schroom je niet jou onvrede over de volgorde te uiten!
40. CD-i – Philips (1991)
We beginnen deze lijst met een console van eigen bodem, want deze CD-i komt uit de Philips-fabriek. Tijdens de opkomst van de cd-rom kon de bedenker van de compact disc natuurlijk niet achterblijven, en zo zou deze multimediamachine de volgende stap zijn voor het bedrijf uit Eindhoven. De CD-i gaf je de mogelijkheid foto’s, films, muziek, educatieve software en games af te spelen en dat was in die tijd heel wat. Er kwamen verschillende versies van het systeem uit, waarvan de eerste versies enorm prijzig waren. De verschillende verkrijgbare controllers waren stuk voor stuk vreselijk, waarvan de afstandsbediening met ‘analoge stick’ en knoppen aan de zijkant met afstand de slechtste is.
Helaas waren de games meestal van een bedroevend lage kwaliteit, met hier en daar wat uitzonderingen. Zo wordt Burn: Cycle gezien als dé top-game en leende het apparaat zich uitstekend voor point-and-click adventures, al had het er daar maar weinig van. Door een deal met Nintendo, waar Philips een SNES cd-rom add-on zou maken in ruil voor een paar licentie-games van Nintendo, kun je een Mario-titel en maar liefst drie Zelda-games spelen! Niet dat deze ook maar in de buurt kwamen van de originele games uit de series, maar het is vooral een grappig stukje geschiedenis. Mocht je een keer niets te doen hebben, zoek deze games eens op YouTube om flink te lachen.
39. Virtual Boy – Nintendo (1995)
Oké, officieel is de Virtual Boy nooit in Europa uitgekomen en daarmee cheaten we een beetje. Het is alleen zo dat deze ‘virtual reality-handheld’ enorm iconisch is onder de nostalgische gamers onder ons en daarnaast een van de weinige console-flops van Nintendo is. Dat dit apparaat ooit daadwerkelijk is uitgebracht is bijzonder fascinerend en daardoor verdiend de Virtual Boy een plaats in onze lijst. Het ontwerp is onbegrijpelijk, aangezien je deze vr-bril niet op je hoofd kunt zetten. Nee, je zet hem op een standaard op een tafel en dan moet je hopen dat je hoofd enigszins op dezelfde hoogte uitkomt als het scherm.
Wat je ook probeerde; nooit was het fysiek comfortabel om met de Virtual Boy te gamen, terwijl het voor je ogen misschien nóg slechter was dan voor je rug. Het scherm bestond namelijk uit precies twéé kleuren, rood en zwart. Op de doos stond al de waarschuwing dat je er niet te lang in moest kijken, maar het was daarnaast amper te volgen wat er op het scherm gebeurde. Er is letterlijk maar een handvol games uitgekomen, waarvan 95% je niet eens een vr-ervaring opleverde. De productie van de Virtual Boy was al snel gestopt en Nintendo lijkt het apparaat uit het geheugen gewist te hebben, want men spreekt er nooit meer over. Bedenk je dan ook nog eens dat de bedenker van de Virtual Boy min of meer alle vrijheid had, nadat hij eerder de GameBoy had ontworpen.
38. 32X – Sega (1995)
Sega’s grootste succes, de Sega Mega Drive, was bezig zijn laatste adem uit te blazen, toen Sega op de proppen kwam met een 32-bit add-on voor hun 16-bit console. Dat terwijl men op dat moment in Japan ook een echte next-gen 32-bit console, de Sega Saturn. Oké, in Europa moesten we officieel nog een jaartje wachten op de Saturn en de Mega Drive was hier een groot succes. Sega dacht dat veel bezitters van de Mega Drive hun console wel eens op zouden willen waarderen, al had men recentelijk nog hetzelfde geprobeerd met een andere add-on (Mega-CD).
Het apparaat werd slecht verkocht en had daardoor maar een klein aantal games, al waren er nog best veel titels in ontwikkeling. Het hielp ook niet dat het aansluiten van de 32X een wirwar aan kabels opleverde, helemaal als je ook bezitter was van een Mega-CD. Deze apparaten hadden elk hun eigen stroomvoorziening nodig, waarbij de kabels eindigden in zo’n oude grote transformatorstekker. Overigens werd de Mega Drive vaak gebruikt voor de achtergronden van de games, terwijl de 32X-hardware de personages op het scherm toverde. Ondanks dat niet alle games voor de 32X slecht waren, waren echt unieke toppers op één hand te tellen. Persoonlijk waren wij het meest onder de indruk van Virtua Racing Deluxe.
37. N-Gage – Nokia (2003)
De mobiele telefoon was begin 2000 in opkomst en Nokia onmisbaar in de ‘GSM-markt’. Het leek niet meer dan logisch dat Nokia ook een poging zou doen om de wereld van games te betreden, zodat het in de toekomst nóg meer mobieltjes kon verkopen. Het resultaat was naast een bizarre gaming handheld ook een enorm onhandige telefoon. Om met de N-Gage te kunnen bellen moest je de zijkant tegen je gezicht aanhouden, terwijl je voor het verwisselen van je games de gehele batterij moest verwijderen. Gelukkig kwamen er later verbeterde versies uit van de N-Gage, al ligt er eigenlijk geen een daadwerkelijk lekker in de hand.
Overigens was het apparaat voorzien van een scherm dat veel langer was dan breed, was het de eerste telefoon met een d-pad en fingeerde twee getallen van toetsenboord als actieknoppen. Daarnaast was de N-Gage instaat 3D-beelden te genereren, iets wat toen een unicum was voor mobiele handhelds. Sega bracht een aantal titels naar het systeem, waaronder Virtua Tennis en SonicN. Ook EA bracht veel van zijn titels uit en was het zelfs mogelijk online tegen elkaar te spelen. Na twee jaar viel het doek voor de N-Gage en dat is best jammer, want ondanks het slechte design was het interessant geweest om te zien wat er was gebeurd in telefoon- en gamesland als Nokia hiermee erg succesvol was geweest.
36. 3DO – The 3DO Company (1994)
Trip Hawkins was een van de oprichters van Electronic Arts en dacht een erg goed idee te hebben; wat nou als je een gameconsole combineert met het VHS-model? Meestal wordt een console door één hardware bedrijf geproduceerd, terwijl je uit verschillende merken VHS-spelers kunt kiezen voor het kijken van films. Het resulteerde in een peperdure console, omdat elk merk hun eigen prijzen hanteerde. Nintendo en Sega verdienden de kosten van de console terug door software te verkopen en konden hun apparaten daardoor veel goedkoper aanbieden. Daarnaast streek The 3DO company ook weer deel op van de winst waardoor het geheel onbetaalbaar werd. Om in het bezit te komen van een 3DO moest je flink in de buidel tasten en daardoor werd het maar weinig verkocht. De controller lijkt een beetje op die van de Sega Mega Drive, al is de d-pad erg stug. Wil je met twee spelers aan de slag? Dan moet je de tweede controller in de achterkant van de eerste controller pluggen!
Stel jezelf anders eens de vraag: heb jij ooit één iemand gekend die in het bezit was van een 3DO? Precies! Het was overigens helemaal geen slechte console, want veel games waren er prima op te gamen. Road Rash en Super Street Fighter II Tubro zijn regelrechte meesterwerken en wist je dat The Need For Speed-serie zijn oorsprong heeft op de 3DO? Het gaat hier om een goed speelbare game, die gezien wordt als verplichte kost voor console-verzamelaars. Toch heeft het systeem maar liefst vier jaar bestaan en is het even de meest geavanceerde console op aarde geweest. The 3DO Company is daarna nog een aantal jaar productief geweest als third party-ontwikkelaar en zijn ze vooral bekend van de Army Men-series. Overigens zijn er eerder dit jaar zo’n 30 licenties van hun games gekocht door Prism Entertainment.
