Het jaar is bijna voorbij, dus leek het ons weer eens tijd om een lijst te maken van de beste games allertijden. Dat is geen gemakkelijke opgave, omdat er zo ontzettend veel goede games zijn uitgekomen in de afgelopen vijfendertig jaar. Toch hebben we op de redactie de koppen bij elkaar gestoken, elkaar voor rotte vis uitgemaakt en de meest emotioneel beladen knopen doorgehakt. Het resultaat is deze uitgebreide lijst en een zeer grimmige sfeer op de redactie.
De regels
Het klinkt misschien ietwat gek, maar om een lijst als deze zo eerlijk mogelijk te laten verlopen moet je juist flexibel zijn. Zo kies je bij sportspellen vaak voor de beste uit de franchise, omdat deze meestal elk jaar worden uitgebracht en soms weinig verschillen van elkaar. Dat terwijl je van franchises als die van Zelda of Mario meerdere games gaat tegenkomen in de lijst, al probeerden wij ook dat tot een minimum te beperken.
Daarnaast spelen verschillende aspecten mee als het aankomt op het kiezen van een game. Games worden dus niet allemaal op dezelfde manier bekeken, omdat de ene game het vooral moet hebben van de impact die het had toen het werd uitgebracht, terwijl andere het juist moet hebben van zijn speelbaarheid of nostalgie. Zo kun je de eerste Mario-game onmogelijk vergelijken met bijvoorbeeld Red Dead Redemption 2, maar je moet toch keuzes maken in zo’n lijst.
Dikke kans dat jij het niet eens bent met de lijst, wij konden op onze kleine redactie al niet eens worden met elkaar, laat staan met de rest van de Benelux. Toch lezen we graag jouw reactie op de lijst, waarin je aangeeft dat wij ongelooflijke droeftoeters zijn, omdat we jouw favoriete game niet in de lijst hebben gezet. Maar nog leuker, jij hebt vast allerlei herinneringen aan de games in de lijst en steek dat alsjeblieft niet onder stoelen en banken, we lezen ze met veel plezier!
De 100 beste games aller tijden (2023)! (100-96)
95. Pong (1972)
Pong is een van de eerste spellen ooit en ziet er vandaag te dag enorm primitief uit, maar vergis je niet in de kracht van deze game! Veel mensen werden meteen aangetrokken door het idee tegen elkaar te kunnen tennissen op een tv. Tennissen? Ja, die twee balken aan de zijkant moesten twee tennissers voorstellen en het vierkantje de bal! De rest van de magie gebeurde in je hoofd, waarbij jij je, met veel fantasie, in een heuse tennismatch waande. Dat is natuurlijk nauwelijks meer voor te stellen met al die fotorealistische games van nu, maar ‘vroeger’ werd je veel meer gedwongen je fantasie te gebruiken. Uiteraard komt deze uitspraak van onze oudste redacteur, die op het gebied van games inmiddels als opa kan worden beschouwd.
‘Laat die jonge knullen maar onzin lullen, zonder Pong zaten we nu niet op een console te spelen’, voegt onze opa er ook nog eens aan toe, maar dat hoeft helemaal niet waar te zijn. Wat zeker waar is, is het feit dat het de eerste commercieel succesvolle arcadegame ooit was. Maar in het zelfde jaar dat Pong uitkwam in de arcade, bracht Magnavox de Odyssey uit, de eerste console ooit. Het duurde zelfs nog drie jaar voordat Pong ook vanuit de huiskamer te bespelen was en dat was een enorm succes. Atari gaf het spel uit in de arcade en op console, maar er kwamen ontelbaar veel ‘clones’ op de markt. Bijzonder was het wel, want we hebben het hier over één game, weliswaar in verschillende varianten, die misschien wel honderden consoles heeft laten doen ‘spawnen’. Terwijl je tegenwoordig juist honderden spellen speelt op één console.
Hoewel Pong erg bekend is onder de opa’s van het gamen, weten maar weinig jongeren wat deze game teweeg heeft gebracht. Wat vooral opvalt bij alle versies van Pong is de totale variatie aan bijgeleverde controllers, de ene is nog gekker dan de ander. Draaischijven, telefoontoetsen, vreemde knuppels…de fabrikanten hadden allemaal geen idee wat een goede besturing zou moeten inhouden, maar ze wilde allemaal graag een graantje meepikken van het succes van de game. Toch zaten er ook bedrijven bij die later nog lang succesvol bleven in de gamesindustrie, waaronder Konami en Nintendo. Door deze clones uit te brengen konden deze bedrijven een financieel moeilijke tijd overleven, dus het had zomaar anders kunnen lopen met Nintendo! Heeft onze opa toch nog een beetje gelijk!
Moment van de game:
TV was sowieso al iets magisch voor veel mensen, maar daarop zelf ook nog iets laten bewegen was helemaal heksenwerk! Niet iedereen had meteen interesse in deze technologie, maar je kunt de kinderen in die tijd wel voorstellen. Die moesten het meestal doen met een tol of een stuk afgewerkt hout (als je geluk had), dus die waren wél meteen verknocht aan gamen.
94. Super Meat Boy (2010)
Het is een even grappig als smerig idee; een platformer met een stuk vlees in de hoofdrol, Meat Boy. Die moet zijn vriendin (Bandage Girl) redden uit de handen van Dr. Fetus, het is allemaal vrij maf. Dat deed hij echter al eerder in een flash game, genaamd Meat Boy, maar vanwege de populariteit hebben de makers er een volledige game van gemaakt. De kracht van Super Meat Boy zit hem in de besturing van de game en de honderden briljante levels. Super Meat Boy gaat vaak dood en elke keer is dat jouw schuld, want je sprong niet lang genoeg of je zag even een cirkelzaag over het hoofd.
Nu kan de besturing nog zo goed zijn, als je vaak dood gaat kan dat enorm veel frustratie opleveren, maar niet in Super Meat Boy. De makers zijn zo slim geweest je snel weer opnieuw te laten starten nadat je bent dood gegaan, waardoor je nooit lang hoeft te wachten om het nóg een keer te proberen. Als je op dat moment eerst nog naar een laadscherm moet staren of een cut scene, dan is de lol er snel vanaf. Nu daagt de game je uit het te blijven proberen en daardoor kom je elke keer net weer even wat verder dan daarvoor. Als je de vele levels hebt uitgespeeld blijkt er ook nog eens een dark-versie van elk level aanwezig te zijn, waarbij de moeilijkheidsgraad nog eens een stukje opgevoerd wordt.
Het is wel vreselijk jammer dat we nooit een echt vervolg hebben gekregen, al hebben we nog wel kunnen stoeien met een endless runner (Super Meat Boy Forever), maar dat had niet dezelfde ‘polish’ als Super Meat Boy. Zo nu en dan pakken we de game nog eens op en raken we meteen weer verslaafd aan de perfecte besturing en de uitdagende levels. Wij willen graag meer Meat Boy!
Moment van de game:
Nu kunnen we hier wel een stuk schrijven over de scheldwoorden die voorbij vliegen tijdens het spelen van de game, of de verbeten gezichten die wij opzetten tijdens de moeilijkere levels, maar dat weten we nu inmiddels wel. Het is misschien eens leuk om stil te staan bij de vele parodieën die er zijn te vinden in Super Meat Boy, zoals die openingsscène van Street Fighter 2 en de aankomst bij het kasteel in Castlevania.
93. Sim City 2000 (1993)
Mensen klagen vaak over alles wat los en vast zit, waaronder het beleid van een stad. SimCity 2000 gaf al deze mensen de kans om te laten zien dat ze een stad prima kunnen leiden, maar in de praktijk bleek dat een stuk lastiger dan gedacht. Zelf heb ik menig stad laten verpieteren, terwijl ik alles in mijn macht deed om iedereen te plezieren. Ondanks mijn onkunde als virtuele burgemeester liet SimCity 2000 mij alsnog honderden uren stoeien met de game. Het was verslavend genoeg om veel mensen ’s nachts door te laten bouwen, terwijl je niet een hardcore gamer hoefde te zijn.
Will Wright is een van de makers van SimCity 2000 en na deze game is hij begonnen met het maken van een andere populaire game-serie: The Sims. SimCity zelf heeft nog een aantal vervolgen gekregen met als dieptepunt SimCity (2013), terwijl SimCity 2000 nog een aantal keer geport is naar andere consoles en handhelds. Voor ons was Simcity 2000 het absolute hoogtepunt uit de serie, al zullen veel gamers nostalgische gevoelens hebben met de eerste Simcity op PC en Super Nintendo.
Is Sim City 2000 ook echt de beste Sim City? Je zou kunnen stellen dat Sim City 4 alles doet wat Sim City 2000 al deed, maar dan beter uitgewerkt. Dan heb je nog niet eens ongelijk, maar we tellen hierbij ook de impact die het had toen het uitkwam. Sim City 4 zag men bij release meer als een evolutie dan een revolutie, terwijl Sim City 2000 een absolute revolutie was. Het draaibare camerastandpunt, de diepe gameplay en de gedetailleerde gebouwen zorgden allemaal voor een onvergetelijke ervaring/
Moment van de game:
We hebben vele uren genoten van Sim City 2000, maar eerlijk is eerlijk, we hebben ons ook wel eens geërgerd aan allerlei factoren. Zo vinden wij de burgers in een prachtige stad enorme zeikerds! ‘We willen veilig zijn en naar school kunnen!’, dat soort gezeik! Maar alles valt in het niets bij de aangeboren behoefte van deze burgers om water in hun huizen te hebben! De uren dat wij eindeloos ondergrondse waterbuizen hebben neergelegd zijn wij nog steeds als arbeid en Maxis heeft ons er nog nooit voor betaald!
92. Olympische Spelen/ Track and Field Games
Ja hier spelen we misschien een beetje vals, maar hier kun je meerder games invullen; Het gaat om games waarin je meerdere sporten kunt spelen, vaak gebaseerd op de Olympische spelen. Geen van deze spellen zijn individueel sterk genoeg om in een lijst als deze te komen, maar wat hebben we een plezier gehad met veel van die games. Uiteraard werken deze spellen het best als je met een groep vrienden of familie bent en je bent voorzien in allerlei versnaperingen. Daarnaast hebben we allemaal nog ergens wel een blessure die meteen weer komt opspelen als je zo’n game gaat spelen. Dat komt doordat je vaak bij dit soort games als een idioot en zo snel mogelijk op de knoppen moet rammen. Of nog erger: zo snel mogelijk draaien met de stick op de controller, en vaak nog zo lang mogelijk ook, met levenslange handblessures als gevolg.
Games die uitblinken in dit genre zijn Track and Field 2, Winter/ Summer Games en onze favoriet, Beijing 2008. Het is niet zo dat deze games beter zijn omdat ze een betere besturing hebben dan andere games uit het genre, want uiteindelijk hebben ze allemaal waardeloze controls. Maar als je er eventjes over nadenkt, dan zouden de game veel te makkelijk zijn als ze goede controls zouden hebben. Wie op de een of andere manier het onderdeel een beetje doorheeft en enorm veel pijn kan weerstaan, maakt kans op de overwinning! Toch heb je altijd weer die ene vriend in je vriendengroep die er net zo over denkt en voor je het weet ben je uren pijn aan het lijden om uiteindelijk helemaal niets te bereiken in je leven! Heerlijk!
Bepaalde onderdelen blijven altijd leuk om zo nu en dan nog eens op te pakken, waaronder schaatsen, verspringen, schieten en ieders favoriet: de 100m sprint! De games zijn ook altijd voorzien van onderdelen die helemaal niemand snapt, vaak uitgevoerd in een virtuele gymzaal, maar ook die zijn hilarisch om tegen je vrienden te spelen. Het kan zomaar zijn dat niet Beijing 2008 maar een andere game uit het genre jouw nostalgische klok laat draaien, maar als je er een gespeeld hebt, heb je ze allemaal gespeeld. Je zou met een beetje fantasie ook de Mario Party-games kunnen toevoegen, die doen nagenoeg hetzelfde.
Moment van de game:
Zoals gezegd is Beijing 2008 Olympic Games onze favoriet in dit genre en die zat boordevol sporten en disciplines. Als wij een game op de bank of online speelden was er altijd een vriend aanwezig die de optie ‘alles spelen’ koos, waardoor we vele uren vast zaten aan de meest verschrikkelijke onderdelen. Veel gelach, gescheld en gebroken handen later hebben we toch een geweldige avond!
91. Burnout 3: Takedown (2004)
Arcade racers waren ooit enorm populair en er was zelfs een tijd dat ze die nieuwste en mooiste graphics lieten zien, terwijl ze tegenwoordig vaak door kleinere studio’s worden gemaakt. Burnout is een van de betere arcade racers, al heeft deze game niet zijn oorsprong in de arcadehallen zelf. Het had verder wel alle facetten die een arcade racer zo leuk maken; mooie graphics, snelle gameplay en snoeiharde crashes! De manier waarop je tegenstanders letterlijk van de weg afreed was ongekend en de crashes werden voorzien van een heerlijke slow mo, voorzien van operamuziek. Er was daarnaast ook de nodige variaties in missies en tracks, terwijl de verschillende wagens ook zo hun uitdagingen met zich meebrachten.
De soundtrack was al dik in orde, maar je kon de game het beste op de eerste Xbox spelen. Niet alleen omdat de game daar het beste er uitzag, maar omdat het gebruikt maakte van de muziek op je hard disc. Ja, tegenwoordig kun je Spotify in de achtergrond aanzetten, maar dat is niet te vergelijken met de optie die sommige games hadden op Microsoft’s eerste console. De muziek werd in de game verwerkt, maar ook in de menu’s en dat was voor ons als gamers in die tijd een big deal.
Burnout 3: Takedown is het absolute hoogtepunt van de serie, al kwamen Burnout: Revenge en Burnout: Paradise nog redelijk in de buurt, maar deze hebben eigenhandig de ‘crash mode’ de nek omgedraaid door de gameplay dom en saai te maken. De ‘crash mode’ was juist zo leuk, omdat het in het derde deel een heerlijke puzzel was om het grootste ongeluk ooit te maken. In andere delen kon je ongelimiteerd ontploffen en zelfs het puzzelen verdween. De mode is zelfs als stand-alone uitgebracht, maar dat was zo slecht dat we sindsdien niets meer hebben vernomen van de Burnout-franchise.
Moment van de game:
De ongekende snelheid van Burnout 3: Takedown liet je meestal met adrenaline spelen en de impact van crashes zijn nooit meer geëvenaard, al 20 jaar lang! De detail van de rondvliegende stukken in slow motion, gepaard met de vage operamuziek is een fijn stukje kunst in een videogame. Het gekke is dat wij toen hadden verwacht dat elke andere racer dit wilde gaan nadoen en we zo een gevecht kregen te zien om wie de mooiste crashes kon maken, maar dat bleef compleet uit. Zelfs in latere Burnout-delen was de impact van een crash vele malen minder indrukwekkend en stiekem was dat nu juist de kracht van de game.
