Het jaar is voorbij, dus leek het ons weer eens tijd om een lijst te maken van de beste games allertijden. Dat is geen gemakkelijke opgave, omdat er zo ontzettend veel goede games zijn uitgekomen in de afgelopen vijfendertig jaar. Toch hebben we op de redactie de koppen bij elkaar gestoken, elkaar voor rotte vis uitgemaakt en de meest emotioneel beladen knopen doorgehakt. Het resultaat is deze uitgebreide lijst en een zeer grimmige sfeer op de redactie.
De regels
Het klinkt misschien ietwat gek, maar om een lijst als deze zo eerlijk mogelijk te laten verlopen moet je juist flexibel zijn. Zo kies je bij sportspellen vaak voor de beste uit de franchise, omdat deze meestal elk jaar worden uitgebracht en soms weinig verschillen van elkaar. Dat terwijl je van franchises als die van Zelda of Mario meerdere games gaat tegenkomen in de lijst, al probeerden wij ook dat tot een minimum te beperken.
Daarnaast spelen verschillende aspecten mee als het aankomt op het kiezen van een game. Games worden dus niet allemaal op dezelfde manier bekeken, omdat de ene game het vooral moet hebben van de impact die het had toen het werd uitgebracht, terwijl andere het juist moet hebben van zijn speelbaarheid of nostalgie. Zo kun je de eerste Mario-game onmogelijk vergelijken met bijvoorbeeld Red Dead Redemption 2, maar je moet toch keuzes maken in zo’n lijst.
Dikke kans dat jij het niet eens bent met de lijst, wij konden op onze kleine redactie al niet eens worden met elkaar, laat staan met de rest van de Benelux. Toch lezen we graag jouw reactie op de lijst, waarin je aangeeft dat wij ongelooflijke droeftoeters zijn, omdat we jouw favoriete game niet in de lijst hebben gezet. Maar nog leuker, jij hebt vast allerlei herinneringen aan de games in de lijst en steek dat alsjeblieft niet onder stoelen en banken, we lezen ze met veel plezier!
De 100 beste games aller tijden (2023)! (100-96)
De 100 beste games aller tijden (2023)! (95-91)
De 100 beste games aller tijden (2023)! (90-86)
De 100 beste games aller tijden (2023)! (85-81)
De 100 beste games aller tijden (2023)! (80-76)
75. Little Big Planet (2008)
LittleBigPlanet was de eerste game van Media Molecule en de studio liet gelijk zien dat het een frisse kijk op gaming heeft, met de focus op het creëren van je eigen content. Deze game werd in korte tijd inmens populair en dat had vooral te maken met de schattig, maar prachtige graphics en de mogelijkheden die de editor biedt. Het gaf Sony ook een nieuwe mascotte voor het PlayStation-merk en dat kon het op dat moment wel gebruiken. Er was immers een achterstand ten opzichte van Microsoft’s Xbox 360 en met games als LittleBigPlanet wist men dat gat uiteindelijk nog te dichten. Al snel had de community een grote variatie aan games en levels gemaakt en doordat users massaal filmjes op YouTube plaatsten kreeg de game steeds meer aandacht.
Uiteraard volgde er een vervolg waarin je nóg meer kon bouwen en spelen, met ietwat scherpere graphics. Na LittleBigPlanet 2 en Tearaway ging Media Molecule aan de slag met hun volgende project en in de tussentijd hebben we ook een redelijk leuke platformgame rondom Sackboy zelf, al had het verder weinig creatieve mogelijkheden. Dreams is daarna ook nog uitgekomen en was technisch gezien een ambitieuze game, waarin je games maar ook films kon creëren. Na een lange ontwikkeltijd werd de game helaas geen groot succes, al heeft het zeker een creatieve community.
Waar Media Molecule op het moment mee bezig is? Nou, ze zijn bezig met een game over een speelgoed trein, waarin je puzzels moet oplossen met het treintje. De game heet Tren en ziet er best leuk uit! Of we ooit nog een nieuwe Little Big Planet -game gaan krijgen is onbekend, maar wij zullen er in ieder geval geen nee tegen zeggen!
Moment van de game:
We hebben van allerlei leuke mini-games gespeeld die gemaakt zijn in Little Big Planet, maar eerlijk gezegd waren we iets minder goed in het creëren ervan. Bij het downloaden van andermans ideeën kwamen we er vaak achter dat we daar niet de enige in waren!
74. Streets of Rage 2 (1992)
Capcom’s Final Fight was immens populair en kwam via de arcade terecht op de Super Nintendo. Sega moet dit hebben gezien en vond dat ze dit veel beter konden dan Capcom en zo kwam Streets of Rage in de arcade-hallen en Sega Mega Drive. Het vervolg van deze game was inderdaad beter dan Final Fight, terwijl het overduidelijk veel elementen heeft gehaald uit Capcom’s serie. De besturing voelt beter aan en daarnaast is de muziek om van te smullen. En dat was best een prestatie in die tijd, omdat het geluid van de Sega Mega Drive normaal gesproken vele malen minder klinkt dan die van de Super Nintendo. Yuzo Koshiro en Motohiro Kawashima wisten als geen ander om te gaan met de audio van Sega’s 16-bit console.
De personages zijn verder ook prima en je hebt de beschikking over een gering aantal moves, waaronder een sterke aanval die je HP gaat kosten. Toch moeten wij vooral denken aan Adam’s ‘Get uppa’ of wat ie ook zegt. Twee keer naar voren en B en Adam doet een krachtige uppercut en het mooie is dat je die zo lekker in kan zetten als je iemand al een paar slagen heeft gegeven.
Er kwam ook nog een derde deel uit, maar die speelde op de een of andere manier minder goed en de personages waren ongeïnspireerd. Jarenlang heeft Sega niets anders gedaan met de serie dan het eindeloos porten van de eerste twee games, maar het lange wachten is een paar jaar geleden eindelijk beloond! Het vierde deel was ook geweldig en nu is Sega zelfs bezig met een 3D-versie van de serie. We kunnen ons niet voorstellen dat het net zo leuk wordt als in 2D, maar we laten ons graag verrassen!
Moment van de game:
Net als in Contra is er altijd weer die ene sukkel die het niet kan laten om alle spullen op te pakken, waardoor jij nog met een lege HP-balk zit en hij lekker kip zit te eten, terwijl zijn HP-balk al vol was van de vorige kip, die hij een seconde daarvoor op had. Eikel!
73. Slay the Spire (2019)
Rogue-achtige spellen zijn helemaal in op het moment en Slay the Spire combineert het genre met het opbouwen van een kaartendeck. Dat lijkt saai, maar stiekem is Slay the Spire een absolute powerhouse van een spel. Je hebt elke keer 5 kaarten in je hand, waarmee je aan kunt aanvallen, blokken of iets speciaals kunt doen. De battles hebben veel weg van die oude turn-based-rpg’s, waarbij je de balans moet zien te vinden in het doden van de vijand en het in leven blijven tijdens battles.
De kracht van Slay the Spire zit hem in de wisselwerking tussen de kaarten, maar ook nog eens de relics die je kunt vinden. Deze relics zorgen voor een bepaalde twist aan je gameplay, waardoor je gek zou zijn om daar geen gebruik van te maken. Daardoor pas jij steeds je strategie aan en wordt het belangrijk dat je nieuwe kaarten kiest of koopt, die mooi aansluiten bij het strijdplan. Zodra je merkt wat er allemaal mogelijk is, begint Slay the Spire je te grijpen, om het vervolgens nooit meer lost te laten.
Er zijn ook nog eens vier verschillende personages die ook elk een eigen systeem hebben. The Ironclad speelt vooral met fysieke kracht, The Silent met gif, The watcher met verschillende ‘stances’, maar onze favoriet is The Defect, die speelt met orbs. Allemaal hebben ze allerlei verschillende samenwerkingen van kaarten en relics, waardoor elke playthrough weer anders is. De game is superverslavend!
Moment van de game:
Onze redacteur Jos is er de afgelopen jaren enorm veel uren aan ‘kwijtgeraakt’ en hij heeft er geen moment spijt van. Sterker nog, het heeft een centrale plek in zijn gezin! ‘We hebben dan muziek op de achtergrond aanstaan via Spotify, waardoor het voor ons een mooi moment is om muziek aan te hebben staan. Daarnaast heeft het onze dochter geholpen met rekenen!’
72. Mortal Kombat (1992)
Mortal Kombat was het Amerikaanse antwoord op Street Fighter 2 en veranderde de games-industrie voorgoed. De game zat vol geweld en heeft er, samen met Night Trap (Sega CD), voor gezorgd dat games een leeftijdssysteem kregen in Amerika. Aan het einde van elk gevecht krijgt de winnaar de kans om de tegenstander letterlijk een kop kleiner te maken en dat gaat gepaard met veel bloed en lugubere humor.
Overigens moest je wel een Sega Mega Drive hebben om bloed te zien in de game (na het invoeren van de ‘blood-code’ A, B, A, C, A, B, B), want dit zat niet in de Super Nintendo-versie. Nintendo gaf aan tijdens een rechtszaak dat het nooit dat soort dingen zou laten zien op consoles van Nintendo, maar geld stinkt niet en dus zat er ‘gewoon’ bloed in Super Nintendo’s Mortal Kombat II.
Mortal kombat is een serie die nog steeds zo nu en dan zijn delen uitbrengt en inmiddels hoor je minder gezeur over het geweld in de serie, terwijl de nieuwere games behoorlijk heftig zijn. Vorig jaar nog kwam Mortal Kombat 1 uit, die de hele serie een reboot heeft gegeven. En zo kan het dat gezworen vijanden ineens vrienden kunnen zijn en andersom. Er zijn inmiddels ook meerdere films verschenen, waarvan de laatste een paar jaar geleden. Toch was het ook de eerste film die het leukst was, ondanks dat het absoluut geen goede film is.
Moment van de game:
De fatalities waren natuurlijk baanbrekend, maar het waren vooral de geruchten onder fans van de game die het allemaal zo onvergetelijk maakten. De meest wilde cheat codes en personages deden de ronde, maar dat wilde niet zeggen dat het ook allemaal mogelijk was. Toch bleek Reptile te vinden, een ninja met een reptielenkop, die je kon unlocken door op ‘The Pit’ twee keer achter elkaar een flawless victory te behalen. Overigens kon je dit niet elke keer doen, het was alleen mogelijk als er in de achtergrond iets voorbij kwam, wat elke 6e wedstrijd op The Pit gebeurde.
71. Sonic the Hedgehog (1991)
Sega wilde een antwoord op Super Mario Bros. en ging onderzoeken hoe dat er dan allemaal uit moest gaan zien. Men kwam uiteindelijk op het idee om een stoere blauwe egel door levels heen te laten rennen, om te laten zien dat Sonic veel cooler en sneller is dan die dikke loodgieter van Nintendo. Sonic kwam tot leven en werd toegevoegd aan een scherp geprijsde bundel met de Sega Mega Drive. Waar Nintendo al een paar jaar zo’n 80% (!) van de gamingmarkt in handen had, wist Sega met die blauwe egel toch de aandacht te trekken in Amerika, maar ook in Europa.
Waar iedereen altijd praat over de snelheid van Sonic, vinden wij de eerste Sonic juist zo leuk om dat het een goede mix heeft van snelle gameplay, maar ook goede platformelementen waarbij snel rennen juist dodelijk is. Latere Sonic-games maakten in onze ogen steevast de fout dat het alleen maar om snelheid draait. Nu kunnen we een heel verhaal gaan ophangen over dat er één Sonic-game beter is dan deze, maar dan verklappen we al te veel. Houd de lijst maar in de gaten!
Overigens zijn er heel veel versies van deze game, maar het beste kun je hem op zo’n oude Mega Drive spelen. Er zijn zeker wel compilatie-games, waar je het eerste deel ook kunt vinden, maar verreweg de meeste van die collecties hebben een bedroevend slechte emulatie. De game heeft ook een GBA-port, maar je ziet amper wat van de levels doordat er zoveel van het hele scherm is afgesneden (anders past het niet op een GBA-scherm). Hierdoor zie je amper wat aankomen en met de snelle gameplay is dat natuurlijk een ramp!
Moment van de game:
Natuurlijk kunnen we hier weer beginnen over hoe knap het is dat Sonic onze Nintendo’s aan de kant deed zetten, maar in plaats daarvan benoemen we graag even de fantastische muziek van de game. Het komt regelmatig voor dat we de deuntjes thuis of op de redactie opzetten en dan keihard ‘meezingen’. Onze favoriet is die van de Star Light Zone, een lekker jazzy feel good deuntje, die we altijd maar moeilijk uit ons hoofd krijgen. Jij zal vast een andere favoriet hebben, maar dat mag. Uiteindelijk is de soundtrack van Sonic er eentje van ongekende hoogte en de serie is daarna nooit meer dichtbij die kwaliteit gekomen.
