Wij sturen veel games af op onze Jos en als we eerlijk zijn fungeert deze trotse redacteur vooral als recensent van experimentele- en indie-games. Nu willen we deze games ook weer geen afdankertjes noemen, want Jos weet altijd weer iets unieks te vinden of iets positiefs te vertellen. Zo nu en dan blijken deze games juist enorme toppers te zijn en dan kan het zomaar gebeuren dat we Jos weer uit zijn nieuwe verslaving moeten zien te halen. Dat doen we door hem gewoon een nieuwe indie-game te geven, waardoor het hele proces zich weer herhaalt. Het is ons echter nog niet gelukt om Jos uit Death’s Door te krijgen, met alle problemen van dien...
Dat ik op de redactie bekend sta als de persoon waar je minder bekende games kunt droppen heeft verder niets te maken met mijn liefde voor indie-games. Eerlijk gezegd houd ik van bijna alle games en ben ik altijd enorm benieuwd naar wat een ontwikkelaar allemaal bedacht en uitgevoerd heeft. Of het nu een AAA-titel of een indie-game is, het maakt mij geen fluit uit. Bijna elk spel heeft wel iets om te waarderen of een uniek element die mij doet glimlachen.
Toen ik Death’s Door in mijn laadje kreeg, wist ik totaal niet wat ik er van kon verwachten en daar zit vaak het plezier in voor een recensent als ikzelf. Maar ook in het dagelijks leven komt dit voor, zoals bijvoorbeeld bij films; ik loop graag een bioscoopzaal in om te kijken naar een film waar ik niets over weet. Ja, dan kan het gebeuren dat je een saaie film of game voorgeschoteld krijgt, maar de momenten dat je te maken hebt met een topper bestijgt er een voldaan gevoel. De game of film in kwestie had ik anders misschien nooit gezien of gespeeld!
Dode Deur
Tijdens het spelen van Death’s Door is de vergelijking met de Zelda-serie snel gemaakt. Zo is er een overkoepelende wereld, los je allerlei puzzels op in dungeons en rol je soms meer dan dat je loopt. Dat laatste is zelfs een belangrijk onderdeel van het vechten tegen allerlei virtueel gespuis. In de dungeons zelf kun je weer nieuwe items vinden, die nieuwe acties mogelijk maken en daarmee kun je nieuwe plekken bereiken of bepaalde vijanden verslaan.
De vergelijking met Nintendo’s topserie is absoluut geen minpunt, al schept het gelijk hoge verwachtingen. Het is dan ook fijn om te vertellen dat deze verwachtingen grotendeels waar worden gemaakt en dat het geheel bijzonder lekker wegspeelt. De wereld van Death’s Door is niet groot en je zult regelmatig moeten backtracken, nadat je weer een nieuw item hebt gevonden.
Magere Hein
In feite ben jij een soort Magere Hein, die zielen verzameld en de ziel die jij had verzamelt is gestolen. De hoogste tijd dus om deze terug te halen en zo word je gedwongen je een weg te banen door de compacte wereld van Death’s Door. Dit klinkt als een simpele opdracht, maar uiteraard is dit moeilijker dan verwacht. Onderweg kom je verder allerlei personages tegen, die het hele geheel een minder kale ervaring geven.
Jij gaat met je pijl en boog en zwaard aan de slag en gaandeweg zal je veel verschillende nieuwe items aan je inventory toevoegen. De gameplay is hierbij lekker pittig en dat wordt vooral gewaardeerd door gamers die wel van een beetje uitdaging houden. Mensen die wat minder van uitdaging houden zullen het spel helaas sneller neerleggen. Je HP zal niet automatisch aangevuld worden en dus moet je constant opzoek naar HP-verhogers of heb je de mogelijkheid tot het planten van bepaalde bloemen, die ook weer zorgen voor HP.
Zoeken en rollen
Zoals eerder gezegd moet je nog wel eens backtracken, omdat je een nieuw item hebt die je kunt gebruiken in een van de eerder geziene omgevingen. Hierbij ben je soms wat langer aan het zoeken dan je lief is en had het fijn geweest als je daarbij gebruik kon maken van een map. Helaas zit die er niet in en krijg je soms het gevoel dat de game hierdoor wat gerekt wordt qua tijd, terwijl de rest met zoveel aandacht voor flow is gemaakt.
Deze items kun je overigens upgraden met behulp van een skilltree, waarmee Death’s Door weer onderscheidt van de meeste Zelda’s. De verschillen na een upgrade zijn verder nauwelijks voelbaar, al zal jij je toch behoorlijk sterker voelen na meerdere upgrades bij elkaar. Ook hierbij merk je een beetje dat de makers de boel een beetje rekken, maar frustrerend werd het nooit.
Je rolt je een weg door de wereld, totdat je bij de fraaie eindbazen terecht komt. Waar de game meestal de Zelda-serie niet overstijgt, weet het de gevechten met deze bazen enorm boeiend te maken. Het gebeurt niet vaak dat je een game speelt en ervan baalt dat zo’n eindbaas dood is, want de gevechten zijn divers, spannend en inventief. Daarnaast kun je aan het uiterlijk van zo’n baas zien hoeveel schade deze heeft opgelopen, want er komen letterlijk scheuren en gaten in deze bazen.
Fraai en kort
Ondanks dat de makers de boel wat rekken in de game, is Death’s Door wat aan de korte kant, want na zo’n 8 uur is het alweer voorbij. Als er dan toch al de hele tijd met Zelda vergeleken wordt, dan is het duidelijk dat het na zo’n korte tijd behoorlijk wat van zijn glans verliest, maar deze ‘snack’ is absoluut de moeite waard om te spelen. De beelden zijn fraai, de soundtrack is bij vlagen bijzonder sterk en de gameplay lekker uitdagend.
