Dragon Quest is een titel die ik een aantal Jaren geleden in mijn hart heb gesloten, als fan van de Final Fantasy serie was ik zoekende naar iets anders. En daar was ineens Dragon Quest, het verhaal, de stijl, de karakters het trok me eigenlijk direct aan. En elk deel voelde ook weer vertrouwd aan en nam dat vleugje magie mee. Dragon Quest XI S: Echoes of an Elusive Age – Definitive Edition past ook perfect in dit verhaal.
De kracht en charme van de game is misschien ook wel de karakter ontwikkeling, elk voelt anders en is uniek. Je weet na het spelen van de titel nog exact wie wie nou was. De game is eigenlijk de heerlijke RPG, je speelt een niemand in een niets zeggend dorpje en er komt een slechterik aan. Heel origineel is het nou niet, maar het geeft er zijn twist aan. In DQ XI neem jij de rol op je van een held die een aanval op het koningrijk van Dundrasil heeft overleefd. Je bent nog maar een baby die gevonden wordt door Chalky. Na een rustig begin van je leven kom je erachter dat je een Luminary bent, deze worden gekozen door Yggdrasil, een soort Wereldboom, ik hoor je denken, maar geloof me het past in de setting.
Het moment is daar, je tassen zijn gepakt en je bent klaar om het huis te verlaten, je loopt over straat door het heerlijke dorp. Aan de rand van het dorp wordt er aan je gevraagd of je er echt klaar voor bent en dan begint het avontuur. Het is nu tijd geworden om te grinden en te zorgen dat je sterker wordt. Doe je dit niet dan zal je er snel achter komen dat je niet veel verder komt. Het geld en leven komt niet vanzelf zeg maar. De cirkel van Dragon Quest titels is hier dus gewoon heerlijk aanwezig en voelt niet eens zo gek aan, het is ook niet irritant. Elk gevecht dat je tegen komt draagt die strategische laag van turn based gevechten, kies de juiste acties en je eindigt met een goed gevoel en een gewonnen gevecht.
Dit alles voelt gewoon heel vertrouwd, ook als je al een tijdje geen DQ titel hebt aangeraakt, je voelt je meteen weer welkom en echt saai is het niet. De kracht daarnaast ligt in de manier van het brengen van het verhaal, niet het verhaal zelf. Het verhaal zelf loopt gewoon en wordt wel beter naar mate je verder komt, maar de titel haalt echt kracht uit de manier waarop het dingen aan je verteld, of hoe het kracht bijzet met bijzondere momenten.
En voor de mensen die wat nostalgie willen, er is een 2D mode aanwezig. Bij deze modi haal je eigenlijk de meeste ellementen weg en blijft er een basic game over gevuld met de gameplay, muziek, de manier van vertellen en eigenlijk het hele sfeertje. DQ is een game die zelfs tegenwoordig als 2D titel gewoon door kan, maar goed het oog wilt ook wat.
Ik heb het origineel ook gespeeld en om van een game een definitive editie te maken is altijd wel een uitdaging. De versie voegt niet heel veel toe, maar wijkt gelukkig ook niet af van de kracht van de serie. Dragon Quest is de heerlijke kalme afsluiter van een nogal gek jaar. Je wilt heerlijk verdwalen en ronddwalen in de wereld en die band bouwen met de karakters.